Χριστούγεννα στις καρδιές μας!

Χρόνια πολλά σε όλους! Χριστούγεννα σήμερα. Ήρθε με σώμα. Σαν παιδί. Να ζήσει σαν ένας από μας. Για να μας ακολουθήσει στο ταξίδι μας. Ας τον ακολουθήσουμε στο ταξίδι Του.

Έρχονται Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της

Ω, πόσο εύκολοι είμαστε ώρες-ώρες στο να κρίνουμε τον διπλανό μας.

Ακόμη κι αν δεν μιλήσουμε αρνητικά κουνώντας το κεφάλι με αποδοκιμασία.

Ακόμη κι αν δεν το εκφράσουμε με λόγια...

Πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται πόσες και πόσες φορές

έχω σκεφτεί έτσι για κάποιον...

Κριτής σκληρός και δυσώπητος.

Μα γιατί;

Γιατί;

Έρχονται Χριστούγεννα. 

Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;

Κι όλα μέλλει ν'αλλάξουν, η ιστορία ολόκληρη, ο κόσμος όλος.

Μα ο μέσα μου κόσμος; 

Εκεί, μέρα τη μέρα, σκέψη τη σκέψη, χτίζω ένα-ένα τα παράθυρά μου.

Τα παράθυρα της ψυχής μου στερούνται το φως. 

Τη θέα.

Και το χαμόγελο αρχίζει έτσι να σβήνει.

Γιατί, χωρίς φως, πώς ν'ανθίσει;

Θέλω αυτά τα Χριστούγεννα να γκρεμίσω τα τείχη που έχτισα.

Να αφήσω το φως της αθώας Αγάπης Του να σεργιανίσει μέσα μου.

Να πάρω την ψυχή μου έναν περίπατο.

Να νιώσω πως ο δίπλα μου είναι γέφυρα για τον παράδεισο,

όχι καράβι ενοχών και σκληρής κατάκρισης.

Έρχονται Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;

Τα νήματά μας

ίνα ώσι έν

 

Πολλή παγωνιά απόψε. Με σκούφο, μπουφάν ζεστό και τα χέρια στις τσέπες ώστε να ζεσταίνονται όσο γίνεται. Και είμαστε Ελλάδα. Μιλούσα και μιλάω με πολλούς φίλους και φίλες στο εξωτερικό και μου περιγράφουν το πόσο κρύο ή ζέστη κάνει εκεί που βρίσκονται. Μπορώ να το φανταστώ βέβαια -ειδικά για όσες από τις χώρες του  εξωτερικού έχω ο ίδιος επισκφτεί- αλλά δεν το νιώθω ακριβώς όπως αυτοί. Το τώρα μου, το κρύο που νιώθω είναι διαφορετικό απ'τις καιρικές συνθήκες του εξωτερικού.

  Και σκέφτομαι πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις ψυχές μας. Και το πώς νιώθουμε. Πονάμε, γελάμε, αισθανόμαστε τόσα πολλά και τόσα διαφορετικά συναισθήματα. Και μπορούμε να μετάσχουμε κατά έναν τρόπο στα συναισθήματα του άλλου, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μπούμε ακριβώς στη θέση του. Στα παπούτσια του -όπως λέει κι η παροιμία.

  Νιώθω πως η προσευχή βοηθάει πολύ σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι το αθέατο νήμα που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων. Κάτι σαν μια λεωφόρο επικοινωνίας. Και ανάλογα με την δικιά μας εσωτερική κατάσταση, μπορούμε να νιώσουμε, να καταλάβουμε, να βοηθήσουμε τον άλλον άνθρωπο. Τον συνάνθρωπο. 

  Μετέχοντας στη χαρά ή τη λύπη του διπλανού μας, ανοίγουμε ασυναίσθητα και λίγο τη δικιά μας φυλακή. Τη φυλακή που οι ίδιοι χτίζουμε με τα σκοτάδια μας. Η αγάπη Του, που τέλος δεν έχει, μπορεί να 'ρχεται στα νήματά μας και να τα φωτίζει. Προσφέροντας στο Χριστό τα σκοτάδια μας, Εκείνος μας χαρίζει φως. Και το φως ενώνει: τη γη με τους ανθρώπους, τους ανθρώπους μεταξύ τους, τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τον ουράνιο. Η ενότητα ίσως έχει μέσα της τα νήματα όλου του σύμπαντος.

Πάντα δίπλα μας

Καράβι είν' ο χρόνος που προχωράει, περνάει από λιμάνι σε λιμάνι, κυλάει από θάλασσα σε θάλασσα. Μια σε γαλήνια νερά και δέκα σε φουρτουνιασμένα. 

Καράβι κι η ζωή μας. Διαβαίνουμε μονοπάτια όμορφα και μονοπάτια δύσβατα. Κλαίει η καρδιά μας, μετά χαμογελά. Κι ο ήλιος πάντα θα συνεχίσει να βγαίνει κάθε πρωινό.

Σκέφτομαι πως ταξιδεύουμε καθημερινά -ακόμη κι αν παραμένουμε στον ίδιο τόπο. Και είναι λογικό να πληγωνόμαστε, να πληγώνουμε. Είμαστε άνθρωποι. Μα πάντα υπάρχει εκείνο το λιμάνι που θα δένουμε για να επισκευάσουμε τις πληγές μας -το πετραχήλι. Πάντα θα υπάρχει εκείνο το Ποτήρι, το οποίο θα μας κερνάει ζωή αιώνια -η θεία Κοινωνία. 

Κι όταν πάλι θα ξαναβγαίνουμε καταμεσίς του πελάγους, επισκευασμένοι σαν καινούριοι, θα υπάρχουν συμπορευτές εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πριν από μας. Που έδειξαν το δρόμο. Που η ανηφοριά τους είναι για μας φάρος. Ο άη Νικόλας. Η αγία Βαρβάρα. Η αγία Άννα. 

Ήταν σαν κι εμάς κι εκείνοι. Μα τώρα είναι αόρατα δίπλα μας. Τους γιορτάζουμε κάθε χρόνο μία φορά, μα είναι για πάντα μαζί μας. Με χέρια υψωμένα και καρδιές γεμάτες φως. Στο τώρα μας. Ένας σιωπηλός κόσμος γεμάτος εκκωφαντικά διακριτική αγάπη.

Οι άγιοι είναι φίλοι μας καρδιακοί. Κι εύχονται από τα φωτεινά σοκάκια τ'ουρανού για μας. Που παλεύουμε κάθε μέρα. Ουρανός και γη, θάλασσες ενωμένες σε μια ασύλληπτη μοναδικότητα, γεμάτη θεϊκές εκπλήξεις.