για τους χαρταϊτούς μου

   "Πάνε αυτά. Πάνε. Τώρα κάθουμαι εδώ με τις χρωματιστές μου κόλλες, τους σπάγκους, τα ψαλίδια, την αλευρόκολλα, φτιάχνω τους χαρταϊτούς μου που δεν πρόκειται να πετάξουν, μα μου κρατάνε συντροφιά, μου θυμίζουν, με παίρνουν σε άλλα ταξίδια, στα παλιά, στ'αυριανά, έξω απ'το χρόνο, κάπου ήσυχα, μαλακά, τρυφερά, έτσι να μπορείς να σκαλίσεις τα δόντια σου μ'ένα ξυλάκι, να τρίψεις τα δάχτυλα των ποδιών σου, να πεις τη λέξη "φως" χωρίς να φοβάσαι ότι λες ψέματα.

  Γι'αυτό νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τους χαρταϊτούς μου που μου επιτρέπουν ν'αψηφάω την ηλικία μου, να'μαι συνομήλικός τους, να'χω μιαν άγκυρα κεντημένη στο μανίκι μου και να μπορώ να φτερνίζομαι ή να χασμουριέμαι όποια ώρα, χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν".

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου αποσπάσματα. Του Γιάννη Ρίτσου. "Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς".

Moments*

Στιγμές.

Στιγμές είναι εκείνες οι εμπειρίες που η καρδιά τις συλλέγει προσεχτικά και τις αφήνει στ'ανοιχτά της δωμάτια. Στιγμές είναι ό,τι μπορεί και δίνει νόημα στα βήματά μας, στα όνειρά μας. Ακόμα και στον πόνο ή την απόγνωσή μας. 

Στιγμές είναι κι εκείνες οι βροχερές πηγές που τρέχουν απ'τα μάτια μας όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο.

Στιγμές είναι τα κύματα της θάλασσας όταν το παιχνίδισμα των χρωμάτων του ηλιοβασιλέματος απλώνεται πάνω τους.

Στιγμές είναι όταν μου λες "θα'μαι δω όταν με χρειαστείς". Στιγμές είναι τα "σ'αγαπώ". Στιγμές τα φιλιά. Στιγμές κι η προσευχή. Ή ένα συγγνώμη. Μια ευχή. Όταν οι ψυχές γλυκαίνονται. Σιωπές γλυκές στα φεγγαρόφωτα και στις γωνιές των αστεριών.

Στιγμές είναι οι ανάσες που στοργικά κάνουν αυτή τη γη κι απόψε να γυρίζει. Να ταξιδεύει μέσα στο άπειρο του γαλαξία. Στα σοφά μονοπάτια της Αγάπης Του.

υγ: Moments. Κράτησα επίτηδες τον αγγλικό τίτλο. Έτσι όπως το άκουσα από ένα μικρό παιδάκι στα αγγλικά καθώς περπατούσε με τους γονείς του σε μια παραλία

Ν'αγαπάς, φίλε

Κι αν δε βρεις δρόμο... Φτιάξε.

Στην αγάπη δεν υπάρχουν έτοιμοι δρόμοι...

Είχε μάθει να ζητιανεύει αγάπη. Να ψάχνει αφορμές, να κυνηγάει κάθε λεπτή υποψία της. Μα όσο κι αν έψαχνε, πάντα τα αδιέξοδα, εμμονικά, της έκλειναν κάθε δρόμο. Μέχρι που μια νύχτα, άκουσε στων αστεριών τη συνοικία πως στ'ανθρώπινα τα σταυροδρόμια, ανθρώπους θ'απαντάς. 

Ο καθένας μας ζητάει την αγάπη. Την ονειρεύεται με χίλιους τρόπους. Την περιμένει, τη λαχταρά. Έτσι είμαστε πλασμένοι. Μα, λίγο η συνήθεια, λίγο τα σκοτάδια μας, λίγο -αν θες- και ο εγωισμός μας, μας μπερδεύουν. Κι αν δούμε πυροτεχνήματα αγάπης, εντυπωσιαζόμαστε. Μα τα πυροτεχνήματα είναι φτιαγμένα να διαρκούν για μια στιγμή. 

Νιώθω πως η αληθινή αγάπη είναι ατέλειωτη σαν τον ουρανό. Ίσως επειδή έχει αλλού την πηγή της. Και το θεϊκό αεράκι την απλώνει, δροσερή, σε μέρη που εμείς δεν την περιμένουμε. Μοιάζει να'ναι τόσο περίεργη. Τόσο δυναμική. Τόσο εφευρετική. Σε γεμίζει κι όλο τη θες πιο πολύ. 

Ν'αγαπάς, φίλε, όσο μπορείς πιο πολύ. Μα να μη μένεις ζητιάνος κολλημένος στους ανθρώπους. Να μην περιμένεις ανταπόκριση για ν'αγαπήσεις. Κάνε την καρδιά σου φωλιά ζεστή για όσους περιμένουν μια γωνιά. Μα μετά πέτα ψηλά. Όπως τα χελιδόνια. Ακολούθα τον ουρανό, άσ'τον να σου δείξει εκείνος πού να πετάξεις. Κάνε προσευχή, πες μια ευχή από την καρδιά σου και πέτα. Μη μένεις στάσιμος. Πέτα.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι φράση του Μ.Λουντέμη

άτιτλο

  Και είναι κι αυτές οι φορές που, ενώ όλα πήγαιναν χάλια, κάτι γίνεται στο τέλος και -με κάποιο ανεξήγητο τρόπο- καταλήγεις μ'ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό σου.

  Γιατί, τελικά, δεν είναι το παν οι κανόνες ούτε οι εξαιρέσεις. Αλλά αυτή η διάθεση της καρδιάς. Που θα χτυπάει αθόρυβα είτε τα πας καλά είτε όχι. Είτε έχει ήλιο είτε βρέχει. Όσες μέρες κι αν κυλήσουν.

  Και τις νύχτες, που οι σιωπές σου παίρνουν σχήμα και μορφή, μπορείς ν'αναζητήσεις μέσα στην ησυχία εκείνη την αγκαλιά της Παναγιάς. Που με το ολόγλυκο φως της ντύνει τον ουρανό. Και που μπορεί να απλώσει την ελπίδα στη δική σου την καρδιά.

Η νοστιμιά της διαφορετικότητας

Πάντα η ζωή ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς. Κάθε δρόμος ξεχωριστός. Κάθε ανάσα ευλογία. Κάθε στιγμή μοναδική. Ίσως αυτό να'ναι που δίνει και νοστιμιά στο πέρασμά μας. Περιπέτεια και νόημα στους χτύπους της καρδιάς μας. 

Δυο γραμμές που διασταυρώνονται

Δύο ζωές που κάποτε θ'αγγίξουν η μια την άλλη

Δύο απόψεις διαφορετικές μα με με ίδιο μοτίβο

Δυο ανάσες ή δυο καρδιές ή δυο στιγμές

Δυο ρεύματα στην ίδια θάλασσα
Στο ίδιο μαγικό ηλιοβασίλεμα
Στην ίδια στροφή του κόσμου

υγ: Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Ε. για την υπέροχη φωτογραφία που μας έστειλε απ'το καράβι του. Είναι απ'τη θάλασσα Skagerrak, στη Βόρεια Δανία. Παρατήρησε τα ρεύματα. Δες πώς η δύναμή τους χωρίζει με μια νοητή γραμμή την θάλασσα.

σε σένα. για ν'αντέχεις.

 

Η ζωή είναι παράσταση δίχως πρόβα. Δε θα'χεις πάντα ό,τι θες. Δε θα'χεις πάντα εφεδρείες, εναλλακτικά σχέδια ή άλλες διεξόδους. Μπορεί να εμφανιστούν στιγμές που δε θα'χεις τη δύναμη να κάνεις τίποτα. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη ανήμπορος να κάνεις ένα έστω βήμα. Μια κίνηση. Κάτι. 

  Ο πόνος κάποιες φορές δεν μοιάζει να σταματά με τίποτα. Το ίδιο και η απόγνωση. Ή η μοναξιά. Και τι κάνεις τότε; Πώς τα αντιμετωπίζεις όταν μια ζωή είχες μάθει να'χεις μια καβάτζα; Έναν λόγο καλό; Μια αγκαλιά; Έναν τραπεζικό λογαριασμό;

  Τις φορές εκείνες που όλα θα μοιάζουν ψεύτικα, να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος σου. Θα'ναι εκεί κι άλλες στραπατσαρισμένες ψυχές. Είναι πολλές. Είναι εκείνες οι ψυχές που κάναν τα κουρέλια της καρδιάς τους μαντήλι για να σκουπίσεις τον δικό σου τον ιδρώτα. 

  Εκεί απ'το πουθενά, μέσα στην εκκωφαντικότητα της σιωπής, ανοίγει σιωπηλά ένα γλυκό παράθυρο. Και μπαίνει ένα φως που όμοιο του δεν είχες αντιληφθεί ξανά. "Να'ναι αυτό η ελπίδα μου;" αναρωτιέσαι. Και μέσα σου αρχίζεις δειλά-δειλά ν'ανασαίνεις πιο ήπια. "Να'ναι αυτό ο Θεός; Υπάρχεις, Θεέ; Ή απλά αρχίζει και μου σαλεύει;".

  Έλα μαζί, καρδιά μου πονεμένη, να σταθούμε ο ένας απ'τον ώμο του άλλου. Τίποτ'άλλο δε μοιάζει πιο αληθινό στιγμές σαν κι αυτές. Τι να τα κάνεις τα λεφτά, τι τα μεγάλα λόγια, τις κούφιες ευχές και τα τυπικά χαμόγελα; Όταν το μόνο που θες είναι λίγη στοργή. Λίγη άπλα. Να σταθεί για λίγο η καρδιά μπας και ξεγελάσει τα σκοτάδια. Πηχτά σκοτάδια. Μα, αν δεν ένιωσες ποτέ τον πάτο, πώς να καταλάβεις;

  Δεν έχω λύσεις. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω. Μονάχα να'ρθω να σ'αγκαλιάσω, να σου σκουπίσω τα δάκρυα απ'τα μάτια και να καθίσω μαζί σου μέσα στη σιωπή. Να Τον αναζητήσω μαζί σου. Μαζί. Γιατί τα κουρέλια μας τα κατατρυπημένα ίσως ακολουθήσουν τους ανέμους. Ίσως ταξιδέψουν προς τη γλυκιά μελωδία της παρουσίας Του.

σε σένα. για ν'αντέχεις. μια αγκαλιά, μια μεγάλη αγκαλιά.