Μια νύχτα σαν κι αυτή

Μια νύχτα σαν κι αυτή... Που φαινομενικά είναι ίδια με τόσες άλλες... 

Απ'το μπαλκόνι μου βλέπω τα φώτα της πόλης ν'απλώνονται στο βάθος σαν μικρά κεριά. Κι αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεκουραστούν πίσω απ'τα χιλιάδες κλειστά παράθυρα. 

Κι αναρωτιέμαι ποιοι να'ναι οι πόθοι τους, οι πόνοι τους. Τα χαμόγελα και τα δάκρυά τους. Οι ανάσες τους. Πόσοι απ'αυτούς θα ξυπνήσουν αύριο πριν ακόμα χαράξει για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Και θα δουλέψουν όλη μέρα. Και το βράδυ πάλι θα γυρίσουν ζαλισμένοι απ'την κούραση. Κι άλλοι που θα επιστρέψουν πάλι στα σπίτια τους έπειτα από καιρό. Με γδαρμένες τις βαλίτσες.

Κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε(1)...

Άραγε, πότε θα μάθω ν'αγαπώ; 

Να μπορώ να παίρνω στοργικά το δάκρυ των άλλων και να το κάνω δικό μου.

Όπως έκαναν οι άγιοι. Που με βλέμμα τόσο γαλήνιο κατάφερναν και γλύκαιναν τις ψυχές των πονεμένων. Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων(2)...

...

Μια νύχτα σαν κι αυτή... Που θα κυλήσει σιγανά. Απαλά. Και που λίγοι θα την καταλάβουν.

Κι αύριο πάλι απ'την αρχή.

...

Θυμάμαι και κάποιες ψυχούλες τόσο γλυκές. Που η προσευχή τους, το κομποσκοίνι τους αγκαλιάζει ολόκληρη τη πόλη. Τη σκεπάζει τόσο αθόρυβα και τόσο διακριτικά.

Στην πόλη αυτή όλα πια έχουν ηρεμήσει. Το φεγγάρι θα συνεχίσει κι απόψε τον αέρινο περίπατό του. Έναν περίπατο τόσο μοναδικό. Ανάμεσα στις γειτονιές των αστεριών. 

Αρπάζω στα κλεφτά ένα κομμάτι φως και το βάζω στην τσέπη μου. Κι εκεί το κρατώ σφιχτά. Μη μου φύγει ώσπου να ξημερώσει.

Κάπου στον ατέλειωτο χάρτη τ'ουρανού ένα πεφταστέρι διασχίζει αστραπιαία το νυχτερινό πέπλο. Μάλλον κάπου κάποιος έκανε ευχή.

Μήπως, τελικά, το νόημα της ζωής κρύβεται στα φτερά μιας πεταλούδας; Στο χαμόγελο π'ανθίζει μέσ'απ'τα δάκρυα; Μέσα από μια στιγμή μοναδική σαν ανάσα ή σαν αθέατη προσευχή;

υγ: (1) Εδώ

      (2) Απ'το μικρό πρίγκιπα