Είμαστε άνθρωποι, μα δεν είμαστε μόνοι μας!

Words move, music moves only in time;

but that which in only living

 can only die

  Τη μια στιγμή δε χορταίνουμε τον ήλιο και τη ζωηρή λιακάδα. Την άλλη βυθιζόμαστε στο μαύρο βυθό των προβλημάτων μας. Τη μια στιγμή είμαστε αισιόδοξοι και βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και την επόμενη πασχίζουμε να διαχειριστούμε τα μαχαίρια του πόνου που μας διαπερνούν.

  Η ύπαρξή μας θυμίζει τη θάλασσα: μια στιγμή γαλήνια και μια φουρτουνιασμένη. Τα μάτια μας τον ουρανό: τη μια γεμάτος φως, την άλλη μ'ατέλειωτα δάκρυα βροχής.

  Έχουμε μια καρδιά που χτυπάει ανεξάρτητα απ'τα γεγονότα. Συνεχίζει το έργο της όποια κι αν είναι η πορεία των καταστάσεων. Μπορεί να πονέσει, να δυσκολευτεί, άλλοτε να χτυπάει γρηγορότερα κι άλλοτε πιο αργά, πάντα όμως θα χτυπάει. Μέχρι ν'ανηφορίσουμε για τα αθέατα παλάτια τ'ουρανού.

  Αυτό ας γίνει παράδειγμα και για μας. Το ίδιο μας το σώμα (το τόσο σοφά πλασμένο) μας δείχνει το δρόμο. Να μην τα παρατάμε. Να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Και δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Εκεί, στις μαύρες μας στιγμές πάντα υπάρχουν κι άλλοι δίπλα μας. Άνθρωποι άγγελοι κι άγγελοι άνθρωποι. Θα χαίρονται μαζί μας, θα πονάνε μαζί μας, θα μας συμπαραστέκονται. Όπως ακριβώς χαίρεται ή πονά ολόκληρο το σώμα μας αν κάποιο όργανο ή τμήμα του αισθανθεί ανάλογα.

Γι΄αυτό, μην ξεχάσεις να ζεις. Ν'ανασαίνεις. Στο σήμερα, στο τώρα σου! Καλημέρα, καλή δύναμη!

υγ: Την αρχική ιδέα γι'αυτή την ανάρτηση την είχα από εδώ. Βέβαια, οι λέξεις πάλι κατευθύνθηκαν μόνες τους και έγραψα άλλα απ'αυτά που ήθελα να γράψω! 

υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'την ποιητική συλλογή "Τα τέσσερα κουαρτέτα" του T.S. Elliot και σε μετάφραση της Έφης Αθανασίου σημαίνει: "Οι λέξεις κινούνται, η μουσική κινείται μόνο μέσα στο χρόνο. Αλλά αυτό που μόνο ζει μόνο να πεθάνει μπορεί".

υγ3: Ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος, όμως χαίρομαι πολύ που λαμβάνω τόσα mail, τα σχόλια και τις ευχές. Να είστε όλοι σας καλά.