Όπου και ν'ανήκεις, σ'αγαπώ!

Μπορεί αυτή η ανάρτηση να πληγώσει κάποιους ή να προβληματίσει κάποιους άλλους, όμως είναι απλά η δικιά μου άποψη. Διάβασέ την απλά και, αν σε στεναχωρήσει, απλά ξέχασέ την.

Αρκετές φορές έχω δει και έχω ζήσει πολλούς "χριστιανικούς" καυγάδες. Απ'τα μέσα και απ'τα έξω. "Εγώ είμαι της Α οργάνωσης", λέει ο ένας. "Εγώ ανήκω στη Β οργάνωση" λέει ο άλλος. "Η αλήθεια είναι αυτή της Γ κίνησης" ή "το σωστό είναι αυτό που λέει το Δ μοναστήρι" ή "Ο τάδε γέροντας μιλάει 100% ορθόδοξα" κ.ο.κ.

Και δώσ'του καυγάδες. Και δώσ'του διαδικτυακοί διαξιφισμοί.και απειλές και σχόλια να τρελαίνεσαι. Βλέποντας και έχοντας ζήσει τέτοιες καταστάσεις, θλίβομαι. Δε μου βγαίνει να λάβω το λόγο και να μιλήσω. Προτιμώ να σιωπώ... Γιατί;

Επειδή ξεχνάμε το βασικό: την αγάπη. Η αγάπη είναι ο κεντρικός άξονας της ζωής κοντά στο Χριστό. Το να είμαι μέσα στην εκκλησία Του (δηλαδή, στην κοινωνία Του) σημαίνει ότι κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσει και ο διπλανός μου. Να νιώσει άνετα. Να νιώσει ζεστά, οικεία, γλυκά. Να νιώσει ελεύθερα. 

Πώς μπορώ να λέω ότι την αλήθεια την έχει ο Α ή ο Β,κλπ; Το Χριστό τον ίδιο τον ρωτήσαμε; Ο ίδιος με την τόσο ανατρεπτική, ριζοσπαστική ζωή του έκανε παρέα με όλους! Μίλησε με όλους! Άγγιξε, θεράπευσε, βάδισε, είδε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από κόμματα, παρατάξεις, τάξεις, κλίκες, κλπ.

Είσαι της τάδε οργάνωσης; Σ'αγαπώ! Ανήκεις στον πνευματικό χώρο του τάδε μοναστηριού ή ενορίας; Σ'αγαπώ! Δεν ανήκεις πουθενά; Σ'αγαπώ! Στο ιατρείο που λέγεται εκκλησία είμαστε όλοι μαζί! Όχι ο καθένας με το δικό του σκάφος. Ένα είναι το καράβι με καπετάνιο τον πιο δυνατό απ'όλους: τον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.