Τι απελευθερωτικό

Πόσο απενοχοποιητική που είναι η πίστη μας...

Διάβαζα πριν λίγο κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και θα'θελα να το μοιραστώ μαζί σου.

Εκ πάντων ενήστευσα, κατορθωμάτων, εις κόρον απήλαυσα, των σφαλμάτων Κύριε. Νυν ουν πεινώντα με, σωτηριώδους και σεπτής έμπλησον βρώσεως.

Το παραπάνω είναι τροπάριο που διαβάζεται σήμερα το πρωί στον Όρθρο. Το βρίσκει κανείς στο βιβλίο του "Τριωδίου" στην ημέρα "Δευτέρα προ των Βαΐων εις τον Όρθρον". 

Λέει σε αρκετά ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά: 

"Κύριε, νήστευσα απ'όλα τα κατορθώματα (=πνευματικού αγώνα προσπάθεια, δλδ) και έπεφτα κατά κόρον σε ένα σωρό σφάλματα. Τώρα, λοιπόν, που πεινάω, Χριστέ μου, δώσε μου να φάω απ'το φαγητό που σώζει".

Τι απενοχοποιητικό! Τι απελευθερωτικό! Στην εκκλησία, στα μυστήρια, στους ψαλμούς και τα τροπάρια βρίσκει κανείς άπειρα διαμάντια, ποιητικά, κλπ. 

Το συγκεκριμένο τροπάριο γράφτηκε γι'αυτή τη μέρα. Εφτά μέρες πριν την είσοδο στην Εβδομάδα την Μεγάλη. Που υποτίθεται ότι έχουμε αγωνιστεί με νηστείες, προσευχές, αγώνα πνευματικό. Κι όμως! Ο υμνωδός (=αυτός δλδ που έγραψε το τροπάριο αυτό) όμως αναφέρεται τόσο απλά στο ελλιπές της φύσεώς μας της ανθρώπινης. Αντιλαμβάνεται το πόσο αδύναμοι είμαστε!

Το ιατρείο που λέγεται εκκλησία είναι πάντα κοντά μας. Να μας αγκαλιάζει. Να μας καταλαβαίνει. Να ριχνόμαστε στο άπειρο πέλαγος της ατέλειωτης θεϊκής αγάπης χωρίς φόβο. Τώρα. Όχι κάποια μελλοντική στιγμή. Τώρα. "Δώσε μου τώρα, Χριστέ μου, να φάω απ'το φαγητό που σώζει". 

Τι απελευθερωτικό!

Πολλές πολλές καλημέρες!