Για να φτάσεις ψηλά πρέπει να ξεκινήσεις από χαμηλά. Αυτό το πιστεύω βαθιά. Το έχω ζήσει. Μα θα μπορούσε να πει κανείς: "Ρε φίλε, γιατί; Δεν γίνεται δηλαδή να ξεκινήσεις από κάπου σχετικά ψηλά και να φτάσεις ακόμα ψηλότερα";
Νιώθω πως όχι. Κι αυτό, διότι είμαστε άνθρωποι. Και σαν άνθρωποι πέφτουμε. Είμαστε πλασμένοι για τα ψηλά, για τα αιώνια, για τα αληθινά. Όμως, ο 'παλιός άνθρωπος' μέσα μας, ο κακός μας εαυτός μαζί με τον αιώνιο φθονερό αντίπαλό μας (τον διάβολο) παλεύουν να μας ρίχνουν. Και κάποιες φορές το πετυχαίνουν.
Αληθινός, ταπεινός, προοδευμένος πνευματικά δεν είναι ο....ατσαλάκωτος. Είναι ο βαθιά πονεμένος. Είναι αυτός που έχει νιώσει την παγωνιά της αμαρτίας και γι'αυτό έχει βιωματικά ποθήσει τη γλύκα της αγάπης του Θεού.
Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Τέλειος, αναμάρτητος, παν-άγιος είναι μόνο ο Χριστός μας. Κι αυτός είναι η ελπίδα μας. Όσο Τον ποθούμε αληθινά και βιωματικά, όσο Τον κοινωνούμε, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.
Εξαιρετικό το Κείμενο σου. Αξίζει για Γόνιμο Προβληματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.