Δέκα, εννιά, οχτώ...

Μπορεί να ακουστεί ασύμβατο, όμως αισθάνομαι πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που έρχεται. Ακούγεται κάπως περίεργο, μα έτσι το νιώθω. Τα ρεβεγιόν, οι βραδινές εορταστικές τράπουλες, τα ξεφαντώματα της παραμονής εικονίζονται μπροστά μου τυλιγμένα με το πέπλο του εφήμερου και του ανούσιου. Δέκα, εννιά, οχτώ...

Ναι, είναι όμορφο το να έχεις την αίσθηση του χρόνου. Μα η μέτρηση αυτή -όπως γίνεται- με κάνει να προβληματίζομαι. Μετράω; Ναι, μετράω. Όχι όμως τα χρόνια, μα τις στιγμές. Το κάθε τικ-τακ της καρδιάς μου. Όχι του ρολογιού. Ποτέ μου δε θέλησα να γίνω σαν το ρολόι: που μετράει τις στιγμές, μα δεν τις ζει. Εφτά, έξι, πέντε...

Αν κάτι θα κρατούσα στη μνήμη μου απ'την χρονιά που φεύγει, θα ήταν μονάχα αυτός ο ανεπαίσθητος θόρυβος, σαν ψίθυρος: η καρτερία του κόσμου. Η υπομονή όλων μας. Η δύναμη για τη ζωή και η αποφασιστικότητα. Η μετάνοια. Καθένα σε μια βαλίτσα όνειρα. Τέσσερα, τρία, δύο...

Κάνοντας μια αέναη αναμόχλευση του παρελθόντος μου, βλέπω παντού κηλίδες της αμαρτίας μου. Πόσο βρώμικος είμαι απέναντι στο Θεό... Πόσο λίγος, πόσο τιποτένιος. Κοιτάζω και τους γύρω μου συνανθρώπους και αμέσως θυμάμαι το πόσο κουμπωμένος ήμουν στην αγάπη. Πώς βλέπω τους γύρω μου; Όχι, όχι. Δε θέλω να τους συγκρίνω με τον δικό μου εαυτό. Δεν είμαστε στατιστικά στοιχεία, μα ανάσες αιωνιότητας. Ένα, μηδέν...

Μηδέν. Πόση αγάπη στ'αλήθεια έχω; Ή λίγο διαφορετικότερα: Ποια αγάπη έχω;  Αυτό ας ρωτάει ο καθένας μας τον εαυτό του. Γεμίσαμε μάσκες και προσωπεία και χάνουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε ν'αγαπάμε την ανθρωπότητα ολόκληρη και να μισούμε τον καθένα προσωπικά*. Μήπως γίνομαι θεατρική παράσταση για να εισπράττω χειροκροτήματα; Τελικά, άλλο η ονειροπόλα αγάπη που είναι βιαστική και διψάει για δόξα και άλλο η αληθινή, γνήσια αγάπη που είναι αθέατη και σιωπηλή...

Μηδέν. Η στιγμή που μετράει και σε λίγο χάνεται. Να πω μια ευχή. Να κοιτάξω στα μάτια τον πεσμένο απ'την αμαρτία εαυτό μου και να ξανασηκωθώ... Ο Χριστός δεν ήρθε για τους άγιους και τους τέλειους. Για μένα ήρθε που του καρφώνω συνεχώς πληγές στα άγια του χέρια. Και μετά από λίγο, σταλαγματιές δάκρυα ποτίζω το Σταυρό του. Είμαι κράμα μικρότητας και μεγαλείου**. Ο Χριστός ήρθε για μένα. Για να μου δώσει το χέρι του και να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ξανασηκώνομαι και ξαναπερπατώ. Αλλοιωμένος απ'τη Χάρη. Νέα χρονιά. Μυστήριο μέγα. 

Νέα στιγμή. Στιγμή μοναδική. Μετάνοια. Αγάπης μελωδία. Στιγμή αιώνια.

Σε κούρασα. Συγχώρα με. Καλημέρα.

Two photos' copyrights: http://maximumdiluvium.tumblr.com/

* Φ.Ντοστογιέφσκυ. 

** λέει εύστοχα ο π.Ανδρέας Κονάνος