οπτικές γωνίες των ημερών

Χτες Τον έβριζαν, Τον χτυπούσαν, Τον μαστίγωναν, Τον έφτυναν, Τον πόνεσαν, Τον σταύρωσαν.

Τον θανάτωσαν.

Και μετά; Μετά τι έκαναν άραγε όλοι αυτοί; Πού να πήγαν άραγε; Να γύρισαν στα σπίτια τους; Στις οικογένειές τους; Στα χωράφια τους για δουλειές; Πού πήγαν όλοι αυτοί; 

Κι Εκείνος; Εκείνος, ο Σταυρωμένος Ιησούς; Εκείνος που τόσο τους ευεργετούσε... Που γιάτρευε τις πληγές τους και τους γλύκαινε τις ψυχές... Πού βρισκόταν Εκείνος; Ο Θεάνθρωπος που για χάρη Τους έγινε άνθρωπος; 

Το Σώμα Του έμεινε στο Σταυρό ώσπου ξεψύχησε. Και η Φύση ολόγυρα αλλοιώθηκε από φόβο. Η μέρα έγινε νύχτα. Δεν άντεξε να βλέπει Τον Σωτήρα και Πατέρα και Πλάστη και Θεό να πεθαίνει. Σεισμός έγινε. Τρομακτικά γεγονότα... 

Τώρα το σώμα Του θα το βάλουν στον τάφο. Εκείνο το Σώμα το κουρελιασμένο απ'τα βασανιστήρια. Εκείνο το πανάγιο Σώμα... 

Κι εγώ; Πού είμαι εγώ; 
Πού είμαι εγώ ο καθημερινός άνθρωπος; Πού είμαι; 
Τον ακολούθησα άραγε αυτές τις μέρες; 
Πήγα στην εκκλησία στις κατανυκτικότατες ακολουθίες;
Μετείχα στα υπέροχα λόγια, στα ευαγγέλια, τα τροπάρια και τους ψαλμούς; 
Η καρδιά μου; Τι έκανε η καρδιά μου; Μετείχε καθόλου; 
Χτες πού ήμουν; 
Πού είμαι εγώ που παραπονιέμαι ότι δεν καταλαβαίνω τα λόγια στις Λειτουργίες;
Πού είμαι εγώ που βιάζομαι να καταδικάσω το άβατο του Αγ.Όρους;
Πού είμαι εγώ που, ενώ δεν έχω πάρει μυρωδιά απ'την αγάπη Του, βιάζομαι να ερμηνεύω το ευαγγέλιό Του;
Τι κάνει η καρδιά μου; Έχει πόθο ένθεο καθόλου;
.......

Μήπως τελικά κι εγώ είμαι σαν αυτούς που Τον έβρισαν και τον σταύρωσαν; Μήπως τελικά είμαι πολύ μα πολύ μακρυά Του; 

Χριστέ μου, είμαι κι εγώ σαν τους Ιουδαίους εκείνης της εποχής. Σε έβρισα, σε χτύπησα, σε μαστίγωσα, σε πόνεσα, σε σταύρωσα.

Ω, γλυκύτατε Ιησού μου... Ο χειρότερος όλων είμαι. Έστω τώρα, τώρα που είσαι εκεί στον Τάφο, προλαβαίνω να μετανοήσω; Προλαβαίνω, Σταυρωμένε μου Πατέρα; Για μένα σταυρώθηκες, Χριστέ μου. Για να ξεπλύνεις τις άπειρες βρωμιές της ύπαρξής μου.
Ω, γλυκιά μου άνοιξη, άφησέ με να'ρθω κοντά Σου έστω τώρα. Τώρα, αυτή την στιγμή. 
Ω, αγκαλιά πανάγαθη, δέξου την ρυπαρότητά μου κι έλα στην ψυχή μου. 
Έλα, Κύριε.
Και σε λίγες ώρες που θ'αναστηθείς, ανάστησε και μένα τον πεσόντα.