Ο δρόμος του παλιάτσου

Δε θέλει πολύ για ν'αναρωτηθείς ποιος είσαι και τι κάνεις... Μέσα σ'ένα κόσμο πνιγμένο στη φριχτή καθημερινότητα, αρχίζεις άθελά σου να ψάχνεις τον εαυτό σου. Βλέπεις τους ανθρώπους να κινούνται γύρω σου και να φαντάζουν τόσο ίδιοι...  Κοιτάζεις τα πρόσωπα και παρατηρείς σχεδόν παντού αυτό το άδειο βλέμμα που κάποτε είχε τόσα να πει. Ανήμπορο τώρα ν'αρθρώσει λόγο. Είναι ασφυκτικά φυλακισμένο πίσω απ'το συνηθισμένο κενό προσωπείο. Τόσο απαιτητό, τόσο κοινότυπο, τόσο προβλέψιμο.

Χάσαμε τον εαυτό μας, γι'αυτό γεμίσαμε ταμπέλες. Χάσαμε το πρόσωπό μας και το αντικαταστήσαμε με προσωπεία. Χάσαμε την καθαρότητα της ψυχής μας και γεμίσαμε αντικαταθλιπτικά. Γιατί προσπεράσαμε βιαστικά τον εαυτό μας; Πού αφήσαμε τη σπιρτάδα της αληθινής "καλημέρας"; Πώς μας έκλεψαν την ταυτότητα της ύπαρξής μας; 

Ενώ είχες μάθει ίσα-ίσα να περπατάς, σε έβαλαν να τρέχεις. Ενώ είχες μάθει ν'απολαμβάνεις τον αέρα, τώρα κλείνεσαι στο σιδερένιο δωμάτιο της μοναξιάς σου. Άγγιζες αμέριμνος ευωδιαστά λουλούδια και τώρα κρατάς συγχυσμένα πλαστικά μπουκέτα. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο, μα κανένα πρόσωπο τριγύρω. Μονάχα ο παλιάτσος αφήνει την αλήθεια του να φανεί. Με τα φαρδιά του ρούχα και τη μπογιά στο πρόσωπο θ'ακολουθεί το δρόμο που εκείνος διάλεξε. Κι ας ξέρει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα. Το ξέρει... Μα διαλέγει το ρίσκο του αληθινού. Πονάει ο δρόμος του παλιάτσου...

Θέλει μεγάλο κουράγιο ο δρόμος της ζωής. Γιατί περνάει μέσα απ'τα μονοπάτια της καρδιάς. Κι εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ'τα τριβόλια και να γρατζουνιστείς απ'τις κοφτερές πέτρες. Κι όταν αρχίσεις να βαδίζεις μπορεί και να ματώσεις απ'τ'αγκάθια. Τ'άφησες, φίλε, τόσο καιρό να θεριέψουν απρόσεχτα...

Μα η μελωδία της ψυχής ποτέ δε χάνεται, ξέρεις. Ποτέ... Πάντα σαν ανάμνηση γλυκιά θα αντηχεί μέσα σου. Απομεινάρι άλλου ουρανού...