Εσύ, φεγγάρι μου

Ο χρόνος, μια μικρή ανάσα
στο άπειρο ταξίδι των στιγμών

  Άλλη μια μέρα κύλησε κι απόψε. Βλέπω τον κόσμο να κυλάει γύρω μου κι αυτός. Όταν οδηγάς μηχανή, δυσκολεύεσαι να συγκρατείς λεπτομέρειες πολλές. Αυξάνεις ταχύτητα, ο αέρας χτυπάει το πρόσωπό σου, τα χέρια, τα πόδια. Κάτι σαν τη ζωή. Όσα μας απασχολούν οι "μέριμνες", αυξάνουν την ταχύτητά μας. Και, ώρες-ώρες, νιώθω πως μας κάνουν ν'αφήνουμε τη ζωή πίσω μας ξεχνώντας την. 

  Σταματώ τη μηχανή στην άκρη της παραλίας. Νύχτωσε και το φεγγάρι, τυλιγμένο στο ασημένιο του φως, αιωρείται πάνω απ'το μαύρο κρύσταλλο της θάλασσας. Αυτός ο καταπραϋντικός, μαγευτικός της ήχος που αγκαλιάζει αυτό το γλυκό κομμάτι γης. 
  Κι εσύ, φεγγάρι μου, απόψε, έτσι στολισμένο, τι να θες να τραγουδίσεις; Αισθάνομαι πως έχεις μέσα σου όλα τα όνειρα των παιδιών. Τα γέλια της ανεμελιάς. Τις προσευχές τις πιο αληθινές, τις αγκαλιές τις πιο μεγάλες. Εσύ, φεγγάρι μου, κάθε βράδυ απλώνεις το φως σου μυσταγωγικά όπως οι ψαράδες τα βραδινά δίχτυα τους στο γιαλό.

  Τελικά, είναι οι στιγμές που χαράζονται μέσα μας. Όχι οι έγνοιες μας, τα προγράμματά μας. Είναι μέγα μυστήριο αυτό. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Εισπνέω αργά τον αλμυρό ήχο των κυμάτων που πηγαινοέρχονται στη χρυσή αμμουδιά. Δώσε φως στις καρδιές, Χριστέ μου. Δώσε φως να βλέπουν. Ν'αγαπούν. Να ονειρεύονται. Μέσα σ'αυτή τη μαγική νύχτα... 
  Το κρύο αρχίζει να κάνει πάλι αισθητή την παρουσία του. Το αεράκι μ'αναγκάζει να σηκώσω το γιακά. Να βάλω τα χέρια στις τσέπες. Ώρα να πηγαίνω. Η ζωή κυλάει όσο την αγαπάμε και το θέλουμε. Καληνύχτα. Να 'σαι καλά.

Πάνω στο Όρος με το τραγούδι της φλογέρας

Το φεγγάρι ξεπρόβαλε πίσω απ' το Άγιον Όρος.

Το φεγγαρόφωτο σκίζει τ'ουρανού το χάος.

Ω πανάκριβη αγνότητα,

φωλιάζεις μόνο στις ψυχές εκείνων

που ζουν στις πιο ψηλές κορφές.

Κοιμούνται με τα μαλλιά τους στ' αγέρι του φθινοπώρου

που αφήνει αδιάλυτο το γαλαξία.

Μες στη σιωπή της νύχτας τραγουδούν τα έντομα.

Τότε ξυπνά η ευχη μες στο φεγγαρόφωτο

κι αορατη για όλους προχωρει

παίζοντας τη φλογέρα της.

Η θεϊκή πνοή της σαλεύει στα κόκκινα χείλη,

τα σμαραγδένια της δάχτυλα σιγοντάρουν τη γλυκιά μουσική.

Όμως ποια ειν' η μελωδία της;

Απο καιρό παράτησα την πηχτή σκόνη του κόσμου

κι ήρθα σ'αυτο το μακρινό βουνό

για να ακούσω μια τετοια μελωδία.

Θα αξιωθώ να νιώσω το μυστήριο που κρύβει;

Μεγάλα προβλήματα βασανίζουν τη σκέψη μου,

μα το τραγούδι της φλογέρας γράφτηκε μες στην καρδιά μου.

συγγραφέας: 刘廷钊 (Liu Ting Chiu)

πηγή φωτογραφίας: "Άθως, τα χρώματα της πίστης", του Στράτου Καλαφάτη

υγ: Πολλές ευχαριστίες στον Παναγιώτη που επιμελήθηκε αυτή την ανάρτηση

Προσευχή για το τέλος της ημέρας. Πριν από τον ύπνο.

Και τώρα, Κύριε, 

αφού σπατάλησα άλλη μια μέρα

σε λόγους και πράξεις και λογισμούς αμαρτίας,

έρχομαι ο ταλαίπωρος ανάξια να σου ζητήσω

έλεος, συγχώρεση και της ψυχής την ειρήνη. 

Σε ικετεύω σπλαχνίσου με, 

γιατί είμαι παιδί σου. 

Και η μόνη ελπίδα μου είσαι Εσύ. 

Μη αποστρέψεις το βλέμμα σου απ´ τη δυσώδη καρδιά μου, 

γιατί στην απόγνωση σίγουρα θα βυθιστώ. 

Δες τα τραύματα και τις πληγές της ψυχής μου. 

Δες πως διαλύθηκα πλέον από το βάρος 

της κακίας του εχθρού και της δικής μου αφροσύνης. 

Δες πως κατάντησα και πάλι ανήμπορος την προσευχή να προφέρω 

και το μόνο που θα ’θελα είναι ν’ αφανιστώ... 

Χάρισε μου τον ύπνο Κύριε, 

σαν θαύμα δικό σου, 

να μου φέρει ανάπαυση και ειρήνη βαθιά, 

ξεκούραση, ίαση, ανάρρωση στην ψυχή και στο σώμα, 

κάθαρση λογισμών, εννοιών και εικόνων, 

σκοτεινών αναμνήσεων λύτρωση, Κύριε, ελπίδα και φως. 

Αξίωσε με Κύριε, να αναστηθώ από τον ύπνο, 

και συγχρόνως από τον θάνατο τον πνευματικο, 

σαν από τη χάρη σου ξαναγεννημένος, 

για να βάλω και πάλι καινούργια αρχή 

δοξάζοντας αδιάλειπτα το έλεός σου το μεγάλο, το γλυκύτατο κι άπειρο. 

Διότι σε σε σενα ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση, στον Πατέρα, τον Υιο και το άγιο Πνεύμα, τώρα και παντοτινά και ατέλειωτους αιώνες. Αμην.

(π.Η.Κ. αναξίου πρεσβυτέρου)

Των παιδικών μας χρόνων

Κι όμως υπήρξαμε κάποτε βασιλιάδες του πρωινού

και το βράδυ αιχμαλωτίζαμε το άπειρο

στ'αδέξια λόγια της προσευχής μας

  Έρχονται στη μνήμη μου ξανά κάποια ανέμελα παιδικά απογεύματα. Τότε που δεν είχαμε ούτε έγνοιες ούτε προβλήματα ούτε αόρατους δυνάστες. Κρατούσαμε μια μπάλα μονάχα και αποξεχνιόμασταν στα πάρκα. Ανακατευόμασταν με το πράσινο γρασίδι, με τους μικρούς θάμνους -ούτε που λογαριάζαμε τ'αγκάθια. Δε μας ένοιαζαν οι λάσπες, ο κρύος καιρός, η κρίση.

  Θα μου πεις, τι τα θυμάσαι τώρα -αναμνήσεις είναι πια. Προχωράμε μπροστά. Ναι, προχωράμε. Παρέα με τη μικρή βαλίτσα των παιδικών μας χρόνων κρατημένη γερά και σφιχτά με τ'ακροδάχτυλά μας. Γιατί πού ξέρεις; Ίσως, αυτή η παλιά βαλίτσα κάποτε, κάπως, κάπου έχει μέσα της κρυμμένο το κλειδί της πόρτας τ'ουρανού.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το βιβλίο "Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη

του φεγγαριού και της αγάπης

τέλος, καθώς γύριζα άρχισε να βρέχει,

"γι'αυτό σταυρώθηκε ο Χριστός" είπα μέσα μου

κι έκανα το σταυρό μου.

...κι έτσι όπως ανεβαίνεις στην ταράτσα της πολυκατοικίας που μένεις για να ποτίσεις το μικρό λουλούδι, το βλέμμα σου αιχμαλωτίζεται απ'το γλυκό, ασημένιο φως του φεγγαριού που φωτίζει απόκοσμα τη μεγαλούπολη. Γιατί το φεγγάρι είναι κάποιες φορές ολοστρόγγυλο και φωτεινό σαν κομποσκοίνι στα χέρια μιας ψυχής καταματωμένης... Αφήνεις απαλά το ποτιστήρι στην τσιμεντένια οροφή και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τελικά όλα μπορούν να γίνουν με αγάπη. Ακόμη και το πότισμα ενός μικρού λουλουδιού σε μια μικρή πολυκατοικία. Σε μια μικρή μεγαλούπολη. Σε μια μικρή χώρα. Σε μια μικρή ήπειρο. Κάπου ανάμεσα στους ατέλειωτα μυρωμένους γαλαξίες της Αγάπης Του... Που μπορείς να τους ταξιδέψεις με μια ανάσα... Με τη μικρή βάρκα της καρδιάς να πλέεις σιωπηλά... Μ'ένα γλυκό φως και μια ευχή... 

υγ: Να'χεις ένα όμορφο ξημέρωμα.
υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι φράση του Τάσου Λειβαδίτη απ'το έργο του "Βιολέτες για μια εποχή"

Μητρότητα

Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε

εκ σου γαρ ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης

  Τι πλούτος συναισθημάτων! Πώς να περιγραφούν με λέξεις τα όσα βιώνει μια μητέρα; Το σώμα της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με ζεστασιά καινούριους ανθρώπους, που με όλη την θαυμάσια σοφία του Δημιουργού έρχονται στον κόσμο. Η καρδιά της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με στοργή τα καινούρια πλάσματα του Θεού που τρέφονται από την αγάπη της.  Η μητρική φροντίδα κάθε άλλο παρά αυτοθυσία λογίζεται μέσα της. Είναι το ξεχείλισμα της καρδιάς της. Αγάπη γνήσια, καθαρή, χωρίς συμφέρον. Χωρίς ανταλλάγματα. Μόνο αντάλλαγμα το χαμόγελο του παιδιού. Τα γέλια, οι χαρές και τα παιχνίδια. Να το βλέπει να μεγαλώνει μέσα στην αγκαλιά της. 

  Για το παιδί της θα φυλάξει αυτό που η ίδια νομίζει καλύτερο. Θα τα δώσει όλα. Αν χρειαστεί και τη ζωή της, χωρίς ενδοιασμούς.

  Κάθε μητέρα και κάθε παιδί ένα ξεχωριστό ζευγάρι. Οι δυο τους έχουν ένα μυστικό τρόπο επικοινωνίας που κανείς άλλος δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει. Οι δυο τους διασκεδάζουν με τρόπους που οι άλλοι δεν μπορούν να συμμετέχουν. 

  Μέσα από τη μητέρα το βρέφος θα αντιληφθεί ότι υπάρχει σαν οντότητα. Θα μάθει τον κόσμο. Μέχρις ότου να είναι έτοιμο να τον εξερευνήσει μόνο του, με τη σιγουριά όμως ότι το χέρι της μητέρας θα είναι πάντα εκεί απλωμένο, έτοιμο να το κρατήσει όταν φοβάται. Η αγκαλιά της θα είναι πάντα εκεί για να το παρηγορήσει όταν πέφτει και χτυπά. Και αργότερα η διδασκαλία της για να του μάθει χρήσιμα πράγματα. Και αργότερα η ματιά της και ο νους της που το παρακολουθούν με αγωνία να γίνεται έφηβος και να επαναστατεί. Και ακόμη έπειτα όταν ανοίγει τα φτερά του, η μητέρα εξακολουθεί να το παρακολουθεί άλλοτε διακριτικά και άλλοτε πιο αδιάκριτα, πάντοτε όμως με την ίδια ανεξάντλητη αγάπη.

  
  Δεν στερεύει η βρύση της μάνας. Ποτέ δεν πρέπει να στερεύει, μονάχα πρέπει η ίδια να μάθει να υπολογίζει τη ροή ανάλογα με τη δίψα του παιδιού της. Για να το ξεδιψάει, χωρίς να το πνίγει.

 Και η υπομονή της είναι ατέλειωτη. Χρόνια ολόκληρα θρέφει, παρηγορεί, κοιμίζει, σκέπει, δίνει συμβουλές με τρυφεράδα. Όταν πονάει και αρρωσταίνει το παιδί της, νιώθει τον ίδιο πόνο στο σώμα της. Αγάλλεται η ψυχή της, όταν εκείνο χαίρεται. Το καμαρώνει κρυφά, το θαυμάζει, το επιβραβεύει και χαμογελάει με τα κατορθώματά  του. Στα μάτια της είναι τέλειο, δεν θα μπορούσε αλλιώς να το φανταστεί και ούτε θέλει. Ακόμα και αν συμβεί να υποφέρει που το παιδί της είναι διαφορετικό από τα άλλα τα «φυσιολογικά», για εκείνη εξακολουθεί να είναι τέλειο, όπως ακριβώς και στα μάτια του Θεού.  

  Μητέρα του Θεού η Παναγία. Η Παναγία πόση ταπείνωση πρέπει να  είχε για να χωρέσει μέσα της ο ίδιος ο Θεός! Την ίδια ταπείνωση ας έχει κάθε μητέρα για να αγαπάει πάντοτε το παιδί της, όπως ακριβώς είναι, τέλειο, καθώς στα μάτια του Θεού.

υγ: Κείμενο της Ελένης Κ. Την ευχαριστούμε πολύ!
υγ2: Χρόνια πολλά σ'όσους γιορτάζουν! Χρόνια πολλά στην πόλη της Καλαμάτας.
υγ3: Φωτογραφία από εδώ.
υγ4: Το δίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το απολυτίκιο (=τροπάριο) της Υπαπαντής.