Ένα μαγευτικό απόγευμα. Πριν χρόνια.

Άνοιξε τη θήκη του βιολιού του κι άρχισε να παίζει 

μια παράξενη μελωδία σα να'θελε να μας πείσει 

ότι όλα είναι πιθανά κι ότι δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος*.

  Τους θυμάμαι σα χτες. Δυο σιλουέτες, βγαλμένες λες από άλλο κόσμο, πολύ μακρινό, πολύ διαφορετικό απ'τον δικό μας. Δυο ερωτευμένες σιλουέτες με παράξενα ρούχα, παλιά. Σχεδόν μισοσκισμένα. Τους θυμάμαι χαμογελαστούς να έρχονται με αργά βήματα στα γρασίδια, έξω απ'την κεντρική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. 

  Εκείνη άπλωσε με γλυκές κινήσεις ένα μεγάλο πανί γεμάτο χρώματα. Εκείνος ήσυχα κούρδισε την παλιά του κιθάρα. Σε λίγη ώρα ο κόσμος μας, ο κόσμος τους, το πρώτο φως του καλοκαιρινού φεγγαριού, τα φώτα της Βιβλιοθήκης, όλα γίνονταν μια γλυκιά μελωδία. Κι εμείς, μαγεμένοι, νιώθαμε πως αγγίζαμε τον ουρανό.

  Δεν τους ξαναείδα ποτέ. Η ομορφιά της παρουσίας τους έρχεται κάποια απογεύματα στην καρδιά μου κι οι αναμνήσεις αρχίζουν ένα δικό τους ταξίδι. Παρέα μ'αυτές τις δύο παράξενα όμορφες σιλουέτες. Πορεία τόσο ξεχωριστή. Σαν τις στιγμές της ζωής μας...

Καλή δύναμη, αδέρφια. Να'στε πάντα καλά. 

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη