Disable_right_click


Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Δέκα, εννιά, οχτώ...

Μπορεί να ακουστεί ασύμβατο, όμως αισθάνομαι πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που έρχεται. Ακούγεται κάπως περίεργο, μα έτσι το νιώθω. Τα ρεβεγιόν, οι βραδινές εορταστικές τράπουλες, τα ξεφαντώματα της παραμονής εικονίζονται μπροστά μου τυλιγμένα με το πέπλο του εφήμερου και του ανούσιου. Δέκα, εννιά, οχτώ...

Ναι, είναι όμορφο το να έχεις την αίσθηση του χρόνου. Μα η μέτρηση αυτή -όπως γίνεται- με κάνει να προβληματίζομαι. Μετράω; Ναι, μετράω. Όχι όμως τα χρόνια, μα τις στιγμές. Το κάθε τικ-τακ της καρδιάς μου. Όχι του ρολογιού. Ποτέ μου δε θέλησα να γίνω σαν το ρολόι: που μετράει τις στιγμές, μα δεν τις ζει. Εφτά, έξι, πέντε...

Αν κάτι θα κρατούσα στη μνήμη μου απ'την χρονιά που φεύγει, θα ήταν μονάχα αυτός ο ανεπαίσθητος θόρυβος, σαν ψίθυρος: η καρτερία του κόσμου. Η υπομονή όλων μας. Η δύναμη για τη ζωή και η αποφασιστικότητα. Η μετάνοια. Καθένα σε μια βαλίτσα όνειρα. Τέσσερα, τρία, δύο...

Κάνοντας μια αέναη αναμόχλευση του παρελθόντος μου, βλέπω παντού κηλίδες της αμαρτίας μου. Πόσο βρώμικος είμαι απέναντι στο Θεό... Πόσο λίγος, πόσο τιποτένιος. Κοιτάζω και τους γύρω μου συνανθρώπους και αμέσως θυμάμαι το πόσο κουμπωμένος ήμουν στην αγάπη. Πώς βλέπω τους γύρω μου; Όχι, όχι. Δε θέλω να τους συγκρίνω με τον δικό μου εαυτό. Δεν είμαστε στατιστικά στοιχεία, μα ανάσες αιωνιότητας. Ένα, μηδέν...

Μηδέν. Πόση αγάπη στ'αλήθεια έχω; Ή λίγο διαφορετικότερα: Ποια αγάπη έχω;  Αυτό ας ρωτάει ο καθένας μας τον εαυτό του. Γεμίσαμε μάσκες και προσωπεία και χάνουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε ν'αγαπάμε την ανθρωπότητα ολόκληρη και να μισούμε τον καθένα προσωπικά*. Μήπως γίνομαι θεατρική παράσταση για να εισπράττω χειροκροτήματα; Τελικά, άλλο η ονειροπόλα αγάπη που είναι βιαστική και διψάει για δόξα και άλλο η αληθινή, γνήσια αγάπη που είναι αθέατη και σιωπηλή...

Μηδέν. Η στιγμή που μετράει και σε λίγο χάνεται. Να πω μια ευχή. Να κοιτάξω στα μάτια τον πεσμένο απ'την αμαρτία εαυτό μου και να ξανασηκωθώ... Ο Χριστός δεν ήρθε για τους άγιους και τους τέλειους. Για μένα ήρθε που του καρφώνω συνεχώς πληγές στα άγια του χέρια. Και μετά από λίγο, σταλαγματιές δάκρυα ποτίζω το Σταυρό του. Είμαι κράμα μικρότητας και μεγαλείου**. Ο Χριστός ήρθε για μένα. Για να μου δώσει το χέρι του και να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ξανασηκώνομαι και ξαναπερπατώ. Αλλοιωμένος απ'τη Χάρη. Νέα χρονιά. Μυστήριο μέγα. 

Νέα στιγμή. Στιγμή μοναδική. Μετάνοια. Αγάπης μελωδία. Στιγμή αιώνια.

Σε κούρασα. Συγχώρα με. Καλημέρα.

Two photos' copyrights: http://maximumdiluvium.tumblr.com/

Φ.Ντοστογιέφσκυ. 
** λέει εύστοχα ο π.Ανδρέας Κονάνος

14 σχόλια:

  1. ε λοιπόν εμείς οι δυο μοιάζουμε πάρα πολύ!
    σα να διαβάζω κάποιες από τις σκέψεις μου.
    οι δικές σου βέβαια έχουν διαφορετική βάση και ιστορικό. κι όμως...
    καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ποτέ μου δε θέλησα να γίνω σαν το ρολόι: που μετράει τις στιγμές, μα δεν τις ζει. Εφτά, έξι, πέντε..."
    Wow υποκλίνομαι! Με έβαλες σε σκέψεις!
    Τουλάχιστον ας το δούμε ως αφετηρία για κάτι καλύτερο!
    Καλή χρονιά λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχη η δημοσίευσή σου γεμάτη προβληματισμούς!
    "Γεμίσαμε μάσκες και προσωπεία και χάνουμε τον εαυτό μας".Κι όμως αυτοί είναι πιο δυστυχισμένοι και χρειάζονται περισσότερο τη βοήθειά μας!
    Καλή χρονιά με υγεία και πολύ αγάπη Σεβάχ!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Νέα στιγμή. Στιγμή μοναδική. Μετάνοια. Αγάπης μελωδία. Στιγμή αιώνια."
    Υπέροχο το σημερινό μήνυμα...!
    Εννοείτε πως δεν μας κούρασες....μ αρέσουν πολύ αυτές οι αναρτήσεις σου...!
    Να έχεις μια υπέροχη μέρα και περιμένουμε κι άλλες σκέψεις σου μέσα στην χρονιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Είμαι κράμα μικρότητας και μεγαλείου.."
    Καλή χρονιά Σεβάχ. Εύχομαι υγεία και ευτυχία,
    σε εσένα και όσους αγαπάς. Λιγότερες λύπες
    και πολλές μικρές στιγμές ομορφιάς και γαλήνης!

    Καλό απόγευμα, φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έχετε προσέξει τις ευχές που δίνουμε αυτές τις ημέρες;
    Όλοι μιλάνε για υγεία, χαρά, λεφτά...
    Άραγε, όλα αυτά σε κάνουν αληθινά ευτυχισμένο;

    Από τότε που διαγνώστηκα με σκλήρυνση κατά πλάκας, η ζωή μου άλλαξε.
    Έχασα την υγεία μου, αλλά βρήκα την αληθινή πλευρά της ζωής.
    Από κει και μετά, κατά καιρούς χάνω και την χαρά.
    Ομως, με αγώνα και προσευχή την ξαναβρίσκω.
    Όσο αφορά στα λεφτά, είμαι άνεργη με πτυχίο πανεπιστημίου εδώ και δυο χρόνια και με συντηρούν οι γονείς μου.

    Μπορεί να μην είμαι υγιής, να μην είμαι συνέχεια χαρούμενη, να μην εργάζομαι, όμως νιώθω σίγουρα ευτυχισμένη με αυτά που έχω.
    Αν δεν έβρισκα δυσκολίες στην ζωή μου, δεν θα έβλεπα έτσι την ζωή και θα χαζογελούσα με άνοστα ρεβεγιόν, τυπικές ευχές, άνοστη ζωή...
    Επομένως, τι θέλετε να σας ευχηθώ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου φίλη, πολύ με συγκίνησε το σχόλιό σου...
      Πριν λίγες μέρες είχα μια συνάντηση μ'έναν άνθρωπο που κι αυτός πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Τη συνάντηση αυτή την έχω κάνει ανάρτηση. Αφού την βελτιώσω λίγο, θα την ανεβάσω το συντομότερο.

      Υπομονή, καλή μου. Εκείνους τους καιρούς που χάνεις τη χαρά και την ελπίδα να θυμάσαι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα εύχονται για σένα...

      Σου φιλώ το χέρι με πολύ σεβασμό.

      Διαγραφή
  7. Πάρα πολύ όμορφη ανάρτηση!!
    Χρόνια πολλά, καλή χρονιά με υγεία και αγάπη...ας είναι το 2013 γεμάτο όμορφες στιγμές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή