Ν'αγαπάς, φίλε

Κι αν δε βρεις δρόμο... Φτιάξε.

Στην αγάπη δεν υπάρχουν έτοιμοι δρόμοι...

Είχε μάθει να ζητιανεύει αγάπη. Να ψάχνει αφορμές, να κυνηγάει κάθε λεπτή υποψία της. Μα όσο κι αν έψαχνε, πάντα τα αδιέξοδα, εμμονικά, της έκλειναν κάθε δρόμο. Μέχρι που μια νύχτα, άκουσε στων αστεριών τη συνοικία πως στ'ανθρώπινα τα σταυροδρόμια, ανθρώπους θ'απαντάς. 

Ο καθένας μας ζητάει την αγάπη. Την ονειρεύεται με χίλιους τρόπους. Την περιμένει, τη λαχταρά. Έτσι είμαστε πλασμένοι. Μα, λίγο η συνήθεια, λίγο τα σκοτάδια μας, λίγο -αν θες- και ο εγωισμός μας, μας μπερδεύουν. Κι αν δούμε πυροτεχνήματα αγάπης, εντυπωσιαζόμαστε. Μα τα πυροτεχνήματα είναι φτιαγμένα να διαρκούν για μια στιγμή. 

Νιώθω πως η αληθινή αγάπη είναι ατέλειωτη σαν τον ουρανό. Ίσως επειδή έχει αλλού την πηγή της. Και το θεϊκό αεράκι την απλώνει, δροσερή, σε μέρη που εμείς δεν την περιμένουμε. Μοιάζει να'ναι τόσο περίεργη. Τόσο δυναμική. Τόσο εφευρετική. Σε γεμίζει κι όλο τη θες πιο πολύ. 

Ν'αγαπάς, φίλε, όσο μπορείς πιο πολύ. Μα να μη μένεις ζητιάνος κολλημένος στους ανθρώπους. Να μην περιμένεις ανταπόκριση για ν'αγαπήσεις. Κάνε την καρδιά σου φωλιά ζεστή για όσους περιμένουν μια γωνιά. Μα μετά πέτα ψηλά. Όπως τα χελιδόνια. Ακολούθα τον ουρανό, άσ'τον να σου δείξει εκείνος πού να πετάξεις. Κάνε προσευχή, πες μια ευχή από την καρδιά σου και πέτα. Μη μένεις στάσιμος. Πέτα.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι φράση του Μ.Λουντέμη