Όταν βαδίζει η καρδιά...

(...) Από εδώ όλα φαίνονται τόσο ήρεμα. Σαν ένα όμορφο παζλ που κάθε κομμάτι μόλις βρήκε τη θέση του. Οι ψηλοί προβολείς φωτίζουν πολύ γλαφυρά με το κέρινο, τεχνητό τους φως το γρασίδι και στη δεξιά άκρη μια παρέα νέων παιδιών συζητούν ανέμελα στις κούνιες. Η δροσιά αρχίζει σιγά-σιγά ν'απλώνεται παντού. Το φεγγάρι έχει βγει από νωρίς. Ο ουρανός ακίνητος -κρατάει την αόρατη ανάσα του. Μου θυμίζει απογευματινή θάλασσα ακίνητη σα λάδι. Ανασαίνω όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία των στιγμών. Απολαμβάνω το τοπίο, τη βραδιά. Την ομορφιά. Θεέ μου, τι όμορφα που τα'φτιαξες όλα.

     Ίσως είναι ιδέα μου, μα σκέφτομαι πως, όταν μέσα στην απόλυτη ησυχία, αρχίσει να βαδίζει η καρδιά, τότε όλος ο κόσμος γίνεται ταξίδι. Τότε είναι που κάθε εμπειρία που έχεις ζήσει, έρχεται ξανά στη θύμησή σου και σ'αγκαλιάζει. Και μυστικά σ'αφήνει αυτή τη γλυκιά νοσταλγία αναμειγμένη με μια απροσδιόριστη ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά... Όλα...

(απ'το ημερολόγιό μου. Λίγες νύχτες πιο πριν. H φωτογραφία δυο ώρες πριν. Εκείνη την υπέροχη βραδιά). Ίσως να ταιριάζει μ'αυτό...