για να κοινωνήσεις το φως

Το καραβάνι του χρόνου πολλοί προσπάθησαν να το ερμηνεύσουν. 

Άλλοι να το κατανοήσουν. Άλλοι να το αξιολογήσουν. 

Εσύ προσπάθησε απλά να το ζήσεις.

Αυτή η ζωή είναι μια σταγόνα μονάχα μπροστά στο πέλαγος της απεραντοσύνης της αιώνιας ζωής. Μα μέσα στο σταυροδρόμι των εποχών και των στιγμών, ήρθε η Αγάπη Του να μας δείξει πού είναι η ουσία. Με τη θεϊκή Του δύναμη ένωσε τις ζωές, τις στιγμές (που ο ίδιος δημιούργησε και μας χάρισε) και μας έδειξε ότι μόνο μαζί Του αξίζει πραγματικά να ζεις. 

Όσο κι αν προσπαθούμε με τη δικιά μας ατελή λογική να κατανοήσουμε  την τέλεια Αγάπη Του, Εκείνος μας έχει ήδη πει τι χρειάζεται να κάνουμε για να γίνουμε εραστές κι επιβάτες στο τραίνο της αιωνιότητας: αληθινή κοινωνία μαζί Του. 

Του μιλάς; Είναι ο Πατέρας σου, σ'ακούει. Δεν Τον νοιάζει να είσαι τέλειος. Την προαίρεσή σου την καλή ζητάει. Να θυμάσαι τι ρώτησε τον παράλυτο πριν τον κάνει καλά: "Θες να σε κάνω καλά;". Κρύβει τόσα πολλά νοήματα αυτή η ερώτηση... 

Φίλε/η μου, να Τον κοινωνείς. Να Του μιλάς. Να Τον ζητάς. Μας έδωσε τα μυστήρια (της εκκλησίας) για να μας ξεκλειδώσει τα μυστήρια (του σύμπαντος, της ύπαρξής μας ολόκληρης). Μας μίλησε για τα κλειδιά (εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία) που ξεκλειδώνουν τις πόρτες του εγωισμού (που μόνοι μας διπλοκλειδώνουμε με τις λάθος επιλογές μας).

Φίλε/η μου, για να κοινωνήσεις το Φως, μονάχα ένα πράγμα χρειάζεται: Να ζητήσεις να βγεις απ'το σκοτάδι.

Βιβλιοπροτάσεις

Πάει καιρός από την τελευταία βιβλιοπαρουσίασή μας. Και μιας και μελετώ αυτόν τον καιρό ένα υπέροχο βιβλίο, πήρα την ευκαιρία να σας το παρουσίασω.

Πρόκειται για το βιβλίο του μητροπολίτη του Σουρόζ Αντωνίου  (γνωστού και ως Anthony Bloom) με τίτλο "Ο εαυτός μας και ο Άλλος" -Στοχασμοί για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει την ανάγνωσή του. Παρόλα αυτά ο ενθουσιασμός μου ήταν και είναι τόσο μεγάλος που σπεύδω να μοιραστώ τη σοφία αυτού του βιβλίου μαζί σου. 

Πρόκειται για ένα βαθιά ανθρώπινο βιβλίο ποτισμένο μέσα από την αγιότητα και τις προσωπικές εμπειρίες του π.Αντωνίου. Αναφέρεται στο ποιοι είμαστε, για την ουσία μας, για υις ανθρώπινες σχέσεις, για την ψυχική υγεία, για την ειρήνη. Αναφέρεται επίσης στην αμαρτία, στην συμφιλίωση, στην σιωπή και στην ενότητα. 

Η μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο γίνετσι με απίστευτα διακριτικό τρόπο, παίρνοντας τον αναγνώστη από το χέρι, ένα χέρι το οποίο δείχνει πρωτίστως τον Θεό και την ατέλειωτη αγάπη Του.

Έχει εκδοθεί με την επιμέλεια της Μαρίας Φαφαλιού και έχει εκδοθέί από τον εκδοτικό οίκο Πορφύρα. Η αόρατη γωνιά σάς το συστήνει ανεπιφύλακτα!

Στον αποηχο της χτεσινης μερας

Σημερα ξεκινησα να γραφω με αφορμη τη χτεσινη γιορτη των αγιων Ακυλλα και Πρίσκιλλας. Δεν γνωριζα λεπτομερειες απο τη ζωη τους (τον βιο τους οπως ειναι ο εκκλησιαστικος ορος). Ομως, μελετωντας τη ζωη τους, συνειδητοποιησα το ποσο σπουδαιοι ανθρωποι ηταν. 

Δεν ηξερα οτι μαρτυρησαν, δεν ηξερα οτι η εκκλησια μας τους τιμα ως αποστολους. Τι σπουδαια τιμη! 

Κι αν σκεφτει κανεις οτι αυτοι οι ανθρωποι δεν ηταν καν ορθοδοξοι, μπορει να καταλαβει το μεγεθος της μεταστροφης τους, την ανοιχτωσια της ψυχης τους, την αληθεια των καρδιων τους. 

Αφησαν, αλλαξαν ριζικα τις ζωες τους οταν γνωρισαν τον αποστολο Παυλο, αυτον τον φλογερο αποστολο. Βαφτιστηκαν. Εγιναν βοηθοι του. Αρχισαν με πληρη ανιδιοτελεια να κανουν ό,τι περνουσε απο το χερι τους για να μεταδοθει το φως του Χριστου στους συνανθρωπους τους.

Ειναι μεγαλο παραδειγμα για μας. Νιωθω πως χρειαζομαστε λιγη απο αυτη την γλυκια φωτια του Χριστου να ξεπαγωσει η δικια μας καρδια. Να γλυκανει ο μεσα μας κοσμος. Να συναισθανθουμε πως αγαπη Χριστου σημαινει αγαπη στην πραξη. Πως το να εισαι χριστιανος δεν ειναι απλως ενας τιτλος, αλλα συνεχες καθημερινό βιωμα κι αγωνας προς την ενωση μαζι Του και μεταξυ μας.

υγ: Πολλες πολλες ευχες και να'χεις μια ομορφη μερα!

υγ2: Εγραψα αυτη την αναρτηση απο το ταμπλετ μου γι'αυτο συγχωρεσε μου τυχον λαθη και τον μη τονισμο των λεξεων.

Πέρασα για λίγο

Πέρασα πριν λίγο να προσκυνήσω το λείψανο του αγ.Νικολάου του Πλανά* που το σκήνωμά του βρίσκεται στην εκκλησία του αγίου Ιωάννη στην ομώνυμη στάση του μετρό.

Μπήκα γεμάτος άγχος, με πολλούς λογισμούς, δύσκολα προβλήματα και καταστάσεις. Βγήκα μετά από δέκα λεπτά γεμάτος χαμόγελο.

Ένιωσα πως η εκκλησία μας είναι μια αγκαλιά. Μερικές φορές τα λόγια είναι απλά περιττά... Αξίζει να μη μιλάς πολύ... Αξίζει να σιωπάς, να αφήνεις την καρδιά σου και την ψυχή σου να συντονίζονται στην αγία χαρά που προσφέρει η Αγάπη Του.

Αν κι εσύ περνάς από εκκλησούλες, να μπαίνεις πού και πού. Να μιλάς μαζί Του. Να ζητάς την παρηγοριά Του, την αγάπη Του. Μέσα στην εκκλησιές Του, ο χρόνος κι οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Να λες μερικούς ψίθυρους καρδιακούς και μετά να φεύγεις. Μα το κεράκι που άναψες να ζεσταίνει ακόμη την ύπαρξή σου.. Όπου κι αν πηγαίνεις... 

*Αν θες να μάθεις για τον άγιο Νικόλαο Πλανά, μπορείς να διαβάσεις εδώ

Τα σκαλοπάτια να μην τα φοβάσαι!

Σου γράφω από το κινητό μου αυτές τις λίγες γραμμές γιατί είμαι συνεχώς στο τρέξιμο. Οι δουλειές συνεχόμενες, υποχρεώσεις πολλές. Αλλά και η αγάπη του Θεού είναι συνεχώς κι αυτή στο...τρέξιμο!

Δεν μας αφήνει ο Θεός ποτέ. Απλώς κάποιες φορές επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε. Να βλέπουμε πρωτίστως εμείς τον εαυτό μας, την αδυναμία μας. 

Είναι όμορφο να βλέπουμε πως κάθε μέρα είναι κι ένα ξεχωριστό σκαλοπάτι που μας φέρνει όλο και πιο κοντά στον ουρανό, στην αληθινή ζωή. Δες: ακόμη και το Τριώδιο που έχει λίγες μέρες ξεκινήσει έχει κι αυτό σκαλοπάτια. Έτσι είναι η ζωή. Είναι κίνηση, ανάβαση, δημιουργία. Δεν είναι στασιμότητα. Προχωράς, αφήνοντας πίσω σου τις κακές συνήθειες, τα πάθη. Κι αν σε πονάνε τα γόνατα, μη φοβάσαι! Πες Του το. Θα σ'ακούσει. Θα στείλει άλλους και θα σε βοηθήσουν με χαρά! Είναι πολύ όμορφο ότι σ'αυτή τη ζωή είμαστε μαζί. Προσπαθούμε να περπατάμε, να ανεβαίνουμε μαζί :) 

Καλό μήνα να έχεις!

υγ: Η φωτογραφία υπάρχει εδώ