Συνάντησα έναν γνωστό μου

Συνάντησα έναν γνωστό μου πριν κάμποσες μέρες και με ρώτησε αν έχουμε αγρυπνία στον ναό που πηγαίνω. Του έγνεψα καταφατικά. Η αμέσως επόμενη ερώτησή του ήταν "τι ώρα τελειώνει" και με το σχόλιο "Θέλω να'ρθω έστω προς το τέλος να δώσω το παρόν. Αλλά επειδή κρατάει πολύ θα πάω σε μια pub πιο πριν να πιω ένα ποτάκι, να καπνίσω και θα'ρθω όταν ψιλοτελειώνει".

Σκέφτηκα να του απαντήσω: "Μα καλά, με ρωτάς τι ώρα τελειώνει; Κανονικά, θα'πρεπε να με ρωτάς τι ώρα ξεκινάει!". Μα συγκρατήθηκα.

Ποιος είμαι εγώ που θα σε κρίνω; Ποιος με έχρισε κριτή σου; Είμαι καλύτερος εγώ που θα πάω νωρίτερα; Και γιατί να μπω στη λογική ποιος είναι καλύτερος; Μήπως άραγε η πνευματική ζωή, ο πνευματικός μας αγώνας είναι ένα αγώνισμα ανταγωνιστών;

Πήγαινε, αδερφέ μου, να πιεις το ποτό σου. Κι έλα όποτε θέλεις.

Έλα έστω και στο δι'ευχών. 

Σημασία έχει η καρδιά.

Ίσως, η δική σου η καρδούλα κάπου ανάμεσα στους ήχους των blues να αναζητάει έμπονα την αγάπη Του. 

Ίσως, κάπου πίσω απ'τον καπνό των τσιγάρων σου να σιγοκυλάει ένα δάκρυ που οι άλλοι να μην το βλέπουν.

Ίσως, η δική μου καρδιά χρειάζεται πολύ παραπάνω από μία αγρυπνία (που ίσως πηγαίνω τυπικά και δεν παίρνω μυρωδιά του τι επιτελείται εκείνη την ώρα μέσα στο ιερό).

Αδερφέ μου, μαζί είμαστε σ'αυτόν τον αγώνα. Είμαστε όλοι μέλη της αμπέλου του Χριστού. Στο ίδιο καράβι της ζωής βρισκόμαστε και κανείς δεν είναι ανώτερος κανενός.

Εν τέλει του χαμογέλασα. Δεν του είπα καμία απ'τις σκέψεις μου. Του είπα μόνο: "Τελειώνει κατά τις 12μιση τη νύχτα. Θα σε δω στο τέλος της αγρυπνίας". 

Κι ο καθένας ακολούθησε τον δρόμο του.