Disable_right_click


Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Το χρώμα των ονείρων και το χρώμα της καρδιάς

Σηκώθηκε απ'το γραφείο του βάζοντας το laptop σε αναμονή. Βγήκε με γοργά βήματα στο μπαλκόνι. Η κούραση μεγάλη. Αισθανόταν τα μάτια του βαριά. Αφέθηκε ν'ανασάνει μ'όση δύναμη του'χε απομείνει. Τ'αστέρια θαμπά πλέον, κόντευαν να σβήσουν. Το πηχτό σκοτάδι της νύχτας άρχιζε σταθερά να υποχωρεί. Πλέον το κουρασμένο βλέμμα του μπορούσε να διακρίνει ορισμένες φωτεινές λεπτομέρειες της μεγαλούπολης που ξυπνούσε. Ο ήλιος ετοιμαζόταν για το σημερινό, νέο, ουράνιο ταξίδι του.

Ξαναμπήκε μέσα στο σπίτι κλείνοντας μόνο τη σίτα. Έκανε μια σύντομη προσευχή καρδιακή και έπεσε για ύπνο. Τι ύπνο δηλαδή... Λιγότερο από μιάμιση ώρα του έμενε πριν ξεκινήσει για τη δουλειά. Απλά θα ξεκούραζε ελάχιστα τα βλέφαρά του.

Το project το οποίο είχε αναλάβει και του είχε εμπιστευτεί ο εργοδότης του απαιτούσε πολλές ώρες επιπρόσθετης δουλειάς τεσσάρων μηνών. Σκυμμένος πάνω από ένα laptop να κάνει μετρήσεις, να γράφει, να σβήνει, να ξαναμετράει, να διορθώνει... Όμως, έπρεπε να τα καταφέρει. Χωρίς αυτό το project δε θα μπορούσε να ξεφύγει απ'τα δεσμά της τωρινής του δουλειάς. Τα όνειρα, βλέπεις, για να πραγματοποιηθούν απαιτούν βαθιά, χαλύβδινη θέληση. Ατελείωτο κόπο. Τα όνειρα έχουν χρώμα φωτεινό. Εξαίσιο.
....

Οι μήνες πέρασαν. Ήρθε το ζεστό καλοκαίρι. Το project ήταν σχεδόν έτοιμο. Οι μετρήσεις είχαν διπλοτσεκαριστεί. Τα κείμενα είχαν διορθωθεί. Οι πίνακες και οι εικόνες είχαν μπει στα κατάλληλα σημεία. Όλα έδειχναν μια χαρά. Κατέθεσε το project στους υπεύθυνους και αποχώρησε απ'την αίθουσα συνεδριάσεων με μια γαλήνη στην καρδιά. Είχε κάνει αυτό που μπορούσε. Ήξερε ότι τα είχε δώσει όλα και γι'αυτό ήταν ήρεμος. Επισκέφτηκε τον άγιο-προστάτη της πόλης του, άναψε ένα κερί και προσευχήθηκε. Όπως έκαιγε το κεράκι, έτσι μια ευωδιαστή, ζεστή ευχαριστία ανάβλυζε απ'τα τρίσβαθά του... Έκανε μεταβολή και βγήκε απ'το ναό.
...

Μετά από είκοσι μέρες, τα αποτελέσματα ήρθαν στο mail του αποκαρδιωτικά. Το project του απορρίφθηκε. "Απορρίφθηκε"... Η καρδιά του έγινε ανοιχτή πληγή. Χρώμα διάφανο, μαρτυρικό. Τα όνειρά του σκόρπισαν. Οι ελπίδες του γκρεμίστηκαν. Ένιωσε τον κόσμο να χάνεται κάτω απ΄τα πόδια του. Το παράπονο όλο και περισσότερο τον κυρίευε... "Μα γιατί; Γιατί; Τόσος κόπος χαμένος; Τόσα ξενύχτια, τόσες υπερωρίες στο πουθενά;".

Μια παγωμένη σκέψη τον διαπέρασε αστραπιαία. Σκέφτηκε προς στιγμή να τερματίσει τη ζωή του. Δεν είχε νόημα να συνεχίσει μια τέτοια ζωή όπου όλα του πήγαιναν ανάποδα. Και δεν ήταν μόνο το project... Το μυαλό του ταξίδευε σ'όλες τις δυσκολίες που ως τώρα είχε περάσει. Συσσωρεύονταν στην ψυχή του σαν μανιασμένα, μαύρα κύματα όλες οι στεναχώριες, όλα τα προβλήματά του, όλες οι αρρώστιες. Όλα. Όλα...

Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ήθελε να κλάψει, μα δεν ήταν συνηθισμένος. Πάντα στεκόταν γενναίος και ώριμος. Μα τώρα... Τώρα ένιωθε απίστευτο βάρος, αμείωτα δυνατό πόνο. Χαμήλωσε το κεφάλι του στο νιπτήρα και άφησε το νερό να τρέχει άφθονο στο πρόσωπό του. Πιάστηκε με τα δυο χέρια για να μην πέσει και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ο χρόνος, τότε, κρύφτηκε για μια στιγμή. Λες και αισθανόταν κι αυτός σαν χαρακιές των πόνο των ματιών του.

"Θα ξαναπροσπαθήσω", είπε. "Θα ξεκουραστώ για μια βδομάδα και θα ξαναφτιάξω καινούριο project". Δεν τον ένοιαζε τι θα πουν οι γύρω του. Συνήθως του έδειχναν κατανόηση, μια ειλικρινή συμπάθεια, μα αυτό δεν τον άγγιζε. Τον αποξένωνε μάλλον. Όταν τα προβλήματα γρατζουνάνε την ψυχή σου, τότε αισθάνεσαι πως πονάς περισσότερο απ'όλους στο σύμπαν. Κάνεις τον προσωπικό σου πόνο παγκόσμια μοναδικό... Μα εκείνος είχε μάθει -έτσι τον είχαν μεγαλώσει- να ζει ευχαριστιακά. Η ευτυχία έρχεται μέσα απ'τις δυσκολίες. "Ευτυχία δίχως εμπόδια πιο πριν είναι κάλπικη" του τόνιζε ο πατέρας του. Η ομορφιά της ψυχής ανθίζει στο βάθος και ριζώνει μονάχα αν μάθεις να μη βουλιάζεις με το πρώτο δυνατό κύμα...

Ήταν ζωντανός και αυτό του αρκούσε. Είχε υγεία, σπίτι και τόσα άλλα. Άλλοι δεν έχουν ούτε να φάνε. Άλλοι έχασαν κάποιον δικό τους που διάβηκε το κατώφλι τ'ουρανού. Έτσι σκεφτόταν...

Το να ξαναπροσπαθήσει ήταν για εκείνον μονόδρομος. Όχι μια εγωιστική εμμονή, μα μια νέα χαραυγή αγωνιστικότητας. Ήταν γενναίος και ξαναβρήκε το χαμένο κουράγιο του. Ζούσε με ελπίδα ανείπωτη. Ελπίδα άλλης διάστασης. Ήξερε ότι ο Θεός ήταν τόσο παρών παρόλο που φαινόταν σκανδαλιστικά απών. Ήξερε... Το είχε ξανανιώσει...

13 σχόλια:

  1. Όταν τα προβλήματα γρατζουνάνε την ψυχή σου, τότε αισθάνεσαι πως πονάς περισσότερο απ'όλους στο σύμπαν. Κάνεις τον προσωπικό σου πόνο παγκόσμια μοναδικό.........
    Εγωισμός!
    Και μόνο η αγάπη στο θεό μπορεί να τον ρίξει!
    Σεβάχ μου δεν έχω λόγια για αυτό που διάβασα.......
    Υπέροχο!
    Καλή σου μέρα!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο κείμενο Σεβαχ και κυρίως διδακτικό...Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...όταν δε, την εναποθέτουμε στον Κύριο νομίζω πως δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ!
    Καλή σου μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έριξε μιά ματιά από το παράθυρο... Σούρουπο... Ακόμα ένα σούρουπο...Ακόμα ένας χειμώνας....Ακόμα ένας χειμώνας ερχόταν και οι παλιές θλιβερές αναμνήσεις σε εκείνη την μικρή επαρχιακή πόλη ζωντάνευαν και πάλι στο μυαλό της.

    Επέστρεψε στο σπίτι σχεδόν τρέχοντας έχοντας λάβει ακόμα μιά αρνητική απάντηση από μιά αίτηση για δουλειά στην πρωτεύουσα.
    Ήταν στο τμήμα πωλήσεων που πήγαινε ακρετά καλά. Δεν το ήξερε βέβαια αλλά είχε καλές γνώσεις στο αντικείμενο μιά και ήταν για πολλά χρόνια υπεύθυνη ποιότητας.
    Θα ήταν μιά πολύ καλή ευκαιρία. ... Μια ευκαιρία να ανοίξει επιτέλους τα φτερά της και να πετάξει μακριά σπάζοντας το πέπλο της λύπης....
    Είχε κάνει 14 αιτήσεις μέσα σε λίγους μήνες και ενώ στις συνεντεύξεις όλα φαινόταν καλά έπερνε στο τέλος αρνητικές απαντήσεις...

    Ακόμα μιά αρνητική απάντηση.... Ακόμα ένας μήνας και ίσως (ποιός ξέρει) ακόμα ένας χρόνος? ..μέσα σε θλίψη και απέραντη μοναξιά...
    Γιατί Θεέ μου ψιθύρισε μήν μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της...
    Γιατί δεν με βοηθάς...?...Γιατί με ξέχασες?
    Έστρωσε το κρεβάτι της μηχανικά.....Μια παρέα αστέρια την κοιτούσαν από το παράθυρο λυπημένα...

    Το επόμενο πρωί κόπασε κάπως η θλίψη και αποφάσησε να συνεχήσει των αγώνα των αιτήσεων...

    Ακριβώς ένα μήνα αργότερα μετά από ένα κουραστικό σεμινάριο βρέθηκε τυχαία στο καφέ της εταιρίας μαζί με τον υπεύθυνο εκείνου του σεμιναρίου....
    "Θα θέλατε να συνεχίσεται αυτό που κάνεται τώρα στην πρωτεύουσα?" την ρώτησε κάποια στιγμή....
    Η καρδιά της χτύπησε δυνατά.... Δεν ήταν δυνατόν να άκουγε καλά...
    Ο υπεύθυνος συνέχισε ρωτώντας περισσότερες πληροφορίες για την ως τώρα σταδιοδρομία της...

    Ακριβώς 3 μήνες αργότερα (αφού μετακόμισε στην πρωτεύουσα) την προσέλαβαν σε ένα πολυ όμορφο τμήμα στο οποίο ανέλαβε αρμοδιότητες που γνώριζε καλά.
    Κάποια φορά βρέθηκε εντελώς τυχαία στην καντίνα του εστιατορίου της εταιρίας με άτομα από το τμήμα πωλήσεων, στο οποίο τόσο ήθελε στο παρελθόν να μπεί...
    Οι υπάλληλοι του τμήματος πωλήσεων συζητούσαν καθησμένοι στο διπλανό τραπέζι και κάναν πάρα πολλά παράπονα για τον ανώτερο προιστάμενό τους.
    Ένας πολυ δύστροπος και κακός άνθρωπος που έβλεπε τους υπάλληλους σαν αριθμούς...Με το παράμικρο έδιωχνε άτομα χωρίς πολύ σκέψη...

    Σηκώθηκε και περπάτησε έξω προφασιζόμενη ότι ήθελε να πάρει κάπου τηλέφωνο....
    Έξω από το εστιατόριο κοίταξε στον ουρανό και ψυθήρισε ....
    "Σε ευχαριστώ"...

    Συχνά ο Θεός αφήνει να μήν πετύχουν κάποια Project, απλά και μόνο για να μην "κλείσει" ο δρόμος για άλλα καλύτερα και μεγαλύτερα...

    Όμορφη μέρα Σεβάχ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το διάβασα Ελένη μου.
      Είναι πολύ καλό!
      Θα το προωθήσω κι αυτό ως ξεχωριστή ανάρτηση!

      Διαγραφή
  4. Η μάλλον όμορφο βράδυ καλύτερα... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ελένη :)

      υγ: Το κείμενο που έγραψες θα το διαβάσω το μεσημεράκι με ησυχία, όταν ξεκλέψω λίγο ελεύθερο χρόνο!

      Διαγραφή
  5. Με την ησυχία σου Σεβάχ!
    Επίσης μιά όμορφη μέρα!

    Υ.Γ. το συγκεκριμένο κείμενο είναι μια πραγματική ιστορία...;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. δεν πρέπει να το βάζουμε ποτέ κάτω.
    το λέω και στον εαυτό μου αλλά δεν αρκεί..
    ας βοηθάμε τουλάχιστον ο ένας τον άλλον σε κάθε κακοτυχία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΘΕΟΣ.

    ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή