Ο Χριστός για μένα

του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (απ'το facebook profile του)

Ο Χριστός για μένα είναι ζωή. Είναι ο τρόπος που επέλεξα να κοιτάζω την ζωή, τους ανθρώπους, τα πράγματα, τα ζώα, την κτίση.

Είναι ο τρόπος να βλέπω τα πάντα και τους πάντες.

Ο Αγώνας μου είναι τούτος, βήμα βήμα να αποκτήσω το βλέμμα του Χριστού. Να βλέπω στην πόρνη την αγνότητα, στο ληστή την ειλικρίνεια, στο κάθε ανθρώπινο λάθος και πάθος ένα βαθύ τραύμα. Να μην κατακρίνω μα να κοιτώ πίσω από τα πάθη τις βαθιές ανθρώπινες ανάγκες.

Ο Χριστός για μένα είναι το τρόπος που λέω καλημέρα και καληνύχτα.

Ο τρόπος που ξυπνάω και την νύχτα πέφτω για ύπνο.

Το πως μαθαίνω να σιωπώ, να αφήνομαι, να μην ελέγχω, να μην εξουσιάζω, να μην ορίζω και καθορίζω.

Ο τρόπος να αγαπώ τον εαυτό μου ώστε να αγαπήσω τον συνάνθρωπο μου.

Ο τρόπος που σηκώνομαι όταν πέφτω και μαζεύω τα συντρίμμια μου, δίχως να τα βρίζω και να τα κακολογώ αλλά αγαπώντας τα, άλλωστε μονάχα έτσι μπορώ να αγκαλιάσω την θρυμματισμένη εικόνα το πλησίον μου.

Ο Χριστός είναι ο τρόπος που μυρίζω, ακούω, γεύομαι, αγγίζω, περπατώ και νιώθω. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι και αισθάνομαι. Είναι η ζωή η ίδια.

Δεν μπορώ τις υψηλές αναλύσεις και θεωρίες ακόμη και τις θεολογικές. Τις έφαγα με το κουτάλι μα έμεινα νηστικός. Συνέδρια από εμάς για εμάς. Σε ένα κόσμο και σύστημα απόλυτα κλειστό. Μια κάστα, μια θεολογική ελίτ, έξω από την ζωή, χωρίς ζωή.

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Χριστός με όλα αυτά. Εκείνος ζούσε, ένιωθε, ακουμπούσε, μιλούσε, έκλαιγε, φοβόταν και πίστευε. Ήταν τόσο ανθρώπινος και τόσο θεϊκός συγχρόνως.

Δε σε γέμιζε ενοχές, φόβους, απειλές. Δεν είχε σχέση με όλο αυτό το θρησκευτικό σκοτάδι του φόβου και των ενοχών. Που τρομοκρατεί τους ανθρώπους για να τους ελέγχει. Που περιορίζει τον Θεό σε κουτάκια, νόμους, διατάξεις και τυπολατρίες. Που καμώνεται πως ξέρει όλες τις απαντήσεις δίχως ποτέ να έχει πραγματικές ερωτήσεις.

Ο Χριστός σιωπούσε αυτοί μόνο μιλάνε, σκορπώντας φόβο για τα πιο απλά και φυσικά ανθρώπινα στοιχεία. Μιλάνε περισσότερο για τον διάβολο και τον αντίχριστο παρα για Θεό. Περισσότερο για την κόλαση από ότι για τον παράδεισο. Περισσότερο για την αμαρτία από ότι για την Χάρη και την ελευθερία. Ασχολούνται με την σεξουαλικότητα των ανθρώπων γιατί φοβούνται την αγάπη.

Τελικά είναι αληθινά τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου, «ο Θεός έχει πολλούς που δεν έχει η εκκλησία κι η εκκλησία έχει πολλούς που δεν έχει ο Θεός….».

Ας κλείσουμε με τα λόγια του μέγα Αγίου Πορφυρίου ώστε να γλυκάνουν τα μέσα μας, « «O Χριστός είναι φίλος και το φωνάζει: «Βρέ, σας έχω φίλους! Σας Αγαπάω! Δεν κρατάω την κόλαση στο χέρι. Δεν σας φοβερίζω... Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή…»

Για να φτάσεις ψηλά

Για να φτάσεις ψηλά πρέπει να ξεκινήσεις από χαμηλά. Αυτό το πιστεύω βαθιά. Το έχω ζήσει. Μα θα μπορούσε να πει κανείς: "Ρε φίλε, γιατί; Δεν γίνεται δηλαδή να ξεκινήσεις από κάπου σχετικά ψηλά και να φτάσεις ακόμα ψηλότερα";

Νιώθω πως όχι. Κι αυτό, διότι είμαστε άνθρωποι. Και σαν άνθρωποι πέφτουμε. Είμαστε πλασμένοι για τα ψηλά, για τα αιώνια, για τα αληθινά. Όμως, ο 'παλιός άνθρωπος' μέσα μας, ο κακός μας εαυτός μαζί με τον αιώνιο φθονερό αντίπαλό μας (τον διάβολο) παλεύουν να μας ρίχνουν. Και κάποιες φορές το πετυχαίνουν.

Αληθινός, ταπεινός, προοδευμένος πνευματικά δεν είναι ο....ατσαλάκωτος. Είναι ο βαθιά πονεμένος. Είναι αυτός που έχει νιώσει την παγωνιά της αμαρτίας και γι'αυτό έχει βιωματικά ποθήσει τη γλύκα της αγάπης του Θεού.

Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Τέλειος, αναμάρτητος, παν-άγιος είναι μόνο ο Χριστός μας. Κι αυτός είναι η ελπίδα μας. Όσο Τον ποθούμε αληθινά και βιωματικά, όσο Τον κοινωνούμε, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,

 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου

το βήμα παρακάτω: βίωμα

Μπορεί να μιλάμε για το Χριστό. Να λέμε το πόσο υπέροχα ήταν αυτά που έκανε, που δίδασκε. Μπορεί να κάνουμε θρησκευτικό τουρισμό. Να αγοράζουμε εικονίτσες, κομποσκοίνια. Να επισκεπτόμαστε μοναστήρια. Μπορεί ίσως να  μη χάνουμε ακολουθία. Μπορεί ακόμα να νηστεύουμε, να κάνουμε φιλανθρωπίες.

Μπορούμε να προχωρήσουμε ένα σπουδαιότερο, όμως, βήμα. Να τολμούμε να κοιτάζουμε τα λάθη και τα πάθη μας κατάματα και ταυτόχρονα να μην απελπιζόμαστε. Μπορούμε να βιώνουμε το Χριστό μέσα απ'την καθημερινή μας μετάνοια. 

Η σχέση μας μαζί Του εξαρτάται απ'το πόσο στ'αλήθεια τον προσκαλούμε στη ζωή μας. Η επιλογή αυτή είναι δώρο του Θεού χαοτικά σπουδαίο. Και λέγεται ελευθερία.

Στην αγάπη στέκεσαι γυμνός

Όταν έχεις μάθει να αγαπάς την δύναμη και την επιτυχία, πως μπορείς να ερωτευθείς έναν Νυμφίο κουρελιασμένο, γυμνό και ταπεινωμένο; Όταν ζητάς μια ανώδυνη αγάπη, πως θα αγκαλιάσεις Εκείνον που ζητά θυσία. Κι όταν για σένα αγάπη σημαίνει να παίρνεις πως θα αγαπήσεις εκείνον που ξέρει μονάχα να δίνει, δίχως λογαριασμούς και βερεσέδια; Ο Νυφμίος της εκκλησίας Χριστός, έρχεται κάθε χρόνο, προς αναζήτηση της νύμφης. Ζητά νυμφώνα για να φωλιάσει τον μεγάλο του έρωτα προς την ανθρωπότητα.

Εάν δεχθούμε ότι το ραντεβού μας με τον Νυμφίο έχει μια προϋπόθεση, εκείνη δεν είναι η τελειότητα μας, μήτε οι αρετές και αναμαρτησία μας, μα η ταπείνωση, το πάθος και ο πόθος μας γι’ αυτόν.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος, μπορεί όμως να είναι αληθινός. Καμιά αγάπη στον κόσμο αυτόν δεν είναι τέλεια μπορεί όμως να είναι αυθεντική και τίμια. Όταν αληθινά αγαπάς, είσαι διάφανος. Μπορεί ο άλλος να δει την πιο βαθιά σου σκέψη. Εκείνα τα ανείπωτα της καρδιάς. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι, γιατί δεν επιδιώκεις να αποδείξεις τίποτε. Αγαπάς. Αυτό φτάνει. Αυτό φαίνεται, δεν αποδεικνύεται, υπάρχει και βιώνεται. Η αγάπη δεν έχει ανάγκη από απολογισμούς και αποδείξεις, γιατί δεν κρύβεται. Μυρίζει ουρανό.

Ο Νυμφίος της ψυχής μας Χριστός, ζητά αυτόν τον πόθο μας, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά τις πράξεις μας. Γιατί πάντα, μα πάντα, νιώθουμε πολλά περισσότερα από αυτά που λέμε ή πράττουμε.

Ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του από την θεϊκή δόξα, έγινε κουρελής από αγάπη, άδειασε από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, έτοιμος να γίνει η τροφή της πιο βαθιάς μας πείνας. Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, για να ζήσουμε εμείς. Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. Να παίρνεις την κόλαση του και να δίνεις τον παράδεισο σου.

Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, να παρακαλέσεις, να δοθείς, να τραυματιστείς, να λαβωθείς έως θανάτου. Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. Όποιος προσέχει μην πονέσει απλά δεν αγάπησε ακόμη…

υγ: Απ'το blog του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (εδώ)

Ανάσταση

Ανάσταση. 

Είναι φυσική συνέπεια της θεϊκής ενέργειας που μας χάρισε την ίδια τη ζωή. Σαν φυσικό επακόλουθο της Αγάπης. 

Εκεί που λες ότι όλα τελειώνουν και χάνονται, ότι όλα έχουν ημερομηνία λήξης ή θάνατο ή φθορά και δάκρυα απόγνωσης,

εκεί έρχεται η θεϊκή Αγάπη να μας κάνει τα πάντα ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!!

Αδερφέ/ή μου, 

μη χάνεις το θάρρος σου. Η ελπίδα, όταν κάνει βουτιά στη θάλασσα της σταυρωμένης έμπρακτης Αγάπης Του, τότε γλυκαίνει την καρδιά μας με φως ασύλληπτης γλυκύτητας.

Η Ανάσταση νιώθω πως είναι στάση ζωής. Γνωρίζω ότι κάποτε θα ταξιδέψω για τα ουράνια μονοπάτια, μα αυτό δε με φοβίζει. Ίσα-ίσα, με κάνει να προετοιμάζομαι από τώρα. Μετέχοντας στο ποτήρι της Αγάπης Του κι αγαπώντας ανυπόκριτα. Όσο δε χάνω την αναφορά μου στο πρόσωπό Του τόσο θα ομορφαίνει η ματιά μου, τόσο θα πλαταίνει η καρδιά μου. Τόσο θ'αγκαλιάζει η ύπαρξή μου ολόκληρη ανθρώπους, ζώα, τη φύση όλη!

Ανάσταση σημαίνει ζωή! Σημαίνει ουρανός, χαρά, ουράνια ομορφιά, ταξίδι πανέμορφο και διαδρομή γλυκιά. Σημαίνει πραγματική βίωση του 'μαζί'. 

Να την αγαπάς

Μετανιώνω που τρόχισα τόσα "όχι",
για να πω τελικά τόσα "ναι"
που με μαχαίρωσαν...

  Θα υπάρξουν φορές που τα όριά σου θα δοκιμαστούν. Οι αντοχές σου το ίδιο. Θα γεννηθούν στιγμές που δεν περίμενες πως θα ζούσες. Καλές ή κακές. Σίγουρα έντονες, δυναμικές. Που δε σηκώνουν αναβολή. 

  Η καρδιά σου ας είναι αυτή που θα κρατά το τιμόνι των επιλογών σου. Αυτή και μόνον αυτή. Να την αγαπάς. Να την προσέχεις. Να την αφήνεις ν'ανασαίνει, να βλέπει, να'ναι δροσερή και ζωντανή. Να κοιτάζει ψηλά. Να ονειρεύεται. Να μπορεί να'χει τη δύναμη να λέει "ναι". Ακόμη και "όχι".

  Καρδιά που γεύεται, που βιώνει την αγάπη Του δεν πρόκειται να χαθεί. Διότι, όταν έχεις πεθάνει κι έχεις αναστηθεί μέσα στην καθημερινότητά σου, δε φοβάσαι πια. Όχι γιατί είσαι ανίκητος. Αλλά γιατί είσαι αναστημένος. 

Καλό μήνα!

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι της Κικής Δημουλά. Ευχαριστίες πολλές στο φίλο Δημήτρη που μας το έστειλε!

υγ2: Η φωτογραφία δεν έχει άμεση σχέση με το κείμενο, απλά μ'άρεσε πολύ γι'αυτό και την προτίμησα :)

  

Πέτα τα "πρέπει", ζήσε μ'έρωτα

    Τα λουλούδια πάντα κοιτάζουν προς το φως. Ζητούν πάντα το ζεστό, αληθινό ηλιόφως. Όλη τους η ζωή είναι στραμμένη προς τα εκεί. Μπορεί να υπομείνουν καταιγίδες, αστραπές, κεραυνούς, αέρηδες πανίσχυρους, χαλάζι... Όμως, αυτά εκεί! Περιμένουν σιωπηλά τις ηλιαχτίδες. Κι όταν εκείνες ταξιδέψουν μέχρι τη γη, τότε γίνεται πανηγύρι. Τα φυλλαράκια τους, τα πέταλα, ο ευαίσθητος κορμός τους γεμίζει ζωή, χρώμα, δύναμη.

   Κι όλ'αυτά, τα κάνουν γιατί έτσι είναι. Δίχως "πρέπει", δίχως καταναγκασμούς. Η ζωή τους είναι μια διαρκής σχέση με το φως. Χωρίς αυτό πεθαίνουν. Τόσο απλά. Τελικά, τα αληθινά πράγματα βιώνονται σχεδόν πάντα μέσα στην ερωτική ενεργητικότητα της σιωπής. 

Εμπειρικά...

Ό,τι λες, αξίζει να το λες με την καρδιά σου. Όταν μιλάς, να μιλάς βιωματικά. Μη λες πράγματα που δεν τα αισθάνεσαι. Ο λόγος ο βιωματικός αγγίζει την καρδιά όπως το δροσερό αεράκι δροσίζει μετά από καύσωνα...

Έλεγε γέρων:

"Άκουγα συμβουλές και νουθεσίες από διάφορους και δε με άγγιζαν.Όταν πήγαινα στον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, ό,τι μου έλεγε, έμπαινε μέσα στην ψυχή μου, γιατί αυτά που μου έλεγε τα είχε ζήσει, ήταν βιώματά του".

Το κείμενο με τα μεγάλα γράμματα είναι απόσπασμα απ'το βιβλίο "Απ'την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση", εκδ. Άγιον Όρος 2011

Εκκλησία σημαίνει να γευτείς προσωπικά το Χριστό

(...) Άλλο να σου πουν για τον Θεό και άλλο να τον γευτείς. Ο Θεός δεν υπάρχει να μας τον διδάσκουν κάποιοι. Υπάρχει να τον γευόμαστε προσωπικά. Αν η εκκλησία είναι ένα κατηχητικό που διδάσκει για τον Θεό, είναι μια προσβολή της εκκλησίας! Η εκκλησία είναι μια προσωπική εμπειρία του Θεού. 

π.Βαρνάβας Γιάγκου (www.iomilia.net)

Σ'αγαπώ! Γι'αυτό είμαι ευτυχισμένος.

Τις μέρες αυτές όλο περιτριγυρίζουν στο μυαλό μου οι έννοιες αγάπη, ενότητα, ευτυχία. Και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είναι τόσο πολύ σημαντικές. Γιατί κατέχουν τόσο μεγάλη θέση στην πίστη μας ως βίωμα; 

Όταν υπεραγαπάς τον εαυτό σου λανθασμένα, η καρδιά σου αδειάζει. Ο εγωισμός δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο. Νιώθεις μια κενότητα. Αυτή την κενότητα άμα τη διώξεις με τη βοήθεια του Χριστού, Εκείνος την μετατρέπει -διώχνοντας το κ-σε ενότητα. Μέσα απ'την ενότητα περνάει η αγάπη. Και απ'όπου περνάει η αγάπη, ακολουθεί η ευτυχία. 
Η μεγάλη διαφορά σ'αυτά που προτείνει ο (τόσο παρεξηγημένος στην εποχή μας) Χριστός είναι στην αγάπη. Ουσιαστικά πρέπει να παραμερίσεις το εγώ σου. Να το πετάξεις. Αντί να λες: "Μ'αγαπάς; Είμαι ευτυχισμένος" να λες: "Σ'αγαπώ! Γι'αυτό είμαι ευτυχισμένος". Αυτή, νομίζω, είναι η πιο κρυμμένη, η πιο ουσιαστική μα και τόσο παρεξηγημένη διαφορά...

Αυτή την υπέρλογη τρέλα...

...Επειδή χάνεις τόσα πολλά! Δε ξέρεις τι χάνεις! Ειλικρινά...

Μου λες ότι δεν πίστευες ότι είμαι τόσο πολύ της εκκλησίας. Και σου είπα ότι δεν είναι αυτό το θέμα. Ο Χριστός είναι παρών. Το θέμα είναι να τον δεις εσύ(υγ.1)! Να τον αγγίξεις εσύ! Να τον βιώσεις, να τον αισθανθείς εσύ! Αυτό είναι το θέμα. Να αφήσεις στην άκρη όποιες προκαταλήψεις, εμμονές, ψεύτικες ιδέες έχεις ακούσει και να ξεκινήσεις απ'την αρχή. Να χτίσεις προσωπική σχέση με το Θεό. Εσύ και ο Θεός σου! 

Ο χριστιανός ο αληθινός ζει εκρηκτικά τη ζωή του. Την ελπίδα του, τη μετάνοια και τη καθημερινότητά του. Ζει εκρηκτικά, δυναμικά την αγάπη. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι ερωτικό πλάσμα. Ποιητικό πλάσμα. Ο χριστιανός δεν είναι ο ανέραστος κακομοίρης. Αλλά ένα πλάσμα γεμάτο δύναμη ψυχής που την αντλεί απ'την διαρκή προσπάθεια καθαρής σχέσης με το Θεό. Έχεις ακούσει τη φράση θείος έρως; Ε, αυτό ακριβώς είναι! Αυτή η φλόγα. Αυτό το "τρελό", υπέρλογο βίωμα...

Λόγια μπορείς να λες και να σου λέω... Αλλά το θέμα είναι ο καθένας μας προσωπικά να τα ζήσει! Να αναζητήσει. Να ψάξει. Να προσευχηθεί. Να κάνει αγώνα...

υγ1: ("έρχου και ίδε" που λέει στο ευαγγέλιο)
υγ2: πάτα στις λέξεις με το μπλε χρώμα

Είναι καθαρά υπόθεση της καρδιάς

Δε μπορώ να σε πείσω να πλησιάσεις το Χριστό. Δεν το νιώθω σωστό...

Μπορώ να σου δείξω μερικά πράγματα βασικά, να σου μιλήσω λίγο ώστε να σε προσανατολίσω στο δρόμο Του. Όμως, δεν είναι υπόθεση νοητική το να Τον γνωρίσεις. Ούτε θέμα επιχειρημάτων. Είναι καθαρά θέμα καρδιάς. Θέμα προσωπικό. Κρυμμένο στα φυλλοκάρδια του κάθε ανθρώπου. Γι'αυτό, άλλωστε, λέμε ότι ο καθένας δημιουργεί προσωπική σχέση με τον προσωπικό Θεό. 

Αν θες να γνωρίσεις το Χριστό, πρέπει να το επιδιώξεις. Να το ζητήσεις. Να το κυνηγήσεις. Είναι όπως συμβαίνει με τον έρωτα. Όταν ερωτευτείς, έχεις την εμπειρία του βιώματος βαθιά μέσα σου χαραγμένη. Και κανείς δε μπορεί να σου πει καλύτερα το τι είναι ο έρωτας απ'την ίδια σου την καρδιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γνωριμία με τον Θεό, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο...

Είναι υπόθεση της καρδιάς. Και όσοι και να'ρθουν να σου πουν "τι παραμύθια πιστεύεις", εσύ το ξέρεις, το έχεις νιώσει. Το'χεις ζήσει...

υγ: Αν έχεις χρόνο, πάτα πάνω στις λέξεις με το μπλε χρώμα. Θα σε οδηγήσουν σε παλιότερες αναρτήσεις μας σχετικές.

Απόδειξέ μου ότι υπάρχει Θεός!

Με ρώτησες πώς μπορώ να σου αποδείξω ότι υπάρχει Θεός. Και, αν υπάρχει, πώς ξέρω ότι ο δικός μου Θεός είναι ο αληθινός. Και σου απάντησα με μια ερώτηση: Σε νοιάζει η απάντηση; Ή απλά το ρωτάς από φιλολογικό ενδιαφέρον; Ή απλά για να με πικάρεις;

Πόσο δύσκολα ερωτήματα... Μα και πόσο αληθινά, υπαρκτά, καθημερινά, αλλά με διαστάσεις αιώνιες...

Και σου είπα -το θυμάσαι- ότι ο Θεός δεν είναι θέμα φιλοσοφικών σκέψεων και επιχειρημάτων. Ο Θεός είναι κάτι που το ζεις. Τον ζεις. Τον βιώνεις, τον αισθάνεσαι, τον νιώθεις μέσα σου βαθιά. Η πίστη μας στον αληθινό Θεό είναι εμπειρία και βίωμα. Αν θες να σου λυθούν οι απορίες πρέπει να διώξεις τον εγωισμό από μέσα σου. Να γονατίσεις και να προσευχηθείς. Να Του πεις: "Θεέ μου, έλα στην καρδιά μου. Έλα, Θεέ μου, και δείξε μου ότι υπάρχεις. Σε ψάχνω και το ξέρεις ότι σε ψάχνω στ'αλήθεια".

Αλλά και πάλι μη νομίσεις ότι επειδή έκανες μια προσευχή, θα φανερωθεί ο Θεός σαν με μαγικό τρόπο. Ο Θεός γνωρίζει εσένα καλύτερα απ'τον καθένα. Ακόμα και απ'τον εαυτό σου. Και θα σου φανερωθεί όταν εκείνος το θελήσει. Εσύ, μονάχα μείνε σταθερός στην προσευχή σου, στην ελπίδα. Κάθε μέρα και κάθε ώρα. Γιατί ο Θεός ακούει.... Πάντα ακούει... Εμείς, όμως, έχουμε τις προϋποθέσεις να τον ακούσουμε;