Σκέψεις δίχως τίτλο

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ' άλλο;
Ε.Α.Πόε

Δε μπορώ αλλιώς να εξηγήσω πώς τα πιο σπουδαία, τα πι'όμορφα πράγματα σ'αυτή τη ζωή κρύβονται τόσο επιμελώς. Σε μια στιγμή. Σε μια τόσο αόρατη, μοναδική στιγμή. Όσο ν'ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Δεν το χωράει η λογική μου. 

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου που τρέχει σαν τρελός ν'ανεβεί τις σκάλες προς την έξοδο του μετρό. Και κανείς δεν παρατηρεί το μικρό παιδάκι που χαμογελάει τόσο πλατιά και τόσο αθώα κρατώντας ένα καινούριο playmobil στα χεράκια του. Κάτι τόσο όμορφο κι όμως κανείς δεν το πρόσεξε...

...

Η βροχή μόλις ολοκλήρωσε την παράστασή της. Οι τελευταίες σταγόνες πέφτουν αθόρυβα στη γη και τα σύννεφα αρχίζουν ν'αραιώνουν. Και η γη μυρίζει τόσο όμορφα. Παρατηρώ τ'αμάξια που τρέχουν στον διπλής κατεύθυνσης ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Πόσοι, όμως, πρόσεξαν το απολαυστικό ουράνιο τόξο που -μαγικά σχεδόν- ζωγραφίστηκε στη στέγη τ'ουρανού; 

...

Βράδυ στο νοσοκομείο. Κι ο κάθε ασθενής κουκουλωμένος και τυλιγμένος με τις έγνοιες και τους πόνους του, ξαπλώνει ανασαίνοντας βαριά, ανήμπορος να κάνει κάτι. Μα, στο εκκλησάκι του νοσοκομείου κάποια σιλουέτα με τον ορό στα χέρια, κάνει την απόγνωσή της δάκρυ και την οργή της ποτάμι ολάκερο σαν προσευχή... Κι έτσι αναγεννιέται μέσα απ'τις στάχτες της... Μα κι αυτό κανείς δε θα το προσέξει...

...

Τελικά, ίσως έχει δίκιο ο Πόε. Μάλλον αυτά που προβάλλουν απ'το παράθυρο των ματιών μας είναι όνειρο. Όνειρο ατέλειωτο. Και δρόμος. Και, καθώς προχωράς, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως, τελικά, σ'αυτή τη ζωή δεν αξίζει να είσαι μόνος σου. Τα χνάρια δεξιά κι αριστερά σου, στο φωνάζουν. Στιγμή σχεδόν σουρεαλιστική. Σαν την προσπάθεια να βγεις απ'τον εαυτό σου. Να προσευχηθείς. Να χαμογελάσεις . Ν'αγαπήσεις. 

Σκέψεις παλιές που τις μάζεψα άγαρμπα σε μιαν νυχτερινή ανάρτηση. Καλό βράδυ. Να προσέχεις.

Δε θα'ταν πολύ όμορφο;

Στον ουρανό θα δεις πώς συνυπάρχουν ο ήλιος με το φεγγάρι και τα αστέρια, τα σύννεφα με το ουράνιο τόξο. Έτσι, κι εδώ στη γη, θα'ταν πολύ όμορφο αν προσπαθούσαμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους διπλανούς μας. Σίγουρα δεν φαντάζει και το πιο εύκολο πράγμα, μα ρώτα τον εαυτό σου: πόσο άκοπα και αβασάνιστα αποκτιούνται τα ωραία της ζωής;

Η κίνηση προς το πλησίασμα του άλλου είναι κινηση δύσκολη μα απογειωτικη. Δυσκολη διότι απαιτεί την έξοδο απο τον εαυτό μας (και τα πάθη μας, το βόλεμα και την νωθρότητα μας). Απογειωτική διότι ειναι ουράνια και θεϊκή. Και τόσο όμορφη!

Φίλε, περπατάμε όλοι στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Γιατί, λοιπόν, να μην αλληλοβοηθιόμαστε; Γιατί να μην κρατάμε το χέρι του διπλανού μας όταν κουραστει; Γιατι να μην σκουπίζουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του; Στο κάτω-κάτω, κι εμείς καποια στιγμή θα κουραστούμε. Δε θα θέλαμε τότε να'χαμε καποιον να στηριχτούμε; Να μην πέσουμε;

Το πλησίασμα του άλλου θα δώσει και στα δικά μας φτερά την πρότερη ζωηράδα τους. Θα μας ανανεώσει και θα μας φανερώσει πως η σπουδαία αρετή της αγάπης δεν είναι τελικά μια ανεδαφική επιπολαιότητα του ανέφικτου, αλλά τρόπος ζωής αληθινός. Ξεχωριστός. Μαγευτικός. Χαρούμενος. Θυμήσου πως τα τελευταία λόγια του άγιου γέρ.Πορφύριου σ'αυτή τη ζωή ήταν η φράση "ίνα ώσι έν". Τι λες, πάμε να πορευτούμε παρέα προς την περιπέτεια που λέγεται ζωή;

υγ: Στα σχόλια των δύο τελευταίων αναρτήσεων καθυστέρησα πάρα πολύ να απαντήσω. Τελικά τα κατάφερα χτες :) Συγγνώμη αδέρφια!!

Το ρίσκο στις ζωές μας (Μια ανατρεπτική προσέγγιση απ'τον π.Βαρνάβα Γιάγκου)

...Μόνο αν ρισκάρουμε τον εαυτό μας, μόνο αν ρισκάρουμε την ησυχία μας και την εξασφάλισή μας. Αλλά και σε κάθε μορφή σχέσης, αν πρέπει να 'μαστε σίγουροι και μετά να προχωρήσουμε, δεν είναι σχέση. Είναι ένας εγωισμός τεράστιος που θα φανεί στη συνέχεια με κάποιον τρόπο. 

Αν, λοιπόν, εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα οικοδομηθεί πνευματική ζωή επειδή διαβάσαμε, επειδή ακούσαμε, επειδή λειτουργηθήκαμε, αυτό είναι ψέμα. Πνευματική ζωή θ'αρχίσει να οικοδομείται όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να σκανδαλιστούμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε έναν Θεό που καθεύδει. Όταν αρχίσουμε να παραδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε έναν Θεό που του φωνάζουμε κι αυτός καθεύδει, κοιμάται, μας αγνοεί, τότε είναι ο τρόπος που θ'αρχίσει να ενεργοποιείται ο εσωτερικός, υπαρξιακός μας πνευματικός μηχανισμός, κάτι να γίνεται. Κάτι να οικοδομείται. Κάτι να αρχίζει να γίνεται -όχι πως έγινε. Αν μέσα σ'αυτή τη διαδικασία (που φτάνουμε σε οριακές καταστάσεις) εξακολουθούμε να κρατάμε -ελάχιστη έστω- ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάπως μπορεί να φανεί ο Χριστός στη ζωή μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή. Όχι όταν είμαστε χαζοχαρούμενοι πνευματικά και φαντασμένοι που συγκινούμαστε δήθεν και ριγούμε σε μια αίσθηση πνευματικής εμπειρίας και προσευχής. (...)

Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας. Ποιος φοβάται τον εαυτό του; Ο εγωιστής. Ποιος φοβάται μη χάσει; Ο εγωιστής. Αυτός μπορεί να κάνει σχέση; Εκμετάλλευση μπορεί να κάνει. Θεωρεί τη σχέση κάτι το οποίο το ελέγχει. Κάτι το οποίο δεν το ελέγχει, το βλέπει ως κίνδυνο, ως απειλή. Αν φοβηθούμε τις απειλές, δε μπορεί να υπάρξει πίστη και σχέση. Αν φοβηθούμε τον κίνδυνο, τίποτε δε μπορεί να γίνει. 

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του π.Βαρνάβα Γιάγκου που έγινε στη Θεσσαλονίκη στις 10.08.2014. Η ομιλία ολόκληρη εδώ.

Ναι, θα το'θελα πολύ...

Στον εαυτό τους κλειδωμένοι οι άνθρωποι κατοικούν στη θάλασσα της μοναξιάς, ερημικα κοχύλια, 
μες στα γαλάζια βάθη τους τη νύχτα προσδοκούν και το κοράλλι της καρδιάς 
δεν άνθησε στα χείλη. 
Γιάννης Ρίτσος (Διέξοδος)

Θέλω να κάνω την πιο δύσκολη προσπάθεια.
Να βγω απ'τον εαυτό μου.
Ναι, θα το'θελα πολύ.

Να σηκώσω αυτή τη βαριά πέτρα
που, σα φόρτωμα σκοτεινό,
πιέζει το χώμα της ψυχής μου.

Θέλω να μάθω ν'αγαπώ.
Χωρίς "γιατί", χωρίς αφορμή.
Κίνηση αόρατη της καρδιάς.

Σαν πλεούμενο στο πέλαγος
να μάθω να κυλώ 
ανάμεσα στους συνανθρώπους.

Να πετάξω μ'ένα φύσημα
τ'αποκαΐδια της παλιάς ζωής.
Ν'αφεθώ στη νέα. Τη λαμπερή.

Θέλω να κάνω την πιο δύσκολη προσπάθεια.
Να βγω απ'τον εαυτό μου.
Ναι, θα το'θελα πολύ...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απ'τις πιο μαγευτικές στιγμές... Να κοιτάζεις τον νυχτερινό ουρανό ξαπλωμένος στο δροσερό βουνίσιο σκληρό χώμα και σκεπή σου να'ναι τ'αστέρια... Ο δροσερός αέρας να βολτάρει ανάμεσα στα πεύκα αφήνοντας έναν ήχο ανεπανάληπτο, μια αόρατη μελωδία... Κι εσύ απλά κρατάς την ανάσα σου μη θέλοντας να χαλάσεις αυτή την μυσταγωγία. 

Μαγευτικές στιγμές...

Μόνο δάκρυα, μόνο σιωπή.

Πόρτες χάσκουν στη νύχτα.
Ξίφη αστράφτουν.
Ένα φεγγάρι αποκεφαλισμένο.
Οι άνθρωποι ετοιμάζουν σκάλες
με ανθρώπινα κόκαλα
για ν'ανέβουν.
Γ.Ρίτσος

Απόψε, αυτή τη ζεστή νύχτα τ'Αυγούστου, ας αφήσουμε δυο δάκρυα προσευχής για όλα τ'αδέρφια μας απ'την Παλαιστίνη που το αίμα τους, ζεστό, ποτίζει την -νοτισμένη απ'τον αβάσταχτο πόνο- λωρίδα της Γάζας. Τίποτε άλλο. Μόνο δάκρυα. Μόνο σιωπή. Προσευχή.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Επηρεασμένος από σαββατιάτικη βόλτα μου σε υψόμετρο 1500μ.
Ανακάλυψα αυτή τη φωτογραφία και μου άρεσε πολύ!

Καλό ξημέρωμα, αδέρφια. Σας καληνυχτώ.

Καθώς ο χρόνος κυλάει

Νιώθω το χρόνο να κυλάει αθόρυβα.

Αισθάνομαι πως κι εγώ ταξιδεύω μαζί του.

Είναι κακό να ζητάς την τελειότητα;

Κοιτάζω γύρω μου τη φύση, τα δέντρα στα δεξιά κι αριστερά του δρόμου και νιώθω πως συμμετέχω σ'ένα βαλς αόρατο. Κοιτάζω τ'αστέρια του βραδινού ουρανού -όμοια με μικροσκοπικά πλεούμενα άλλης διάστασης- και κάτι μέσα μου μού ψιθυρίζει πως τα πιο μεγάλα μυστικά του κόσμου τα γνωρίζεις μόνο αν βγεις απ'τον εαυτό σου...

Νιώθω το χρόνο να κυλάει αθόρυβα.

Αισθάνομαι πως κι εγώ ταξιδεύω μαζί του.

Έχεις γευτεί την γλυκιά αγρύπνια της ευτυχίας;

Μακρυά απ'τα μαρμάρινα λιοντάρια της παράλογης ζωής μας, πιο πέρα απ'τα σύνορα της καθημερινότητάς μας, κάπου εκεί θα βρεις τη γλύκα που σε περιμένει για να σαλπάρετε. Το ωραίο, το κουρασμένα ευτυχισμένο, ξεπερνά τους μικρούς θεούς που έχουμε φτιάξει. Η αγρύπνια, η γλυκιά αυτή εμπειρία είναι προνόμιο των υπομονετικών, των ταπεινών. Των καταφρονεμένων. 

Νιώθω το χρόνο να κυλάει αθόρυβα.

Αισθάνομαι πως κι εγώ ταξιδεύω μαζί του.

Άλλο ένα βράδυ. Το φεγγάρι βγήκε ξανά για το υποβλητικό του ταξίδι.

Μήπως του κόσμου οι προσευχές και τα δάκρυα ποτίζουν αέναα το μαγικό του φως;

Αυτός είναι ο κόσμος μας. Με τα τόσα μυστικά. Τα τόσα κρυμμένα μυστικά. 

Καλό βράδυ.