Το πιο απομακρυσμένο βήμα

Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να φανταστείς την εξής εικόνα (χωρίς να επηρεαστείς απ'την εικόνα που έχω προσαρτήσει): έναν απομακρυσμένο φάρο στην άκρη ενός απλησίαστου ακρωτηρίου. Το τοπίο είναι θαμπωμένο λόγω ομίχλης και δυσκολεύεσαι να κάνεις το βήμα ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το φάρο. Τον απομακρυσμένο φάρο.

Ο φάρος είναι τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας. Το να προσεγγίσουμε το φάρο είναι μια υπερβατική πράξη. Όμως, όλοι μας (λίγο ή πολύ) προτιμούμε να μείνουμε στα λόγια. Μπορούμε να γίνουμε ειδήμονες στις θεωρίες μονάχα. Ακόμη, μπορούμε να συμβουλέψουμε τους άλλους πώς να φτάσουν ως εκεί. Αλλά για μας αυτό φαντάζει απρόσμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο...

Είμαστε όλο λόγια! Θεωρίες και συμβουλές προς τους άλλους, μα πώς θα αποκτήσουμε τη χαρά του ανάμματος του φάρου; Πώς θα γίνουν πράξη οι φλύαρες θεωρίες;

Είναι δύσκολο γιατί θέλει να'χεις αυτογνωσία. Μα πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου όταν είναι θαμμένος κάτω από ένα σωρό προσωπεία; Προσωπεία που εμείς δημιουργήσαμε και που μας καταδυναστεύουν σαν αυταρχικοί μονάρχες...

Αχ, πόσο θα'θελα να πάρω τη δύναμη και να σπάσω όλες τις μάσκες εντός μου! Να διαλύσω τους ψεύτικους εαυτούς μου. Να γίνω αυθεντικός άνθρωπος. Απροσποίητος!

Ο Θεός χάρισε στον καθένα μας το δικό του πρόσωπο. Που είναι μοναδικό πάνω στη γη. Ξεχωριστό, με θεϊκές προεκτάσεις και άπειρες δυνατότητες. Όσο, όμως, το θαμπώνουμε με άγχη, φοβίες και δειλία (αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες δημιουργίας προσωπείων) τόσο αυτοφυλακιζόμαστε. Και τόσο πιο πολύ η ψυχή μας θα διψά για ελευθερία.

Ποια είναι η λύση;

Ο Χριστός μπορεί -με τη δική μας συγκατάθεση- να διαλύσει τις ανασφάλειες, τα άγχη και τις φοβίες. Διότι αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στη θεϊκή παντοδυναμία. Αν μάθουμε να τον ακούμε, αν πετάξουμε τον εγωισμό μας, τότε θα βρεθούμε στην αγκαλιά του που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα λάβουμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς το φάρο. Προς την υπέρβαση. Προς τα όνειρά μας...