Είσαι οι ανάσες που παίρνεις

Ακου τι ομορφα που τραγουδαει η βροχη.

Τι ομορφα που τραγουδαει η καρδια μας.

Το ονειρο δε μουσκευει στη βροχη.

Απόβραδο. Η βροχή συνεχιζει στον έντεχνό της ρυθμό. Μια παραξενη σιωπη εχει απλωθει στα βορεια προαστια. Σε λιγο θ'αρχισει δειλά-δειλά ν'ακουγεται η καρδια της Σαρακοστης. Βηματισμος εντελώς κόντρα στη λογική, αναμεσα σε παρατημενες γιρλάντες, άδεια κουτακια μπύρας, πεσμενες μασκες του καρναβαλιού. Μια τόσο δυναμική κατασταση αντιθέσεων που παντα μεσα μου παραλληλιζοταν με την ομορφια της ελπιδας. Αυτο το πεσιμο των μασκών, το ξεγυμνωμα των ψυχων ισως αποτελει μια γλυκιά απαρχη για το ειλικρινές πλησιασμα των ψυχων. Συνηθως προηγειται ενα ακριβοπληρωμενο γκρεμισμα του εγωισμου. Θορυβος δυνατος καθως το σκληρο περιβλημα του εγωισμου συντριβεται στις ακρες του πεζοδρομιου...

Το ν'αλλαζεις, όμως, πεζοδρομιο, τροχια, σχέδια, σχεδόν παντα ειναι επιπονο. Γιατι βγαζει την καρδια απ'το βολεμα μιας ιλλιγγιώδους δινης επαναλαμβανόμενων ψευτο-αναπνοών και εντελως αποτομα τη βαζει μπροστα στον καθάριο οριζοντα των ονειρων. Των επιλογων. Της γνησιας, ουρανιας ελευθεριας. Κι αυτο, στην αρχη, κανει τα μάτια μας να πονούν -όπως οταν αποτομα αντικρύζουμε τις πρωινες ηλιαχτιδες. Κι εκεί ολοκληρη η ύπαρξή μας αντιδρά. Το ίδιο δεν έκανε κι ο Ιεροεξεταστής στους 'Αδερφούς Καραμαζώφ'; Δεν μπορούσε με τίποτα να συνειδητοποιήσει τη δυναμική, το μεγεθος της επιλογης. Της απεραντης ελευθεριας.

Το ξεγύμνωμα των ψυχων ειναι μια κινηση τοσο παρεξηγημενη, τοσο ταπεινη, τοσο πολυπλευρη. Μπορει να ποναει στην αρχη, να μας κανει να νιωθουμε τη μοναξια των λαθος επιλογών. Ομως, δυναμωνει τα φτερα μας, γλυκαινει τη ματιά μας και γεμιζει αερα καθαρο τα όνειρά μας. Μπορουμε πια να πεταξουμε ψηλα -με την ταπεινωση. Μπορουμε να αισθανθουμε ξανα την αληθινη χαρα -με τα δακρυα της μετανοιας. Μπορουμε να αγγιξουμε το χερι του αλλου -με την προσευχη. Εχουμε τη δυνατοτητα να ενωθουμε με τα δεντρα, τα πουλια, τα ζωα, τη θαλασσα, με όλη τη φυση! Καταστάσεις τόσο αντιφατικες φαινομενικά. Σχεδον ακατανόητες... Πεδία που ίσως να μην ειχαμε άλλη φορά ανακαλύψει...

(...)

Σε λίγο ξημερωνει. Σου στελνω ένα χαμογελο, μια ευχη κι έναν ηχο. Χαμογελο: για την ημερα που θα μας ερθει. Ευχη: να μη χανεις την ελπιδα σου. Ηχο: αυτόν της γλυκιας πρωινης αυρας που θα επισκεφτει σε λιγη ωρα το παραθυρο σου. Σε χαιρετώ. 

Υγ: Το ρητό είναι του Γ.Ρίτσου και η φωτογραφία πίνακας του Jean Pierre Cassigneul 

Να μας κερνάει ουρανό

...κάτι σίγουρο κι ακέριο

σα να κρατάμε μες στα χερια μας

ολάκαιρο τον κοσμο.

Και μας πέρασαν για τρελους
για φαντασμενους
που αφησαμε τις εγνοιες
τα ονειρα τ'ατελειωτα
τους καημους, τα παθη, τα δακρυα
σ'ένα ποτηρι.

Μα ξερει η καρδια 
για ενα κομματι,
ενα κομματι ουρανο ψαλιδισμενο.
Αυτο έχουν μοναχα οι τσεπες μας.
Κι απο κει γεμισανε ζωη οι ζωες μας.

Δες,
οι παγωνιες τ'ουρανου 
γιναν τριανταφυλλα ξανα.
Οι καρδιες γεμισαν ηλιο κι ανοιξη.
Γιατι ειχαμε αυτο το ποτηρι.

Μας φτανει.
Απλά ειναι ολα,
χτύποι της καρδιας απλοι,
όπως απλά μαθαμε 
ν'αγαπαμε. Να ποναμε,
να γελαμε.Απλα.

Δεν ειναι τιποτα δικο μας.
Μια φτερωμενη μονάχα ματιά.
Απλή κι αυτη.
Που αγκαλιαζει τους γαλαξιες.

Ετσι μαθαμε.
Ενωμενα χερια, βηματα,
ζωές.
Απλά μάθαμε
να ζουμε.
Να μας κερναει ουρανο
ενα μοναχα ποτηρι.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'το ποίημα 'Πατρίδα' του Γιάννη Ρίτσου
υγ2: Έχω χαθεί εντελως, αδέρφια, το ξέρω. Δουλειά πολλή και ταξίδια μακρινά. Ευχαριστω θερμότατα για τα mail, τα μηνύματα, σχόλια και τις ευχές σας!! Είναι κάτι που μου δίνει πολλή χαρά και πολλή δύναμη!

Ταξίδι απρόβλεπτο...

We are afraid 
of the enormity of the possible.

Από μικρός λάτρευα τους πίνακες ζωγραφικής. Και μάλιστα, μπορούσα να καθίσω και να χαζεύω για αρκετή ώρα τους ζωγράφους την ώρα που, απορροφημένοι σ'έναν δικό τους κόσμο, δημιουργούσαν. Το πινέλο γινόταν το χέρι που μ'έπαιρνε σ'ένα μαγικό ταξίδι. Πωπω, τι όμορφες που ήταν εκείνες οι στιγμές....

Ακόμα και τώρα, όταν βλέπω καλλιτέχνες του δρόμου με καβαλέτο και πινέλο να ζωγραφίζουν, σταματώ και τους θαυμάζω. Απολαμβάνω τις στιγμές... Και σκέφτομαι πως κάπως έτσι γίνεται και με τις ζωές μας. Είμαστε, δηλαδή, ζωγραφικοί πινάκες. Μπορεί να βλέπουμε τη ζωή μας σαν αδιέξοδο ή να μη ξέρουμε προς τα πού θα κινηθούμε, όμως υπάρχει ένα υπόβαθρο, μια πρώτη μαγιά, τα πρώτα σχέδια και χρώματα. 

Το πώς θα εξελιχθούμε, το πώς θα πορευτούμε είναι ένα μυστήριο, ένα ταξίδι απρόβλεπτο. Μια περιπέτεια. Και μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες, να δράσουμε,να το παλέψουμε. Να διαλέξουμε τα χρώματα, να δώσουμε βάθος, προοπτική, να βάλουμε αυτό που θα δώσει στο έργο μας μια προσωπικότητα. Η περιπέτεια πάντα ξεκινά όταν εμείς της χαμογελάσουμε.

Υγ1: Το ρητο στην αρχη ειναι του Emile M. Cioran
Υγ2: Photo by Amy Friend (source: afroui.tumblr.com)