Ένας αδερφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα:
- Έκανα μεγάλη αμαρτία και θέλω να μείνω σε μετάνοια τρία χρόνια.
- Πολύ είναι, του λέει ο γέροντας.
Ρώτησαν τότε κάποιοι που βρίσκονταν εκεί:
- Φτάνουν σαράντα μέρες;
- Πολύ είναι, είπε πάλι ο αββάς. Εγώ νομίζω πως, αν ένας άνθρωπος μετανοήσει μ'όλη του την καρδιά και δεν συνεχίσει ν'αμαρτάνει πια, ακόμα και σε τρεις μέρες τον δέχεται ο Θεός.
απ'τον Μικρό Ευεργετινό, εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου
(Νομίζω ότι είναι καλό να μαθαίνουμε όμορφες, μικρές και διδακτικές
ιστορίες απ'το γεροντικό. Έχουν πολλά να μας διδάξουν... Οπότε από δω
και πέρα θα αναρτώ πιο συχνά τέτοιες ιστορίες. Καλημέρα! Καλή δύναμη
εύχομαι!) 
Όμορφη και διδακτική η ιστορία αυτή καλέ μου Σεβάχ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν η μετάνοια δίνεται απ΄ την ψυχή, νομίζω πως το αισθάνεται και τον δέχεται αμέσως ο Θεός!
Χαρούμενη και ξεκούραστη εβδομάδα να περάσεις!:)
Έτσι είναι (νομίζω), Σοφία μου.
Διαγραφήκαλημέρα! Καλή δύναμη :)
Σεβάχ μου καλησπέρα και καλή εβδομάδα! Σε διάβασα το πρωί! Αλλά πλέον το πρωί να διαβάσω μόνο μπορώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι υπέροχη η δημοσίευσή σου!
Να αφήσω εδώ την προσωπική μου εμπειρία που με έκανε τόσο χαρούμενη και με άλλαξε;
Όταν πρωτοπήγα στον σεβάσμιο γέροντα μου (και ξέρεις καλά ποιος είναι) ο φίλος που με συνόδευε και γνωρίζοντας πως ήταν η πρώτη μου φορά στην ενήλικη ζωή μου που θα εξομολογούμουν με απόφαση να κοινωνήσω (κι ήταν απόφαση καρδιάς) με είχε τρομοκρατήσει ότι ο γέροντας θα μου ζητούσε πολλές μετάνοιες, νηστείες και κυρίως πολύ χρόνο!
Όταν βγήκα μετά από ώρες πολλές από τον γέροντα με μια μικρή παράκληση : αν θέλω μπορώ να νηστέψω και να κοινωνήσω στις τάδε του μηνός ο φίλος-αδερφός τα έχασε!
Εμένα πάλι ο θεός Σεβάχ...ΜΕ ΕΙΧΕ ΚΕΡΔΙΣΕΙ! Και δακρύζω τώρα καθώς τα γράφω!
Ειλικρινά νιώθω τυχερή κι ευλογημένη!
Μου ζήτησε μονάχα ένα: να δοξάζω το όνομά του και να συνεχίσω να πιστεύω με τη δύναμη της ψυχής μου! Κι όσο ζω αυτό θα κάνω!
Φιλιά!
Ναι... Είναι θαυμαστός ο τρόπος που μας "κερδίζει" ο Θεός, Αριστέα μου! Εδώ ο ληστής μπήκε την τελευταία στιγμή στον Παράδεισο!!! [Αυτό ας γίνει παράδειγμα σε όσους βιάζονται να κρίνουν, να κατακρίνουν και να γβάλουν βιαστικά, επιφανειακά -και κυρίως ανθρώπινα-συμπεράσματα]
ΔιαγραφήΟ γέροντας αυτός είναι θησαυρός, Αριστέα μου! Να μην τον αφήσεις ποτέ!
Καλή συνέχεια :)
Αν μετανοήσει μ' όλη του την καρδιά... Πόσο δύσκολο είναι στ' αλήθεια αυτό; Καλό βράδυ :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό...
ΔιαγραφήΑλλά όσες φορές πάω να απελπιστώ, καλή μου. σκέφτομαι ότι "τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί"!!! Και έτσι, ξαναπροσπαθώ, ξανά-αγωνίζομαι!
Τι τέλειο Θεό έχουμε! Όσο και να τον πληγώνουμε, εκείνος μας ΑΓΑΠΑΕΙ!!!!!
Καλημέρα, καλή δύναμη :)
Θα αναφέρω κάτι από τον π. Θεόφιλο Φάρο που με κράτησε πολύ. Η φύση του Θεού μας είναι μονάχα να δοτική. Δεν προσμένει κάτι από εμάς ούτε επιρρεάζεται από την δική μας κατάσταση. Το να χαίρεται λέει ή να λυπάται ο Θεός με τις δικές μας πράξεις είναι ενάντια στη φύση του γιατί η χαρά και η λύπη είναι και αυτά ψυχικά πάθη που μόνον ο άνθρωπος τα έχει. Ο πνευματικός μας αγώνας συνεπώς δεν αποσκοπεί στην τέρμψη του Θεού αλλά στο δικό μας ώφελος. Ο πνευματικός αγώνας, μας κάνει να συντονιζόμαστε με την χάρη του Θεού η οποία είναι σαν τις ακτίνες του Ήλιου που πέφτουν πάνω σε όλους αδιακρίτως. Πχ. Μπορεί ο Ήλιος έξω να είναι λαμπρός και να έχει υπέροχη μέρα, αλλά για έναν άνθρωπο σε πτώση όλα είναι συννεφιασμένα, όταν όμως ο άνθρωπος αυτός θεραπεφτεί ξαφνικά βλέπει τον Ήλιο πιο λαμπρό. Ο Ήλιος όμως είναι πάντα Ήλιος απλά εμείς επιλέγουμε αν θα τον κοιτάμε ή όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερό παράδειγμα, Ανδρομέδα μου!
ΔιαγραφήΊσως το χρησιμοποιήσω ως ξεχωριστή ανάρτηση :)