γράμμα σε σένα

Αγαπητέ μου φίλε άγνωστε αλλά καρδιακέ,

ευκαίρησα σήμερα να σου γράψω μερικές γραμμές. Σήμερα, που ο θρήνος, η λύπη, ο αποχωρισμός, η ατέλειωτη θλίψη για την τραγωδία των πυρκαγιών καλύπτει ως πέπλο βαρύ τη χώρα μας την Ελλάδα. Ήθελα να σου γράψω μερικές σκέψεις μου που από μέρες είχαν γεννηθεί στην καρδιά μου αλλά δυστυχώς δεν έβρισκα τον χρόνο.

Φίλε μου, μου είχες πει ότι σ'αρέσει που κουβεντιάζουμε, που μιλάμε για τον Θεό. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σου απαντώ όλες τις απορίες. Δεν είμαι θεολόγος, γι'αυτό αρκούμαι μόνο σ'αυτά που ο ίδιος έχω βιώσει ή έχω ακούσει από άγιους ανθρώπους. 

Φίλε μου, θα'θελα τώρα να σου πω ότι είμαστε τυχεροί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γνωρίσαμε (λίγο έστω) τον Χριστό. Μα, θα'ταν ακόμη πιο όμορφο αν κάναμε ένα βήμα παραπέρα. Γιατί, όπως κι εσύ μου'χες εκμυστηριευτεί, δεν θες να αρκείσαι στο λίγο. Θες το αυθεντικότερο, το αληθινό, το γνήσιο. 

Θα'θελα, λοιπόν, να σου πω σχεδόν ψιθυριστά: γονάτισε και ψάξ'τον με την προσευχή σου. Ψάξ'τον πέρα από τις όποιες συζητήσεις θεωρητικού χριστιανισμού. Αναζήτησέ την αυθεντικότητα της Αγάπης που ο Ίδιος είναι, μέσα απ'το μονοπάτι της προσευχής. Είναι βοηθητικές οι συζητήσεις πνευματικού χαρακτήρα, αλλά δε μπορούν με τίποτα να συγκριθούν με την αληθινή χαρά που ο Ίδιος προσφέρει μέσα απ'τα μυστήριά Του. Αφέσου στη γλύκα του αναβαπτισμού της εξομολόγησης, μέθυσε με το Σώμα και το Αίμα Του στη Θεία Κοινωνία. 

Καρδιακέ κι άγνωστε φίλε μου, όλα χρειάζονται. Όλα μπορούμε να τα αναγάγουμε σ'Εκείνον, να βλέπουμε με την καθαρότητα της αλήθειας Του τα πάντα. Μα, πάντα θα υπάρχει η στιγμή της προσωπικής μας ευθύνης: Τον βιώνουμε στ'αλήθεια ή μένουμε απλά νερόβραστοι χριστιανούληδες εκ του ασφαλούς; Κυρίως, τα λέω για μένα. Γιατί πιάνω συνεχώς τον εαυτό μου να κοιτάζει τα 'σφάλματα' των διπλανών και να μη βλέπει τη δικιά μου μαύρη θάλασσα των αμαρτιών μου.

Σήμερα, τώρα που η πατρίδα μας πονάει, ας γονατίσουμε και ας μιλήσει η καρδιά κι η ψυχή μας κατευθείαν μαζί Του. Ας του αφήσουμε, σιωπηλά και μακρυά απ'τα φώτα της δημοσιότητας, το δάκρυ μας. Ας τον πούμε 'Πατέρα'. Ας τον πούμε 'φίλο'. Ή 'αδερφό'. Για μας είναι τα πάντα. Ό,τι χρειαστεί γίνεται για μας. Συντροφιά, παρηγοριά, αγκαλιά στοργική. Τα πάντα.

Με πολλή αγάπη,

Σεβάχ