.jpg)
Η μοναχική ζωή μοιάζει με κάποια αγιορείτικα άνθη. Ευδοκιμούν σε άνυδρα μέρη, φύονται ανάμεσα σε πέτρες των πεζουλιών, ακόμη και ψηλά στους πύργους των Μονών, όπου δεν υπάρχει ικμάδα υγρασίας. Και όμως, όταν ανθίσουν, το άρωμά τους είναι μεθυστικό. Πολλοί, αφού πήραν σπόρους, καλλιέργησαν τα άνθη αυτά έξω στον κόσμοσε εύφορους κήπους ποτίζοντάς τα και λιπαίνοντάς τα πλούσια. Αλλά δυστυχώς έχασαν το άρωμά τους. Αυτό συμβαίνει και στους μοναχούς. Όσο στερούνται τα κοσμικά και τις ανέσεις, τόσο πλουτούν στα πνευματικά. Όσο ζουν και ασκούνται στην απαράκλητη έρημο χωρίς γήινες και ανθρώπινες παρηγορίες, τόσο συντηρούνται και τρέφονται από τις ουράνιες θεϊκές. Γι' αυτό τότε ευωδιάζουν από αρετή και αγιότητα. Όταν επιδιώξουμε το τραχύ της ασκήσεως να γίνει λείο και η στενή οδός να γίνει πλατιά, τότε κι εμείς οι μοναχοί θα γίνουμε σαν τα άνθη που έχασαν την ευωδία.
Από το βιβλίο "Από την ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση", Άγιον Όρος, 2011, σελ. 23-24.
photo by Mariela
Σε ευχαριστώ από καρδιάς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις μια όμορφη εβδομάδα!!
Επίσης, Μαριέλα μου!
ΔιαγραφήΚαταπληκτικό απόσπασμα....πόσο μας μαγνητίζουν τέτοια άνθη....!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνα σε απότομους γκρεμούς...κι όμως τόσο όμορφα τα χρώματα που τα στολίζουν και τόσο μεθυστικά τα αρώματα τους...που δεν μπορείς παρά να τα ζηλεύεις...! Έτσι και οι μοναχοί πλημμυρισμένοι με την Χάρη του Κυρίου...μας δείχνουν τον δρόμο!!!
Καλή εβδομάδα φίλε μου :)
Πρόσφατα μιλούσα μ'έναν φίλο και μου έλεγε αυτό ακριβώς που έγραψες, καλή μου.
ΔιαγραφήΜακάρι να μάθουμε να ακολουθούμε τα χνάρια τους! Είναι τόσο απελευθερωτικό!