Monopoly, παρέα και η ομορφιά του 'μαζί'

Μια ακόμη ανάρτηση σαν ημερολόγιο. Γιατί μερικές φορές αξίζει απλά να κάνεις κάτι απλό μόνο και μόνο για να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι είσαι εδώ. Ότι είσαι ζωντανός. Και για μένα αυτή εδώ η γωνιά είναι αυτό ακριβώς το μέρος. Μου δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιώ ότι είμαι ζωντανός. 

Κι όσα κι αν έρθουν, τούτη εδώ η γωνίτσα μου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας. Κι αν βάλεις και τα δικά σας views, σχόλια, σκέψεις, e-mails, φωτογραφίες κλπ, σίγουρα μου δίνει και την αίσθηση της επι-κοινωνίας.

Ζω σημαίνε είμαι. Ναι, είμαι. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη πι'όμορφο: ναι, είμαστε. Είμαστε όλοι μαζί. Μπορεί να'χουμε τον δικό μας προσωπικό αγώνα ο καθένας, αλλά είμαστε πλασμένοι για να είμαστε παρέα. 

Και μιας που είπα παρέα, είπα να μοιραστώ μαζί σου κάτι ακόμη. 

Πριν λίγες μέρες, ξαναθυμήθηκα τα (μακρινά) φοιτητικά μου χρόνια. Όπου μαζευόμασταν πολλά παιδιά και παίζαμε επιτραπέζια. Αναπολώντας, λοιπόν, αυτές τις στιγμές, τηλεφώνησα σε μερικούς φίλους και φίλες (που είμαστε στην ίδια πόλη τώρα) και κανονίσαμε την προηγούμενη Κυριακή, απογευματινό καφέ με Monopoly. 

Περάσαμε υπέροχα. Ήταν ωραίο διάλειμμα απ'την σοβαρή-καθωσπρέπει-ενήλικη καθημερινότητά μας. Είναι ωραίο το να απολαμβάνεις τη ζωή μαζί με καλούς φίλους. Συνειδητοποίησα το πόσο ΣΠΟΥΔΑΙΟ δώρο είναι οι αληθινοί φίλοι. Είναι δώρο. Δώρο Θεού. Πλησιάζοντας ταυτόχρονα όλοι μαζί Εκείνον που είναι ο ίδιος το δικό μας πολύτιμο δώρο!

Και μιας κι έρχονται Χριστούγεννα, θα'θελα να σε παροτρύνω να βρεθείς κι εσύ με την παρέα σου. Με τους φίλους σου. Και με το Χριστό. Είναι ωραίο -μα πολύ ωραίο!- το να έχεις αληθινή επικοινωνία τόσο με τον Θεό όσο και με τους ανθρώπους.

Ο Παράδεισος χτίζεται από δω. Απ'αυτήν εδώ τη ζωή. Κομμάτι-κομμάτι, στιγμή την στιγμή. Κι είναι όμορφος γιατί είμαστε μαζί!