Να ταξιδεύει

Πάντα στο νου σου να'χεις

την Ιθάκη.

 Είναι κάτι γκρεμισμένοι ουρανοί που λες πως έλειψαν απ'τη ζωή σου. Είναι κάτι πλανήτες που λες πως θα'θελες να κατοικήσεις ακόμη κι αν ήσουν καράβι χωρίς νησιά. Κάτι λείπει, κάτι έρχεται, μα όλα σου θυμίζουν το μονοπάτι προς τον ουρανό. Κάπου στην άκρη της ανάσας σου αρχίζει να σχηματίζεται και πάλι εκείνο το -γεμάτο αστέρια- χέρι που έδειχνε ψηλά. Βγαίνεις στο μπαλκόνι. Κοιτάς το κόσμο να περπατάει, την κίνηση που πάντα δε χωρούσε στο πεντάγραμμο της καρδιάς σου.

  Είναι κάτι δέντρα που, ακόμη κι αν γεράσουν, δε σταματούνε τα ταξίδια. Ο γέρικος κορμός τους τα'χει αντέξει όλα. Αέρηδες και μανιασμένες καταιγίδες. Φωτιές και κρύα υπέμεινε. Τώρα πια οι ρίζες του γίνανε σκόνη. Μα το σκαρί επιμένει εκεί. Είναι που οι εμπειρίες το ατσάλωσαν. Του'δωσαν το χάδι της αλήθειας. Αφήνεται -να'το, εκεί- στο ιώδιο και στη σαγήνη της θάλασσας. Μένει εκεί να ταξιδεύει σε ακτές πιο μακρυά κι απ'του ορίζοντα την αυγή. Μέχρι να επιστρέψει αθόρυβα κι αόρατα πάλι πίσω στην αγκαλιά της μάνας γης. 

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το πολύ γνωστό ποίημα του Καβάφη, "Ιθάκη".