Η πεταλούδα και το αυτοκίνητο

Σήμερα το μεσημέρι, επιστρέφοντας σπίτι από την δουλειά μου, είδα το εξής: Ένας άνθρωπος καθόταν στο σταυθμευμένο του αυτοκίνητο (από τα πολύ ακριβά) με ανοιχτή την πόρτα του οδηγού και κάτι έγραφε στο κινητό του. Μέσα στο αυτοκίνητο είχε μπει μια πεταλούδα, μάλλον κατά λάθος και η οποία πετούσε μια δεξιά, μια αριστερα προσπαθώντας να βρει τρόπο να βγει προς τον ανοιχτό χώρο.

Η σκηνή αυτή χαράχτηκε μέσα μου και σκεφτόμουν πως κάπως έτσι είμαστε κι εμείς: σαν εκείνη την πεταλούδα. Έχουμε πλαστεί για τα ουράνια, για τα άφθαρτα, για τα όμορφα που τελειωμό δεν έχουν. Κι όμως! Κι όμως, μπλεκόμαστε πολλές φορές με πράγματα μάλλον ανούσια ή φθαρτά ή ακόμη και άσχημα. Κυνηγάμε τον πλούτο της γης αυτής παρόλο που όταν κλείσουμε τα μάτια μας δεν θα τα πάρουμε μαζί μας. Κυνηγάμε τη δόξα ή την αναγνώριση των ανθρώπων αλλά την αλήθεια του Χριστού δεν την συνειδητοποιούμε. Πετάμε -σαν την πεταλούδα- κατά λάθος σε μέρη και καταστάσεις που μας κλειδώνουν και μας φυλακίζουν. 

Κι όλα αυτά; Με τη θέλησή μας συνήθως! 

Κι εδώ έρχεται η γλυκιά παραίνεση του Χριστού μας: ελάτε σε μένα οι κουρασμένοι και φορτισμένοι από δυσκολίες και εγώ θα σας ξεκουράσω. 

Κάνε, καλέ μας Πατέρα ουράνιε, την καρδιά μας να μαλακώνει. Να στρεφόμαστε στη δικιά Σου αληθινή αγάπη. Να κοιτάζουμε τους γύρω μας συνανθρώπους όχι με σκοπό την εκμετάλλευση ή το συμφέρον αλλά με αγάπη αγνή κι άδολη. Δώσε μας τη δικιά Σου χαρά και την ανάπαυση στις ταραγμένες μας από την αμαρτία ψυχές.

Η ιχνογραφία των τέλειων προσωπείων

Απόγευμα. Πριν μερικές ημέρες. Κάπου χαμένος σε μια γλυκιά ορεινή ανηφοριά σ'ένα δάσος της Νορβηγίας. Φιδογυριστά μονοπάτια γεμάτα από το κυρίαρχο πράσινο της φύσης, το υπέροχο θρόισμα των ψηλών δέντρων και τη μελωδία των πουλιών που κελαηδούσαν αμέριμνα. 

Ανέβαινα αργά-αργά, απολαμβάνοντας την ανείπωτη ομορφιά. Πόσο όμορφα είναι όλα γύρω μου. Η φύση έχει αυτή την απλή μεγαλοπρέπεια. Την αφτιασίδωτη. Καθετί έχει την αθωότητα, την απλότητα, την δική του ατελή τελειότητα. Κι εμείς; Εμείς οι άνθρωποι τι κάνουμε;

Σε κάποιο απ΄τα δέντρα του μονοπατιού, είδα μια ταμπελίτσα (βλ. φωτογραφία στο τέλος) που ανέφερε την αλυσίδα την τροφική. Και στο τέλος αναφερόταν στο πώς ο άνθρωπος μπορεί -αν θέλει- αυτή τη αλυσίδα να την καταστρέψει καταστρέφοντας και το είδος του ταυτόχρονα.

Και σκεφτόμουν το πώς εμείς οι άνθρωποι κυνηγούμε την τελειότητα σε άρρωστο βαθμό. Πώς θέλουμε να κάνουμε τα πάντα τόσο γρήγορα. Για να κερδίσουμε δήθεν χρόνο. Πώς πασχίζουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πλαισιωνόμαστε από ένα σωρό υλικά αγαθά φθαρτά. Πώς κυνηγάμε το τέλειο σώμα, το τέλειο επαγγελματικό προφίλ, την τέλεια καλή διάθεση. 

Η ζωή μας κατακλύζεται από μια ιχνογραφία των τέλειων προσωπείων. Μπορεί να πονάμε, να κλαίμε, να ουρλιάζει η μοναξιά κι ο πόνος μέσα μας, μα έχουμε καλύψει το πρόσωπό μας με τη μάσκα του "όλα καλά, όλα τέλεια". 

Μα δεν είμαστε τέλειοι. Κι αυτό είναι οκ. Δεν γίνεται πάντα να χαμογελάμε. Κι αυτό είναι οκ. Δεν γίνεται να λέμε πάντα "ναι". Κι αυτό επίσης είναι οκ. Ας πάρουμε παράδειγμα απ'τα λουλούδια, τα πουλάκια και τη φύση γύρω μας: μάς ψιθυρίζει κάτι για το νόημα. Το νόημα της ύπαρξης, της ζωής.

Η ζωή εδώ είναι κάθε άλλο παρά τέλεια κι εύκολη. Όμως, αν καταφέρουμε να πετάξουμε το "τέλειο" προσωπείο μας, θα δούμε την τελειότητα της Αγάπης του Χριστού που είναι πλούσια ολόγυρά μας. Κι αν Του το ζητήσουμε, η αγάπη Του θα γιομίσει τον μέσα μας κόσμο!

χαϊκού απόπειρα (παλιά)

Βροχής βήματα, στεγνά

  σαν ήλιου δάκρυα

του πελάγους αέρας.

έστω και για λίγες στιγμές

Γονατίζοντας για καρδιακή προσευχή, σκύβει κι ο Θεός ν'ακούσει αυτά που προσπαθείς να Του πεις.

Πόσο όμορφο πράγμα είναι η προσευχή. Προσπαθείς, πασχίζεις, αγωνίζεσαι να υπερνικήσεις την καθημερινότητα, θέλεις να 'πιάσεις' γραμμή με τον ουρανό. Αλλά αυτό είναι δύσκολο. Γι'αυτό κι ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι μισή ώρα προσευχή είναι πολύ πιο δύσκολο πράγμα απ'το σκάψιμο στα χωράφια μια ολόκληρη μέρα.

Όμως, πόση Χάρη απλόχερα μάς δίνει ο καλός μας Πατέρας. Όταν δει ότι στ'αλήθεια προσπαθούμε να Του μιλήσουμε -έστω και για λίγες στιγμές- καρδιακά, τότε μάς γεμίζει την ύπαρξη με την αλήθεια Του. Και νιώθουμε τόσο υπέροχα μέσα στην θεϊκή αγκαλιά Του.

Αδερφή/έ, έλα να προσπαθήσουμε κι απόψε να Του μιλήσουμε. Απλά, από καρδιάς. Με ό,τι κουβαλάει ο καθένας μας. Είμαστε όλοι μας παιδιά Του πολυαγαπημένα!

Μερικές σκέψεις εν κινήσει

All we are is dust in the wind

Everything is dust in the wind

Ο δρόμος μου πάλι γίνεται ταξίδι σε μακρινές χώρες. Αυτού του είδους τα ταξίδια με βάζουν σε πολλές σκέψεις. Κι, επειδή συνήθως έχω πολύ χρόνο είτε στους χώρους αναμονής είτε στις διαδρομές μέχρι τον προορισμό, κάνω προσπάθεια ν'αξιοποιώ όσο πι'όμορφα γίνεται αυτές τις στιγμές. 

Αυτή τη στιγμή που περιμένω ν'ανοίξει η πύλη της πτήσης μου, ήθελα να σου εκμυστηριευτώ μια-δυο σκέψεις μου πάνω στο θέμα της φθοράς. Οι σκέψεις αυτές μου δημιουργήθηκαν από κάποιους στίχους του απόστολου Παύλου που μπορείς να τους αναζητήσεις στην προς Ρωμαίους επιστολή του στο όγδοο κεφάλαιο. Λέει εκεί: "Έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το άγιο Πνεύμα, εσωτερικά όμως στενάζουμε και μεις, γιατί λαχταρούμε να γίνουμε για πάντα παιδιά του Θεού και να γλιτώσουμε το σώμα μας από την φθορά. Γιατί το ότι έχουμε σωθεί συνδέεται με την ελπίδα μας. Η ελπίδα μας όμως είναι για κάτι που δεν το βλέπουμε -γιατί, αν κάτι το βλέπει κανείς, ποιος ο λόγος να ελπίζει; Κι αν ελπίζουμε σε κάτι που δεν το βλέπουμε, αυτό σημαίνει πως το προσμένουμε με υπομονή".

Μήπως τελικά η φθορά έχει σχέση με την ανυπομονησία; Μήπως αυτοί οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητάς μας μπορούν έμμεσα να γίνουν η αφορμή (ή και η αιτία) να χάνουμε την ελπίδα μας; 

Όλα γύρω μου τρέχουν. Κι εγώ ο ίδιος επίσης! Παρασέρνομαι απ'το άγχος μου, απ'τη δουλειά, απ'τις υποχρεώσεις, από χίλια δύο πράγματα. Μα πόσο σημασία μπορούν όλα αυτά να έχουν; Μήπως αλλού κρύβεται το νόημα;

Είμαστε σκόνη στον άνεμο που λέει το τραγούδι. Υποταγμένοι στης αμαρτίας την φθορά. Η φθορά, όμως, νικιέται με την ελπίδα στην Σταυρωμένη αγάπη Του. Καταργείται ο θάνατος αν όντως πιστέψεις σ'Εκείνον που τον κατατρόπωσε σε μια στιγμή. Η ατέλειωτη χαρά χαρίζεται ως δώρο σ'αυτούς που θα Τον αναζητούν καθημερινά με υπομονή και επιμονή. 

Θεέ μου, Πατέρα μου ουράνιε, χάριζέ μου μετάνοια. Καρδιά που να σε αναζητεί συνέχεια. Χάρισέ μου ταπείνωση. Θέλω κάθε στιγμή να'σαι δίπλα μου. Έτσι νιώθω μόνο ασφάλεια και ζεστασιά. Έτσι μπορώ να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα΄μαι μαζί Σου για πάντα. Χαρά μέσα στη χαρά της μουσικής του Παραδείσου Σου!

Εὐχὴ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστό

(Απο την παράκληση στον Χριστο μας)

Δέσποτα Χριστέ, ὁ Θεός, ὁ τοῖς πάθεσί Σου τὰ πάθη μου θερα­πεύσας, καὶ τοῖς τραύμασί Σου τὰ τραύματά μου ἰατρεύσας, χάρισαί μοι τῷ πολλὰ Σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως· συγκέρασόν μου τὸ σῶμα, ἀπὸ ὀσμῆς τοῦ ζωοποιοῦ σώματός Σου, καὶ γλύκανόν μου τὴν ψυχήν, τῷ Σῷ Τιμίῳ Αἵματι, ἀπὸ τῆς πικρίας, ἥν με ὁ ἀντίδικος ἐπότισεν. Ὕψωσόν μου τὸν νοῦν πρὸς Σέ, κάτω ἑλκυσθέντα, καὶ ἀνάγαγέ με ἀπὸ τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας· ὅτι οὐκ ἔχω μετάνοιαν, οὐκ ἔχω κατάνυξιν, οὐκ ἔχω δάκρυον παρακλητικόν, τὰ ἐπανάγοντά με τέκνα πρὸς τὴν ἰδίαν κληρονομίαν. Ἐσκότι­σμαι τὸν νοῦν ἐν τοῖς βιωτικοῖς πάθεσι, καὶ οὐκ ἰσχύω ἀτενίσαι πρὸς Σὲ ἐν ὀδύνῃ, οὐ δύναμαι θερμανθῆναι τοῖς δάκρυσι τῆς πρὸς Σὲ ἀγάπης. Ἀλλά, Δέσποτα Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, δώρησαί μοι μετάνοιαν ὁλόκληρον, καὶ καρδίαν ἐπίπονον εἰς ἀναζήτησίν Σου· χάρισαί μοι τὴν χάριν Σου, καὶ ἀνακαίνισον ἐν ἐμοὶ τὰς μορφὰς τῆς Σῆς εἰκόνος. Κατέλιπόν Σε μὴ μὲ ἐγκαταλίπῃς· ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, ἐπανάγαγέ με πρὸς τὴν νομήν Σου, συναρίθμησόν με τοῖς προβάτοις τῆς ἐκλεκτῆς Σου ποίμνης, καὶ διάθρεψόν με σὺν αὐτοῖς ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων Σου Μυστη­ρίων· πρεσβείαις τῆς πανάγνου Μητρός Σου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου. Ἀμήν.