Τα νήματά μας

ίνα ώσι έν

 

Πολλή παγωνιά απόψε. Με σκούφο, μπουφάν ζεστό και τα χέρια στις τσέπες ώστε να ζεσταίνονται όσο γίνεται. Και είμαστε Ελλάδα. Μιλούσα και μιλάω με πολλούς φίλους και φίλες στο εξωτερικό και μου περιγράφουν το πόσο κρύο ή ζέστη κάνει εκεί που βρίσκονται. Μπορώ να το φανταστώ βέβαια -ειδικά για όσες από τις χώρες του  εξωτερικού έχω ο ίδιος επισκφτεί- αλλά δεν το νιώθω ακριβώς όπως αυτοί. Το τώρα μου, το κρύο που νιώθω είναι διαφορετικό απ'τις καιρικές συνθήκες του εξωτερικού.

  Και σκέφτομαι πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις ψυχές μας. Και το πώς νιώθουμε. Πονάμε, γελάμε, αισθανόμαστε τόσα πολλά και τόσα διαφορετικά συναισθήματα. Και μπορούμε να μετάσχουμε κατά έναν τρόπο στα συναισθήματα του άλλου, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μπούμε ακριβώς στη θέση του. Στα παπούτσια του -όπως λέει κι η παροιμία.

  Νιώθω πως η προσευχή βοηθάει πολύ σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι το αθέατο νήμα που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων. Κάτι σαν μια λεωφόρο επικοινωνίας. Και ανάλογα με την δικιά μας εσωτερική κατάσταση, μπορούμε να νιώσουμε, να καταλάβουμε, να βοηθήσουμε τον άλλον άνθρωπο. Τον συνάνθρωπο. 

  Μετέχοντας στη χαρά ή τη λύπη του διπλανού μας, ανοίγουμε ασυναίσθητα και λίγο τη δικιά μας φυλακή. Τη φυλακή που οι ίδιοι χτίζουμε με τα σκοτάδια μας. Η αγάπη Του, που τέλος δεν έχει, μπορεί να 'ρχεται στα νήματά μας και να τα φωτίζει. Προσφέροντας στο Χριστό τα σκοτάδια μας, Εκείνος μας χαρίζει φως. Και το φως ενώνει: τη γη με τους ανθρώπους, τους ανθρώπους μεταξύ τους, τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τον ουράνιο. Η ενότητα ίσως έχει μέσα της τα νήματα όλου του σύμπαντος.