Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια…

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια… 

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας.

Η ψυχή είναι πανίσχυρη. 

Μην κολλάς! 

Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου.

Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη.

Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. 

Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου,

ζωή πνευματική, ζωή μαζί Του

Η πνευματική ζωή είναι ταυτόχρονα εύκολη και δύσκολη. Γλυκιά αλλά και αιμάτινη. Είναι πορεία γεμάτη απίστευτες δυσκολίες, πολέμους λογισμών, προσπάθεια τιθάσευσης των παθών. 

Μα ταυτόχρονα είναι πορεία πανέμορφη κι εύκολη, αν αφήσεις το Χριστό να κάνει κουμάντο στη ζωή σου. Αν ζεις τα μυστήριά του με προσπάθεια αληθινή. Αν εξομολογείσαι και Τον κοινωνάς.

Η πνευματική ζωή θέλει αγώνα μυστικό, αγώνα απόταξης της τυπικότητας και της συνήθειας. Είναι μονοπάτι σχεδόν αθέατο. Ανηφορικό. Ίσως γεμάτο πέτρες, αγκάθια.  Μα αν γλυκαθείς απ'την σιγουριά της παρουσίας Του, τότε όλα γίνονται φως, αγάπη, ειρήνη. 

Όλα αποκτούν νόημα, ελπίδα.

Είναι όμορφη η ζωή με το Χριστό!

του αγ.Ιωάννη

Σήμερα, στη γιορτή του αγ.Ιωάννη του Προδρόμου, η αόρατη γωνιά έχει την τιμή να φιλοξενεί ένα ποίημα του π.Η.Κ.

Στα γενέθλιά σου σήμερα

θα περάσω

να με κεράσεις

ένα ποτήρι από τη χάρη σου

να ξεδιψάσω.

Κι αν λίγο επιμείνεις

από ευγένεια τέτοια μέρα 

δεν μπορώ να αρνηθώ

ποτήρι το ποτήρι

να με μεθύσεις

με το παλιό καλό κρασί της μετανοίας 

το ιορδάνειο,το δυνατό.

Για να ξεχάσω όσα θυμάμαι

να θυμηθώ όσα ξεχνώ. 

αρκεί να χορτάσει η δίψα σου ουρανό

Πολλές φορές σκουπίζω από τις εικόνες φιλιά ξεραμένα γεμάτα κραγιόν. Οι κυρίες της εκκλησίας οργισμένες μονολογούν;
-Δεν ντρέπονται λιγάκι; Μεγάλη αμαρτία. Ασέβεια. 

Εγώ αμίλητος δίχως να τους απαντώ συνεχίζω να σκουπίζω φιλιά από κραγιόν. Σκέφτομαι ότι ο Χριστός, δεν θα κατέκρινε κανέναν. Oτι εκείνος θα αγκάλιαζε κάθε δυσκολεμένη ψυχή που έρχεται να τον συναντήσει, να του μιλήσει, να του ψιθυρίσει κάτι από την ρημαγμένη του ζωή. Σκέφτομαι οτι αυτά τα φιλιά με κραγιόν κρύβουν ψυχές, ανάσες ταραγμένες, λυγμούς. Φόβους και αναφιλητά που έγιναν μπογιές και μάσκες ζώντας το δικό τους παραμύθι, την δική τους φυγή. 

Τι να κρύβει άραγε αυτό το έντονο κραγιόν στα χείλη σου; Τι θέλει άραγε να σκεπάσει; Τι διεκδικεί; Ποια ανάγκη υπεράσπισης του φοβισμένου; Ποια προβολή του λίγου που διψά το πολύ; Ποιος φόβος που επαιτεί κυριαρχία; Ποιο γέλιο ξεχασμένο; Ποια λόγια ανείπωτα; Ποια φιλιά που δεν σαρκώθηκαν ποτέ σε σχέση;

Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι, «εάν είναι να φιλήσεις, εάν αγάπη ζητάς να σκορπίσεις, εαν ζητάς Εκείνον που πραγματικά σου λείπει, φίλα, φίλα κι ας είναι και με κραγιόν, αρκεί να χορτάσει η δίψα σου ουρανό. Τότε θα λάμψεις……»

υγ: Κείμενο του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου που βρήκα στο facebook

καρποφορία

...Εγώ είμαι το αληθινό κλήμα κι ο Πατέρας μου είναι ο αμπελουργός. Κάθε κληματόβεργα πάνω μου που δεν κάνει καρπό, την κόβει. Και κάθε κληματόβεργα που κάνει καρπό την κλαδεύει ώστε να καρποφορήσει περισσότερο. Εσείς (σσ: εννοεί τους μαθητές του στους οποίους απευθύνεται) είστε κιόλας κλαδεμένοι και καθαροί εξαιτίας των όσων σας έχω διδάξει. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου, τότε θα'μαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας. 

  Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της αν δεν είναι ενωμένη με το κλήμα, το ίδιο κι εσείς αν δεν είστε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι το κλήμα, εσείς οι κληματόβεργες. Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός δίνει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δε μπορείτε τίποτα να κάνετε. Αν κάποιος δε μένει ενωμένος μαζί μου, θα τον πετάξουν έξω σαν την κληματόβεργα και θα ξεραθεί. Τις βέργες αυτές τις μαζεύουν, τις ρίχνουν στη φωτιά και καίγονται.

  Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μείνουν ζωντανά μέσα μας, ό,τι θελήσετε, ζητήστε το και θα σας δοθεί. Μ'αυτό τον τρόπο φανερώνεται η δόξα του Πατέρα μου: Όταν εσείς δώσετε άφθονο καρπό κι αποδειχθείτε έτσι μαθητές μου...

υγ: το απόσπασμα είναι απ'την Καινή Διαθήκη, η γνωστή παραβολή του αμπελιού. Είναι απ΄το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, κεφάλαιο 15, στίχοι 1-8

για να βλέπεις καθαρά

Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Τίποτα. Εκτός απ'την αγάπη Του, όλα τ'άλλα είναι μια συνεχόμενη εναλλαγή. Δες τη φύση, πώς όλα εναλλάσσονται. Τα φύλλα των δέντρων πώς ανθίζουν την άνοιξη και πώς το φθινόπωρο πέφτουν. Πώς τα βουνά είναι καταπράσινα το καλοκαίρι και ντυμένα με λευκό πέπλο το χειμώνα. 

Κι η ζωή μας είναι κάπως έτσι. Μια γελάμε, μια κλαίμε. Τη μια ελπίζουμε πως όλα θα πάνε καλά, την άλλη κλυδωνιζόμαστε απ'της απελπισίας τα κύματα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε βασιλιάδες κι άλλες που, σαν φυγάδες κυνηγημένοι, τρέχουμε να ξεφύγουμε απ'τη μοναξιά.

Ίσως, όλες αυτές οι εναλλαγές, οι σοφές εναλλαγές, έχουν μεγάλο νόημα. Έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε κάθε μέρα: με τις δουλειές μας, με τα παιδιά, τις υποχρεώσεις μας ο καθένας. Μα το βράδυ έρχεται. Και μαζί του η κατάπαυση. Η ησυχία. 

Νιώθω πως τότε, μαζί με την ησυχία, μπορείς να βάλεις σε μια τάξη όλη αυτή την κίνηση της μέρας: τις σκέψεις, τα γεγονότα, τους λογισμούς, τις ανησυχίες. Μπορείς ν'αφήσεις την καρδιά να ψελλίσει καρδιακές ευχές προς τον Πλάστη της. Να γεμίσει το δωμάτιο προσευχή. Τότε μπορεί η καρδιά να δει πιο καθαρά την αλήθεια. Όπως τα νερά μιας λίμνης που, όταν είναι ήρεμα, μπορεί κανείς να δει τον βυθό. 

Ψάξε για την ηρεμία. Αναζήτησε την εσωτερική ησυχία, τη βαθιά γαλήνη που μόνο η αγάπη του Θεού μπορεί να προσφέρει. Αυτή είναι κι ο πιο ασφαλής πυξίδα για να μη χάνεις το δρόμο σου.

Ο ψιθυρος του Θεου

Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι
που περνουν απ'τη ζωη σου 
οπως περνουν τα τραινα.
Για λιγο μενουν
κι υστερα τραβουν γι'αλλου.

Μα υπαρχουν κι ανθρωποι,
ανθρωποι φαροι, φωτεινοι
που η γλυκυτητα της καρδιας τους
φωτιζει τις τρικυμιες της ζωης σου.
Σου δινουν ελπιδα, στοχο
χυνουν φως αλλης ζωης,
ουρανιας.

Αυτους να μην τους αφησεις.
Ειναι αστερια ολοφωτεινα
Ειναι ο ψιθυρος του Θεου
που σου λεει "Κουραγιο!",
Κι "Ολα θα πανε καλα"

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο.

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο... Έξω το πηχτό σκοτάδι εξασθενεί απ'τα φώτα της μεγάλης πόλης. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και βλέπω ψηλά το φεγγάρι θαμπό. Γύρω του, ολόγυρά του μερικά αστέρια κι αυτά θαμπά. Θες η υγρασία, θες η θολή ατμόσφαιρα, δεν διακρίνονται με όλη τους τη λεπτομερή ομορφιά. Κρύβονται κάπως από μας. Ή μήπως εμείς δε τα βλέπουμε; Εξαιτίας του τρόπου ζωής μας;

Γύρω μας τόσες ευκαιρίες για αλήθεια. Για φως. Γι'αγάπη, ρε φίλε. Μα εμείς επιμένουμε στα πρόσκαιρα, στα ψεύτικα, στα περαστικά. Πώς γίνεται και μπερδευόμαστε τόσο πολύ;

Σβήνω τη φως του μπαλκονιού. Και κλείνω μόνο το τζάμι. Θέλω το φως του φεγγαριού να με τυλίγει καθώς θα κοιμάμαι. Σαν τις προσευχές που ακόμη δεν έκανα -μα πάντα η ψυχή μου θα διψά. 

Απόψε, πριν κλείσω τα μάτια μου, θα'θελα να θυμηθώ όλες αυτές τις ευεργεσίες σου, Θεέ μου. Θα'θελα να σ'ευχαριστήσω. Θα'θελα να μετράει η ανάσα μου, τις γλυκές παροχές της Αγάπης σου.

Θα'θελα να δίνω ονόματα στ'αστέρια. Ένα για κάθε αδερφό και φίλο που για κάτι πονάει, για κάτι υπομένει κι ελπίζει. Ένα αστέρι για κάθε καρδιά που έχει ανάγκη από ένα θεϊκό χάδι και μια αγκαλιά.

Θεέ μου, αυτό το βράδυ, άκουσε τη πενιχρή φωνή της καρδιάς μου. Δώσε μας και σήμερα τη Χάρη σου. Παρ'όλες τις βρωμιές μας. Έλα κοντά μας. Μείνε μαζί μας, Θεέ μου.

για τους λογισμούς μας

   ...Ο π.Θαδδαίος δίδασκε ακούραστα σε όλους τους χριστιανούς που κατέφευγαν σε αυτόν, την αλήθεια της απ'αιώνος Εκκλησίας (που τόσο εύκολα ξεχνιέται κι αγνοείται στη σημερινή εποχή): ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα που ενεργεί και νοεί, μια ύπαρξη νοητικών ενεργειών.

    Δίδασκε ότι οι περισσότεροι απ'τους λογισμούς που μας βασανίζουν εσωτερικά δεν είναι καθόλου δικοί μας, αλλά προέρχονται από τους δαίμονες, ότι ο καθένας από εμάς διαθέτει τη θεόσδοτη δύναμη και ελευθερία να αρνηθεί αυτούς τους λογισμούς και πως οι ζωές μας εξαρτώνται από την ποιότητα των λογισμών που καλλιεργούμε στο νου και την καρδιά μας.

απόσπασμα απ'το βιβλίο για το βίο και τις διδαχές Θαδδαίου "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας" (σελ.52)

για τις περιπέτειες της ζωής

...Εκείνο που επίσης, δεν το εξουσιάζεις, είναι οι ποικίλες περιπέτειες της ζωής. Γύρω σου τα πάντα θα σου έρχωνται αντίθετα. Όποιος ξεκινάει με την ελπίδα ότι όλα θα του έρχωνται βολικά- δεν θα πεθάνει ο Γέροντάς μου, δεν θα πεθάνει ο σύζυγός μου, δεν θα ακούσω κακόν λόγο, δε θα πεινάσω- είναι αποτυχημένος. Τα πάντα θα σου έρχονται αντίθετα. Γι΄αυτό πρέπει να ρυθμίσης τον εαυτό σου να είναι ο ικανός, ο ανθεκτικός, ο απείραστος στις περιπέτειες και στις αντιξοότητες και στα απρόοπτα της ζωής, τα οποία θα είναι διαρκή.

Εάν δεν μάθης να παραμένεις ανενόχλητος από αυτές τις περιπέτειες της ζωής, συνεχώς θα ταράσσεσαι και το αίτιο θα είναι η αντίθεση του εαυτού σου με εκείνο που σου έρχεται. Μάθε λοιπόν να είσαι ήρεμος και αδιάφορος ως προς όλα. Ότι θα σου έρθει και ο μεγαλύτερος πειρασμός και η μεγαλύτερη δυσκολία και ο μεγαλύτερος θάνατος, ύψος, βάθος, ότι κι αν είναι αυτό  δέξου το εσύ σαν κάτι το καλώς ερχόμενον. Γνωρίζει ο Θεός. Με αυτό θα συνεργήση ο Θεός να πας στη δική του Βασιλεία.Να συμφιλιώνεσαι με τις περιπέτειες της ζωής. Όποιος δεν ξέρει να ζη και να κινείται άνετα μέσα στις δυσκολίες, δε θα γίνει ποτέ άνθρωπος της προσευχής.

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα προσευχηθώ για να μου φύγουν οι δυσκολίες, όπως κάνομε συνήθως εμείς οι άνθρωποι, αλλά θα προσευχηθώ να συμφιλιωθώ με τις θλίψεις και τις δυσκολίες που μου έρχονται, για να μπορέσω να μείνω με το Θεό. Τίποτε απολύτως δε μας εμποδίζει από την προσευχή μας στο Θεό. Το μόνο εμπόδιο είναι το στήσιμο του εαυτού μας, του είναι μας. Γι' αυτό χρειάζεται η κένωσις μας από το καθετί, από ό,τι αποτελεί το είναι μας, που είναι κυρίως η επιθυμίες μας και το θέλημά μας.

απ'το βιβλίο του Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Προσευχής, Ερμηνεία στον Όσιο Νείλο τον Ασκητή, σελ.72

υγ: Θερμές ευχαριστίες στη φίλη Ε. για την επιμέλεια αυτής της ανάρτησης

Η αόρατη γωνιά έχει γενέθλια!

Σαν σήμερα, πριν από εφτά χρόνια, δημιουργήθηκε η αόρατη γωνιά! 

(βλέπε εδώ)

Είναι τόσες πολλές οι εμπειρίες, οι στιγμές, τα βιώματα που δε ξέρω τι να πρωτογράψω. Είναι τόσες εκατοντάδες τα mails, τα σχόλια, οι ευχές που δε χωρούν σε λίγες γραμμές. Μαζί σου μοιράστηκα και θέλω να μοιράζομαι ό,τι όμορφο, ό,τι νιώθω πως αξίζει να ειπωθεί με λόγια ή και χωρίς. 

Νιώθω μέσα μου πολλή ευγνωμοσύνη! Θα'θελα, λοιπόν, να σ'ευχαριστήσω απ'την καρδιά μου για την αγάπη σου. Η ζωή είναι πολύ πι'όμορφη όταν προχωράς παρέα με άλλους. Η ζωή είναι πολύ πι'όμορφη όταν προχωράμε παρέα με τον Χριστό. Απλά. Αθόρυβα. Αληθινά. Μια πορεία αγάπης, ελπίδας, χαράς και περιπέτειας όπως στους Εμμαούς.

Καλημέρα, αδερφή/έ μου.