Βλέπω μα δε βλέπω...

Δε με γεμίζει πια αυτό το καθημερινό ψέμα που όλοι λένε ζωή... Που κοιτάς τον άλλον κατάματα και το μόνο που βλέπεις είναι ένα ατέλειωτο κενό. Και το κενό αυτό ενώνεται με τη δική μου κενότητα και τελικά τι συμβαίνει; Ζούμε σχεδόν όλοι μαζί στο κενό. Χαοτικοί και γεμάτοι προσωπεία. Βλέπεις, μα στην ουσία δύσκολο να διακρίνεις. Βάζεις ταμπέλες και έτσι πορεύεσαι. Γιατί; Ο Χριστός μήπως έβαλε ποτέ ταμπέλες; 

Μιλάω για την αγάπη, μα ο εγωισμός μου σαν ελατήριο εκτοξεύεται. Μιλάω για ελπίδα... Μα, πώς τολμάω; Με τι λόγια μπορώ να περιγράψω το απερίγραπτο; Ο Π.Πάσχος πολύ εύστοχα λέει σ'ένα ποίημά του ότι όλοι εμείς που μιλάμε για το Χριστό, πολλές φορές μοιάζουμε με τα πιθάρια. Που μέσα τους κυλάει εκλεκτό κρασί, μα εκείνα μένουν πάντα αμέθυστα...

Όσο τα έχω όλα πλουσιοπάροχα, κινδυνεύω να χάνω κάθε στιγμή τον εαυτό μου. Στις αληθινές στιγμές της ησυχίας μου, όταν τα νερά της ύπαρξής μου είναι ατάραχα, τότε μπορώ να δω μια πτυχή του εαυτού μου. Τι κάνω, όμως; Δέχομαι αυτό που πράγματι είμαι; Ή μήπως δε θέλω να το αντιληφθώ, να το κατανοήσω και (γιατί όχι;) να το αγκαλιάσω;

Ένας φίλος κάποτε είχε γράψει:

ε αυτό δεν το ζητάω, κουράστηκα

μοναχικά προσπαθώ να βελτιώσω και να βελτιωθώ

από το γράψιμο μέχρι τον μικρόκοσμό μου

την εικόνα μου, την πίστη μου.

Κάπου είχα διαβάσει ότι τα πιστεύω σου δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά οι πράξεις σου. Χρειάζεται αίμα για να υπερνικήσεις τα πάθη σου. Το κενό σου. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια,  όμως, ο Χριστός αθόρυβα έδειξε το δρόμο. Τον τρόπο. Την ουσία...