Σελίδες ημερολογίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

την καταστροφή από τις φωτιές τις μύρισα διότι έτυχε να περάσω από την ΕΘνική την επόμενη μέρα της καταστροφής. Τραγωδία, κόλαση. Το μυαλό μου αρνιόταν να χωρέσει το πόσο αληθινή ήταν. Η καρδιά μου, ξεσκισμένη, έκλαιγε. Το σώμα μου κι αυτό το ίδιο. Έπιανα τον εαυτό μου να κλαίει σε άσχετες φάσεις μέσα στις ημέρες που ακολούθησαν. 

Το αρχικό γιατί έδωσε τη θέση του στην προσευχή. Όχι μόνο για εκείνους που πέρασαν στην αιωνιότητα με ξαφνικό τρόπο μαρτυρίου, αλλά και για όλους εκείνους που καθημερινά φτάνουν στη Βασιλεία Του κι εγώ δεν το μαθαίνω ποτέ.

Ίσως, είμαι παραδομένος στα πάθη μου και στην, σαν φυλακή, καθημερινότητά μου. Ίσως, επειδή δεν τα βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια. Ίσως, επειδή θεωρώ ότι η δική μου ώρα αναχώρησης είναι ακόμη μακρυά...

Μα, μετά την τραγωδία αυτή μέσα μου ο θάνατος έγινε πιο απτός. Τα δάκρυα στα μάτια μου, ταρακούνησαν συθέμελα την αδικαιολόγητη βεβαιότητα της υλικής μου ύπαρξης, δείχνοντάς μου ότι η ψυχή μου είναι αιώνια. Και προς αυτή την κατεύθυνση αξίζει να εργάζομαι.

Καλό παράδεισο, αδέρφια μου. Καλή δύναμη, φίλε/η που έμεινες πίσω να θρηνείς. Θα'θελα το δάκρυ σου να έρθει για λίγο στα δικά μου μάτια, να μοσχομυρίσει Παράδεισο η κρύα μου ύπαρξη.