Μου έφεραν μερικά λουλουδάκια. Τα τοποθέτησα σ'ένα μικρό βάζο. Μα σκεφτόμουν: "τι νόημα έχει; Αυτά τα τόσο όμορφα χρώματα σε λίγες μέρες θα μαραθούν, θα πέσουν. Η ομορφιά τους θα χαθεί". Παρ'όλα αυτά, αποφάσισα να τα περιποιηθώ χωρίς ν'ακούσω το λογισμό μου...
Μερικές φορές στη ζωή το ίδιο κάνουμε, συνηθισμένοι στην ταχύτατη κριτική μας. Προκαθορίζουμε καταστάσεις και δεν αφηνόμαστε στο να ατενίσουμε την ομορφιά. Βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και δεν τους χαιρόμαστε όπως είναι. Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε αυτό που είναι. Και ξεχνάμε ότι "αν θέλουμε να είμαστε μέρος οποιασδήποτε σχέσης, είτε πρόκειται για σχέση με τον Θεό ή μια σχέση με κάποιο πρόσωπο, πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον άλλον όπως μας αποδέχεται ο Θεός".
Κάθε μέρα που μας ξημερώνει ας μας είναι και μια υπενθύμιση του αληθινού σκοπού της ζωής μας. Δεν είμαστε απλά εδώ για να ανασαίνουμε. Είμαστε εδώ για να απολαμβάνουμε τον αέρα που εισπνέουμε. Για να χαιρόμαστε την ύπαρξή μας και την ύπαρξη του άλλου. Για να προσπαθούμε ν'αγγίζουμε αυτό που λέγεται Αγάπη.
Ίσως έτσι κάποια μέρα βιώσουμε την απόλυτη Συνάντηση.... Την επι-Κοινωνία...
υγ: Η φράση της δεύτερης παραγράφου που είναι σε εισαγωγικά είναι του π.Anthony Bloom. Απόσπασμα απ'το υπέροχο βιβλίο "Ο εαυτός μας και ο άλλος"
Καλημέρα Σεβάχ μου και η παρομοίωση σου είναι υπέροχη.Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν πολλούς φίλους γιατί έχω σαν βάση της φιλίας να δέχομαι τον άλλο ..όπως είναι..χωρίς να προσπαθήσω να τον αλλάξω παρά μόνο να του δείχνω με το τρόπο μου μία διαφορετική άποψη από αυτή που ίσως έχει.Άλλωστε ...ουδείς αναμάρτητος και τέλειος παρά μόνον ο Κύριος.
ΑπάντησηΔιαγραφή