για μια ειλικρινή ζωή κοντά στο Χριστό

Νιώθω πως είμαστε πολύ των αντιθέσεων. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να 'πείθουμε' τον εαυτό μας ότι είμαστε σωστοί τόσο πιο πολύ ο βαθύς εσωτερικός μας κόσμος είναι ταραγμένος. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μας.

Ζητάμε την αγάπη του Θεού, λαχταρούμε την παρουσία Του, μα εμμένουμε σε καταστάσεις αμαρτίας, δηλαδή αποχωρισμού από τον Δημιουργό μας. Είμαστε, αρκετές φορές, μόνο κατ'επίφαση χριστιανοί. Πώς λέω ότι είμαι χριστιανός αν δε γεύομαι τον ίδιο τον Θεό με τη Θεία Κοινωνία Του; Πώς λέω ότι μετανοώ χωρίς να γονατίζω στο πετραχήλι του πνευματικού μέσω της εξομολόγησης; Πώς μπορώ να θέλω να απαλλαγώ από το άγχος και τη ζάλη των λογισμών μου όταν δεν έχω ουσιαστική συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας; Είναι σα να λέω πως είμαι ερωτευμένος, όμως η ύπαρξή μου είναι χλιαρή και δεν ζητά η ψυχή μου το ερώμενο πρόσωπο!

Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη αφορμές κακές, φωνές, φασαρίες, τρέξιμο, μάσκες, ψευτιά. Μυρίζει φθορά. Ξέρεις κάτι, όμως; Η ίδια αυτή καθημερινότητα μυρίζει και Ανάσταση! Είναι γεμάτη ευκαιρίες χαράς, ελπίδας, μετάνοιας, αδελφοσύνης. Ο άγιος γέροντας Πορφύριος ζούσε στο κέντρο της Αθήνας (λειτουργούσε στην Πολυκλινική) κι όμως ο νους του ήταν συνεχώς στον έρωτά του για τον Ιησού ("Ιησού γλυκύτατε Χριστέ...{βλ. υγ1)").

Είμαστε πλασμένοι για να είμαστε κοντά Του. Πλάσματα με απίστευτη δυναμική που φτάνει ως την ατέλειωτη ζωή στον κήπο της Αγάπης Του. Αρκεί να το αποφασίσουμε ελεύθερα και πραγματικά (να, η εφαρμογή του μεγαλύτερου δώρου Του προς εμάς!). Αρκεί να επιτρέψουμε στην εξαγνιστική Του βροχή, τα δάκρυα (όπως έλεγε κι ο γέροντας Θαδδαίος) να απαλύνει το σκληρό τείχος του εγωισμού μας και να μας οδηγήσει πάλι στην ενεργή, αληθινή συμμετοχή στην Εκκλησία Του, δηλαδή στον ίδιο τον Θεό. Απλά, γλυκά, αθόρυβα, χαρμόσυνα.

Καλημέρα, αδερφή/έ μου :)

υγ1: Πάτησε εδώ (Είναι ο ίδιος ο άγιος Πορφύριος που ψάλλει με γλυκύτητα τον παρακλητικό κανόνα στον Χριστό)