άτιτλο_

Να προσπαθείς. Η καρδιά σου να'ναι έτοιμη ν'αφήσει πίσω της ο,τιδήποτε της θυμίζει στείρα μονοτονία. 

Να ελπίζεις. Η αληθινή ελπίδα έρχεται απ'τη συνειδητοποίηση πως δεν είμαστε θεοί.

Να προσεύχεσαι. Η προσευχή είναι η αρχή για κάθε ταξίδι έξω απ'τη φυλακή του εγώ μας.

Να ονειρεύεσαι. Η καρδιά σου ανοίγει τότε τα παράθυρά της κι αφήνει τις καλές σου σκέψεις να ανοίξουν τα φτερά τους στο άπειρο της Δημιουργίας Του.

υγ: Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου, τα mail σου, την προσευχή και την αγάπη σου.

Ένα βήμα τη φορά

  Περπάτα. Μη φοβάσαι το δρόμο. Είναι ό,τι αξίζει πιο πολύ. Περπάτα. Κι αν νιώσεις πως απόκαμες, πως τα πόδια σου άλλο δε σε κρατούν, θυμήσου τα δέντρα. Που περνούν από χίλιες κακοκαιρίες, από κεραυνούς, καταιγίδες και χειμώνες. Xωρίς καθόλου άνθη και φύλλα. Μα, κάποτε έρχεται η άνοιξη, φίλε μου. Και μαζί της και η ζεστασιά. 

  Περπάτα. Στη κάθε σου μέρα να χαμογελάς. Κι αν δε σου βγαίνει, κάνε λίγο μια μικρή στάση. Για ν'ανασάνεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου στον ουρανό. Κλείσε τα μάτια σου κι ανάσανε. Μια βαθιά ανάσα που να χωρέσει μέσα της όλη τη δημιουργία. Κι άσε τον ουρανό να σου στείλει ό,τι κρίνει. Είτε στάλες βροχής είτε ηλιαχτίδες θερμές. Γιατί όλα είναι ταξίδι στη ζωή αυτή. Ακόμα και οι στάλες και οι ηλιαχτίδες. Κι αυτές ταξίδι κάνουν για να'ρθουν μέχρις εδώ.

  Περπάτα. Ένα βήμα τη φορά. Περπάτα. Κι αν αποκάμεις, θα'μαι δίπλα σου. Θα'σαι κι εσύ δίπλα μου. Και μαζί μας η Αγάπη Του. Έχουμε τόσα ν'ανακαλύψουμε ακόμα

Είμαι ταξίδι. Αυτό είμαι.

be in love with your life.

Every minute of it.

 Αναρωτιέμαι πολλές φορές: τι είμαι; τι είναι αυτό που με ορίζει; αυτό που "είμαι", μου δίνει χαρά; η ελπίδα που βλέπω είναι πραγματική; Τα "γιατί" που στιγμές με κατακλύζουν, τι χρώμα έχουν; 

 Νομίζω πως πάνω απ'όλα, είμαι ταξίδι. Είμαι κάτι που συνεχώς "γίνεται". Είμαι το καλό -που στέλνει η Χάρη Του- μέσα μου. Μα είμαι και οι αστοχίες μου. Τα λάθη μου. Η μαυρίλα μου. Δεν είμαι κάτι μονόχνωτο. Ούτε σταθερό. Μα ούτε και προκαθορισμένο. 

 Είμαι ταξίδι, επειδή είμαι οι ανάσες μου. Και οι επιλογές μου. Κι όσο και να θέλω να προβάλλω μια εικόνα συγκεκριμένη προς τους άλλους, πάντα μέσα μου, η καρδιά μου θα μου το υπενθυμίζει: είμαι ταξίδι. 

 Ταξίδι προς την αγάπη; Ταξίδι προς τον εαυτό μου; Προς τον Θεό και τους άλλους; Ταξίδι προς τη μοναξιά; Προς τα πάθη μου; Τι απ'όλα; 

 Και οι ανάσες μου έρχονται και φεύγουν. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες. Άλλες σταθερές κι άλλες ακανόνιστες. Άλλες χαρούμενες, άλλες αγχωμένες. Ή συννεφιασμένες. 

 Είμαι ταξίδι. Αυτό είμαι. Ταξίδι γεμάτο πάλη, αλλαγές και περιπέτεια και ελπίδα. Ελπίδα πως κάποτε, μετά τη βουτιά του θανάτου, θα εκτοξευτώ στην μαγευτική, συμπαντική μελωδία της Αγάπης Του.

υγ: Οι δυο στίχοι στην αρχή είναι φράση του Jack Kerouac

της καρδιάς

 Να προσέχεις την καρδιά σου. Να τη φροντίζεις. Η καρδιά είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Και λάθος επιλογές να κάνεις στο δρόμο σου, το γυαλί θα σου καθρεφτίζει το σωστό. Θα σου δείχνει το φως. Σιωπηλά θα σε βοηθάει.

 Να την αγαπάς την καρδιά σου, φίλε. Άλλωστε, μονάχα μία έχουμε. Και χτυπά για χάρη μας ασταμάτητα, ακούραστα. Αθόρυβα.

Για κείνες τις γλυκές ψυχές που η αγάπη τους δεν έχει όρια και τελειωμό

Κι αν ο ήλιος κάθε πρωί, γεμίζει με φως 

 απ'τις καρδιές που δεν έπαψαν ν'αγαπούν; 

Κι αν ντύνονται τα χρώματά του το ηλιόγερμα, 

 με την ομορφιά μιας καρδιάς που προσπαθεί;

  Υπάρχουν γύρω μας ψυχές που η ομορφιά τους είναι τόσο γλυκιά, τόσο αθόρυβη. Που η αγάπη τους λες κι αγκαλιάζει όλο το σύμπαν. Λες κι η νύχτα δανείστηκε το αστρικό της φως απ'τα ταξίδια των ευχών τους. Ψυχές που ίσως κάποια στιγμή συναντήσεις στο διάβα της ζωής σου. Κι όταν θα συνεχίσεις την πορεία σου, το φως της αγάπης τους θα φωτίζει, σαν τον αποσπερίτη, το φάρο των δικών σου αναμνήσεων...

  Κι ο κόσμος θα συνεχίζει να πορεύεται. Σε μια αρχέγονη, ατέλειωτη κι αόρατη εναλλαγή. Το φως να διαδέχεται το σκοτάδι. Η μέρα τη νύχτα. Κι οι καρδιές μας συνεχίζουν να χτυπούν. Κι οι ανάσες μας να ζητούν μια θέση στη γλύκα της ζωής. Μυστικά κι επίμονα.

Όμορφο ξημέρωμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμα επισκέπτεσαι αυτή εδώ την ταπεινή γωνιά. Πότε πέρασαν κιόλας έξι χρόνια... 

Το ταξίδι της αγάπης

ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις

  Και φτιάχνουμε κλουβιά. Στ'αλήθεια πασχίζουμε πολύ για να τα κατασκευάσουμε. Και φυλακίζουμε τη μουσική της καρδιάς μας. Και η μοναξιά -άλλοτε σα σκοτάδι τυφλό κι άλλοτε σαν εξουσία- βυθίζει της ζωής μας το ρυθμό...

  Μα κάποτε έρχεται η αυγή. Και οι ηλιαχτίδες πετούν μέχρι τις σιδερόβεργες της φυλακισμένης μας καρδιάς. Και ζεσταινόμαστε. Και φωτιζόμαστε. Και ευχόμαστε... Κι ανασαίνουμε ξανά. Μέσα στη σιωπή του πρωινού. Ή μέσα στην πολύβουη, ακανόνιστη κοσμοσυρροή. Δεν υπάρχει μοτίβο ευτυχίας.

  Η αγάπη Του δεν έχει όρια. Γιατί δεν έχει τελειωμό. Γιατί τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν παρατήσαμε τα όνειρα. Τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν απαρνηθήκαμε το σταυρωμένο ταξίδι της αγάπης.

υγ: Οι στίχοι στην αρχή είναι από αυτό το τραγούδι

Χωρίς φανατισμό

Μια υπέροχη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου απ'την εκπομπή "Είκοσι λεπτά αρκούν". Όσες φορές κι αν την ακούσω, δεν την χορταίνω.
Καλό βράδυ, αδέρφια μου.