Έρωτας ή τίποτα

(...) Ερωτικοί ως τον θάνατο. Και τότε καταργείται ο θάνατος. Γιατί το θαύμα της ζωής που υπερβαίνει το τυχαίο και το δοσμένο, δε σβήνει ποτέ. Συντελείται σε μια σκυταλοδρομία ζωής που υπερβαίνει τις φθαρτές ατομικότητες.

απόσπασμα απ'το υπέροχο βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη "Έρωτας ή τίποτα" των εκδόσεων Αρμός

  Το μελετώ σιγά-σιγά, κυρίως καθώς ταξιδεύω κι όλο μου ανοίγει ορίζοντες. Είναι πραγματικά ένα απ'τα πιο όμορφα βιβλία που έχω πιάσει στα χέρια μου. Η πένα του Δημ.Καραγιάννη, χωρίς να κουράζει, ανοίγει νέους ορίζοντες, οριοθετεί τα αυτονόητα δίνοντας με το δικό του ξεχωριστό προσωπικό τρόπο το έναυσμα για τη θέαση του υπαρκτού, της αληθινής κίνησης του γνήσιου και τόσο παρεξηγημένου στην εποχή μας έρωτα. Χωρίς αυτόν η ζωή μας μαραζώνει κι αποχρωματίζεται βαδίζοντας σ'έναν αργό ψυχικό θάνατο. Δεν έχει ανάσες, δεν έχει ουσία, δεν έχει νόημα. Όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, "η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί, οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή". 
  Να το αναζητήσεις. Είναι ύμνος προς τη ζωή. Προς την ενότητα. Προς την έξοδο απ'το 'εγώ'. Φαντάζομαι πως θα κυκλοφορεί και σε πολλά μεγάλα βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα. Καλή δύναμη, καλή συνέχεια. Να με θυμάσαι στην προσευχή σου.

Κυριακή, 26-04-2015

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ξαναπιάνω στυλό μετά από καιρό. Τώρα που είμαι ενα αεροπλάνο μακρυά απ'την Ελλάδα. Κάτι μέσα μου επιτακτικά μ'έκανε να θέλω ν'αποτυπώσω παλι στο χαρτί αυτά που είναι τόσο σημαντικά. Που χωράνε σε μια ανάσα μονάχα. 

Στην μικρη ορθοδοξη εκκλησια εδω, ολα δειχνουν τοσο απλα. Τοσοι διαφορετικοι πολιτισμοι, τοσοι πολλοί ανθρωποι, τοσα πολλα ονειρα. Κι ομως... Η φλογα στα ματια ειναι κρυσταλλινη, πεντακαθαρη. Έρωτας για τη ζωή και ζωή για τον έρωτα. Δεν έχει νόημα αλλιώς.

Έβλεπα τον γέροντα ιερέα να εύχεται σ'ολους μας (στον καθένα μας στη δική του γλώσσα) το Χριστός ανέστη και αισθανομουν αυτή την ενότητα να μας τυλίγει ολους γλυκά. Παιδάκια, νέους και μεγαλύτερους. Όλοι ένα. Τόσο δυναμικά, τόσο αόρατα, τόσο αληθινά. 

Τελικά, η καρδιά βλέπει τόσο ολοκάθαρα αυτά που έχουν σημασία. 

Αφήνω παλι το στυλό. Κοιτάζω εξω τον μεσημεριανο ολλανδικό ουρανό. Ανασαινω αργά. Χαμογελάω. Παντα υπάρχει λογος για να χαμογελά κανείς... 

υγ: Photo from Keukenhof,NL

Χριστός ανέστη

Χριστός ανέστη. Σ'ευχαριστώ που μου το λες. Που μου το θυμίζεις. Για να γεμίζει η φθαρτή μου ύπαρξη κάτι απ'το ολόγλυκο φως της δικιάς Του Ανάστασης. 

Χριστός ανέστη. Σ'ευχαριστώ που μου το δείχνουν τα μάτια σου. Το χαμόγελό σου. Γιατί έτσι παίρνουμε ο ένας κουράγιο απ'τον άλλον και προχωρούμε στα μονοπάτια της ζωής μας. Φωτεινές τελίτσες ανάμεσα στους απέραντους γαλαξίες.

Ο καθένας μας είναι ένα αστέρι. Που αντλεί φως απ'το Φως. Και συνεχίζουμε. Γιατί πλέον κι εμείς, σαν τον Θωμά, νιώσαμε τη γλύκα της παρουσίας του Χριστού στις ζωές μας. Και αυτό αρκεί. Ό,τι κι αν κάνουμε μετά. Όσο κι αν απομακρυνθούμε. Αυτή η υπαρκτή γλύκα θα'ναι πάντα πυξίδα αόρατη. Μύρο στις ανάσες μας. 

Χριστός ανέστη. Χάρη σ'αυτές τις δύο λέξεις, γέμισε πια ελπίδα η ζωή μας. Κοιτάμε ψηλά.

υγ1: Καρδιακά ευχαριστώ για τις ευχές σας, αδέρφια.
υγ2: Η φωτογραφία είναι στιγμιότυπο από ταξίδι μου πριν λίγες μέρες. (Οι Αρχάγγελοι πάντα βοηθάνε...)

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Στον τάφο Σου τον τόσο παρηγορητικό.
Μάθε με να'ρχομαι κοντά Σου.
Τα δάκρυά μου να γίνονται λουλούδια του Παραδείσου.

Να έρθω;
Να έρθω, Κύριε;
Να έρθω με όλη μου την ασημαντότητα, την τόσο σημαντική για Σένα;

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Άσε με να'ρθω και ν'αφήσω εκεί
τον σκληρό μου χαρακτήρα,
τις βρισιές μου,
τον εγωισμό μου,

Μάθε με να αντέχω
να καταλαβαίνω
να ξεπλένω σαν την πόρνη
το τετέλεσται των βδελυρών παθών μου.

Μάθε με να βλέπω
τα αγκάθια της ψυχής μου
που τα φοράς στο θεϊκό Σου κεφάλι.

Μάθε την άνυδρή μου ψυχή
να δέχεται τους αιμάτινους θρόμβους Σου.

Οι φτυσιές μου,
οι κακίες μου,
τα καρφιά μου.
Αυτά σε σταύρωσαν.
Και πέθανες για μένα.
Για μένα.

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Για να μου χαρίσεις τη δύναμη
ώστε να δει η παγωμένη μου καρδιά
το μονοπάτι προς το Φως.
Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Για να αγγίξω στο θάνατό Σου
τη γλύκα της Ανάστασης.