άτιτλο

μ'ακούς; Η αγάπη, τα όνειρα, η αστροφεγγιά
είναι όλα λέξεις απ'το ίδιο αλφάβητο:
αυτό της καρδιάς

Ξέρεις, το "για πάντα" εύκολα θολώνει αν αψήφιστα τ'ονειρευτείς.
Είναι κι αυτές οι φορές που γυρνάς σπίτι σου κουρασμένος
Και μακρυά απ'όποιο άλλο ήχο
Αφήνεσαι να ταξιδεύεις στις αναμνήσεις της βροχής
Ή στων ανέμων τη λησμονιά.

Μ'ένα φτερούγισμα ή μ'ένα σμάρι συντρίμμια
οι ουρανοί μεθούν από ζωή.

Ξέρεις, είναι που η αλμύρα σπάνια αφήνει ανέπαφα τα καράβια.
Είναι κι αυτές οι επιστροφές στο λιμάνι, ξενυχτισμένος
Κι η σιωπή είναι για σένα φως
Αφήνεσαι στο αόρατο λίκνισμά της
Γεμάτος από ιώδιο κι αλάτι κι ευχές.

Μ'ένα ακούσιο ανοιγόκλεισμα των ματιών, με μια ανάσα
η Ιθάκη σου παρουσιάζεται λουσμένη φως.

Ξέρεις, είν'ανεξήγητη η γαλήνη της θάλασσας των ευχών.
Ίσως, τελικά, οι ευχές να είναι η Ιθάκη.
Ίσως, καρδιά και ταξίδι είναι η ίδια χούφτα Φως.