Χωρίς μάτια σφαλιστά

Ο τυφλός του αποκρίθηκε: "Διδάσκαλε, θέλω να αποκτήσω

 το φως μου". Ο Ιησούς του λέει: "Πήγαινε. Η πίστη σου

 σε έσωσε". Ο τυφλός αμέσως απέκτησε το φως του (...)

  Ίσως νιώθεις υπεύθυνος για το μαράζωμα της ελπίδας σου. Ίσως η χαρά κάποιες φορές σού βγαίνει πιεστικά σα να προσπαθείς να τονώσεις την ακινησία της καθημερινότητας που ετοιμάζεται να σε παρασύρει στην ομίχλη της.

  Ίσως, όμως, το σκοτάδι που λες πως διανύεις είναι το απαραίτητο εφόδιο για την απογείωση της αληθινής ομορφιάς που θ'ακολουθήσει. Όπως όταν τελειώνει μια σκηνή στο θέατρο. Και σβήνουν τα φώτα κι ακούς την αυλαία να κλείνει μ'ένα απαλό θρόισμα. Κι όλα αλλάζουν. Λίγο πιο μετά όμως, το σκοτάδι -που ήξερες πως είναι προσωρινό- χάνεται, εξαφανίζεται. Τότε η αυλαία ανοίγει κι όλα ξανά γεμίζουν φως, μουσική, χρώμα. Και νόημα.

 Μην αυτομαστιγώνεσαι άδικα. Μην αφήνεσαι επίμονα στο σκοτάδι, μα κάν'το συμπαραστάτη σου. Είναι, ίσως, το πλοιάριο που θα σε μεταφέρει εκεί που αξίζει να χαρείς πραγματικά. Και μια συμβουλή. Εκεί, την ώρα του σκοταδιού, ψάξε για ένα άλλο γλυκό θρόισμα: την στοργή της παρουσίας Του. Είναι δίπλα σου. Ήταν πάντα. Θα είναι, αν το θες. Ζήτα Του το φως.

υγ: Ευχαριστώ πολύ για ακόμη μια φορά για την αγάπη σας. Το ξέρω το έχω ξαναπεί πολλές φορές, αλλά νιώθω πολύ έντονη κάποιες φορές αυτή την αίσθηση. Κι έτσι μπορώ και συνεχίζω.

υγ2: Ευχαριστώ το φίλο Δημήτρη για το βιβλίο που μου έστειλε.

υγ3: Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύετε κάποια απ'τις αναρτήσεις της αόρατης γωνιάς, στείλτε μου ένα mail. Δεν μου είναι κόπος καθόλου. Ίσα-ίσα :)

υγ4: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'το γνωστό ευαγγελικό χωρίο.