Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου
κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της
Ω, πόσο εύκολοι είμαστε ώρες-ώρες στο να κρίνουμε τον διπλανό μας.
Ακόμη κι αν δεν μιλήσουμε αρνητικά κουνώντας το κεφάλι με αποδοκιμασία.
Ακόμη κι αν δεν το εκφράσουμε με λόγια...
Πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται πόσες και πόσες φορές
έχω σκεφτεί έτσι για κάποιον...
Κριτής σκληρός και δυσώπητος.
Μα γιατί;
Γιατί;
Έρχονται Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;
Κι όλα μέλλει ν'αλλάξουν, η ιστορία ολόκληρη, ο κόσμος όλος.
Μα ο μέσα μου κόσμος;
Εκεί, μέρα τη μέρα, σκέψη τη σκέψη, χτίζω ένα-ένα τα παράθυρά μου.
Τα παράθυρα της ψυχής μου στερούνται το φως.
Τη θέα.
Και το χαμόγελο αρχίζει έτσι να σβήνει.
Γιατί, χωρίς φως, πώς ν'ανθίσει;
Θέλω αυτά τα Χριστούγεννα να γκρεμίσω τα τείχη που έχτισα.
Να αφήσω το φως της αθώας Αγάπης Του να σεργιανίσει μέσα μου.
Να πάρω την ψυχή μου έναν περίπατο.
Να νιώσω πως ο δίπλα μου είναι γέφυρα για τον παράδεισο,
όχι καράβι ενοχών και σκληρής κατάκρισης.
Έρχονται Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;
Καλές γιορτές να έχουμε Σεβάχ μου, μακάρι όλος ο κόσμος να είναι καλά..
ΑπάντησηΔιαγραφή"Παράθυρα όλο φως"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ακριβώς είναι οι αναρτήσεις σου!
Καλά Χριστούγεννα εύχομαι από ψυχής!
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα φίλε μου...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚριτά μου,σκληρέ και δυσώπητε - σύ είπας-,γυρίζεις , στριφογυρίζεις και πάντα στους ίδιους σταθμούς κατεβαίνεις' στα Χριστούγεννα, στο Πάσχα, στην ψυχή και στην καρδιά, στο παράπονο, στο δάκρυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι ο δίπλα σου, με κάθε καιρό που φέρνεις στη συνείδησή σου,με απασχολεί το μέλλον σου και μετά θάνατον' τότε να δεις φώτα και ομορφιά Χριστουγεννιάτικη, τότε να δεις περιπάτους που θα κάνουμε - πρώτα ο Θεός-όσους περιπάτους και περιηγήσεις δεν επιτρέπουν οι "καιρικές" συνθήκες στο σήμερα κι εδώ!
Έγραψα και….για ν' απαλύνω το πηγμένο χαμόγελο!