Πρόσφατα ταξίδευα αεροπορικώς για τη Νέα Υόρκη. Η αεροσυνοδός φώναξε μ'ενθουσιασμό, μόλις με είδε να μπαίνω στο αεροπλάνο. "Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας γνωρίσω. Θα μπορούσα να μιλήσω μαζί σας αργότερα;". Όταν βρήκε τον καιρό σε κάποιο διάλειμμα, κάθισε πλάι μου και με λίγα λόγια μου διηγήθηκε την ιστορία της. Ένας σύζυγος που την απατούσε, ένα καθυστερημένο παιδί, συναισθήματα απογοήτευσης και απελπισίας, φόβος ότι δε θα τα βγάλει πέρα.
Ύστερ'από λίγο, αναστέναξε μ'ανακούφιση και σταμάτησε στη μέση μιας φράσης. Σκούπισε τα δάκρυά της και σηκώθηκε απ'το κάθισμα. "Ω, κύριε Μπουσκάλια", είπε, "να ξέρατε πόσο με βοηθήσατε!". Εγώ δεν είχα πει λέξη. Καμιά φορά βοήθεια σημαίνει απλά ν'ακούμε, χωρίς να κάνουμε κρίσεις ή να δίνουμε συμβουλές.
απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος
Καλό μήνα φίλε μου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που καταφέρνεις να βάζεις αναρτήσεις...να 'σαι καλά!