Καλά Χριστούγεννα!

Καλά Χριστούγεννα! 

Με ειρήνη, αγάπη, άπλα καρδιάς κι ό,τι άλλο όμορφο!

Χριστούγεννα και Χ-γεννα

Ακούω και φέτος παντού Xmas party εδώ, Xmas προσφορές εκεί, Xmas, Xmas, Xmas...

Τα Χριστούγεννα έγιναν δυστυχώς X-γεννα για πολλούς. Ίσως έχει επιβληθεί, ίσως είναι η συνήθεια, ίσως πολλά... Πάντως ένα τεράστιο Χ...

Θα΄θελα να μην ξεχνώ ότι για μένα Χριστούγεννα είναι η μέρα που γεννήθηκε ο Χριστός. Η μέρα που καταδέχτηκε να λάβει τη δικιά μας χωμάτινη σάρκα για να μας σώσει απ'το αδιέξοδο που μόνοι μας καταφέραμε να δημιουργήσουμε. Να μας βγάλει απ'τη φθορά, απ'το θάνατο, απ'το "τίποτα" του "μετά".

Χριστούγεννα για μένα είναι να ξεκινάς 40 μέρες πιο πριν να νηστεύεις. Όχι απλά για να τηρήσεις κάποιον κανόνα πιεστικό. Να νηστεύεις όπως μπορείς, όπως σου επιτρέπουν οι δυνάμεις σου. Να ετοιμάζεσαι για εκείνη τη μέρα, της 25ης Δεκέμβρη. Να μεταλαμβάνεις το σώμα και το αίμα Του. Εκείνη τη μέρα της 25ης Δεκέμβρη.

Χριστούγεννα είναι η γέννηση της ελπίδας. Σημαίνει να ξεκινήσω να κάνω λίγο χώρο στην καρδιά μου, σαράντα μέρες πιο πριν, ώστε να μετατραπεί σε γλυκιά φάτνη με τη δικιά Του Χάρη και ευλογία. Να ζεσταθεί, να πλατύνει, να χωράει αγαπητικά τους συνανθρώπους. 

Χριστούγεννα σημαίνει ζεστή καρδιά, καρδιά γεμάτη αγάπη Χριστού.

Ετοιμάσου, ψυχή μου

Ίσως κάποτε πρέπει οι λέξεις ν'αδειάζουν εντελώς απ'το νόημά τους για να μας βοηθήσουν να ξαναρχίσουμε απ'το απλό. Απ'το φαινομενικά παιδικό. Απ'το Άλφα. Σκέτα τα γράμματα κρύβουν την απλότητα της ζωής. Απ'το Άλφα ως το Ωμέγα του Αγαπώ. 

Αγαπώ σημαίνει βλέπω με τα μάτια της καρδιάς. Αγαπώ σημαίνει δανείζομαι την παιδική αθωότητα κι έτσι πορεύομαι στη ζωή μου. Απαλλαγμένος από μίση, ίντριγκες. Δίχως πάθη.

Έρχονται Χριστούγεννα. Για να τα χαρώ στην αληθινή τους διάσταση πρέπει να τα ζήσω σαν παιδί. Ν'αδειάσω απ'ό,τιδήποτε ανούσιο. Έτσι θα'χω περισσότερες πιθανότητες να πλησιάσω τον Νεογέννητο Μεσσία. Ν'ακούσω το "Ωσσανά εν τοις Υψίστοις".

Για να δω το αστέρι της Βηθλεέμ πρέπει να κάνω εσωτερική επανάσταση. Ν'απαλλαχτώ απ'όλα τ'άλλα φώτα που με ζαλίζουν και με κρατούν στην γήινη, ψεύτικη επαναληπτικότητα των δήθεν αναγκών μου. Πάμε, ψυχή μου. Ήρθε η ώρα να γεμίσουμε απ'το υπέρλαμπρο, μαγευτικό φως της Γέννησης. Ετοιμάσου!

Monopoly, παρέα και η ομορφιά του 'μαζί'

Μια ακόμη ανάρτηση σαν ημερολόγιο. Γιατί μερικές φορές αξίζει απλά να κάνεις κάτι απλό μόνο και μόνο για να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι είσαι εδώ. Ότι είσαι ζωντανός. Και για μένα αυτή εδώ η γωνιά είναι αυτό ακριβώς το μέρος. Μου δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιώ ότι είμαι ζωντανός. 

Κι όσα κι αν έρθουν, τούτη εδώ η γωνίτσα μου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας. Κι αν βάλεις και τα δικά σας views, σχόλια, σκέψεις, e-mails, φωτογραφίες κλπ, σίγουρα μου δίνει και την αίσθηση της επι-κοινωνίας.

Ζω σημαίνε είμαι. Ναι, είμαι. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη πι'όμορφο: ναι, είμαστε. Είμαστε όλοι μαζί. Μπορεί να'χουμε τον δικό μας προσωπικό αγώνα ο καθένας, αλλά είμαστε πλασμένοι για να είμαστε παρέα. 

Και μιας που είπα παρέα, είπα να μοιραστώ μαζί σου κάτι ακόμη. 

Πριν λίγες μέρες, ξαναθυμήθηκα τα (μακρινά) φοιτητικά μου χρόνια. Όπου μαζευόμασταν πολλά παιδιά και παίζαμε επιτραπέζια. Αναπολώντας, λοιπόν, αυτές τις στιγμές, τηλεφώνησα σε μερικούς φίλους και φίλες (που είμαστε στην ίδια πόλη τώρα) και κανονίσαμε την προηγούμενη Κυριακή, απογευματινό καφέ με Monopoly. 

Περάσαμε υπέροχα. Ήταν ωραίο διάλειμμα απ'την σοβαρή-καθωσπρέπει-ενήλικη καθημερινότητά μας. Είναι ωραίο το να απολαμβάνεις τη ζωή μαζί με καλούς φίλους. Συνειδητοποίησα το πόσο ΣΠΟΥΔΑΙΟ δώρο είναι οι αληθινοί φίλοι. Είναι δώρο. Δώρο Θεού. Πλησιάζοντας ταυτόχρονα όλοι μαζί Εκείνον που είναι ο ίδιος το δικό μας πολύτιμο δώρο!

Και μιας κι έρχονται Χριστούγεννα, θα'θελα να σε παροτρύνω να βρεθείς κι εσύ με την παρέα σου. Με τους φίλους σου. Και με το Χριστό. Είναι ωραίο -μα πολύ ωραίο!- το να έχεις αληθινή επικοινωνία τόσο με τον Θεό όσο και με τους ανθρώπους.

Ο Παράδεισος χτίζεται από δω. Απ'αυτήν εδώ τη ζωή. Κομμάτι-κομμάτι, στιγμή την στιγμή. Κι είναι όμορφος γιατί είμαστε μαζί!

Το πι'όμορφο απ'όλα!

Αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε να είμαστε.

Αυτό που χάσαμε, αυτό που θέλουμε να βρούμε.

Οι άνθρωποι που έφυγαν, οι στιγμές που πέρασαν.

Οι προσευχές μας, τα δάκρυά μας, οι πτώσεις και τα πάθη μας.

Είμαστε όλα τα παραπάνω. Την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα. Και κάθε πρωί θα ξυπνάμε και θα σηκωνόμαστε απ'το κρεβάτι, θα ξεκινάμε τη μέρα μας κι όλα θα συνεχίζουν να'χουν το ρυθμό τους. Και θα ιδρώνουμε, θα κλαίμε, θα γελάμε, θα πονάμε. Όλα, όλα.

Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε ένας κόσμος ξεχωριστός μέσα στον κόσμο γύρω μας. Είμαστε ένας κόσμος γεμάτος ζωή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως ό,τι είμαστε μπορεί να γίνεται παράδεισος από τώρα. Ό,τι κι αν είμαστε μπορεί να γεμίσει απ'το φως του Χριστού. Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα, αλλάζοντας τον εαυτό μας. 

Δεν είναι αυτό το πι'όμορφο απ'όλα;

για την εξομολόγηση

Ήρθε για να κλείσει ημερομηνία για τον γάμο του. 

Καθώς κοιτούσα εγώ το ημερολόγιο, το δικό του βλέμμα στάθηκε στο κρεμασμένο πετραχήλι που βρίσκεται πάντα μέσα στο γραφείο. 

Ήμουν έτοιμος να του πω τα σχετικά για την άδεια του γάμου του, όταν με φωνή αποφασιστική μου είπε "πάτερ φορέστε το πετραχήλι, θέλω να εξομολογηθώ".

Έκανα υπακοή. Το φόρεσα. Όταν το έβγαλα τα μάτια του ήταν διαφορετικά. Έκλαψε πολύ. Ήταν η πρώτη του φορά που εξομολογούνταν. Βαθιά μετάνοια. Βαθιά συναίσθηση της αμαρτίας.

"Πάτερ αύριο θα έρθω να τα πούμε για τον γάμο, σήμερα νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα...ο νους μου σαν να τρελάθηκε από χαρά, δεν είμαι τώρα για να μου πεις για την χαρτούρα...", μου είπε και έφυγε.

Όντως το είδα, συναντήθηκε με τον Χριστό. Και όταν γίνεται αυτό ο άνθρωπος τα αφήνει όλα για να φυλάξει μέσα του αυτήν την γλυκιά τρέλα από την παρουσία Του. Δεν τον νοιάζει τίποτα, ούτε ακόμα και η ημερομηνία γάμου του.

----------------

Υ. Γ. Ο γάμος δεν αναβλήθηκε, αντιθέτως μάλλον θα γίνει και πιο νωρίς. 🙂

Ένα κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (βλ.εδώ)

μόνο μπροστά!

Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τελείωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση. Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ό,τι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στο πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε! Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα.

άγ.Πορφύριος

υγ: απ'την υπέροχη ομάδα 'Εκκωφαντική σιωπή' εδώ