Ο Χριστός για μένα

του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (απ'το facebook profile του)

Ο Χριστός για μένα είναι ζωή. Είναι ο τρόπος που επέλεξα να κοιτάζω την ζωή, τους ανθρώπους, τα πράγματα, τα ζώα, την κτίση.

Είναι ο τρόπος να βλέπω τα πάντα και τους πάντες.

Ο Αγώνας μου είναι τούτος, βήμα βήμα να αποκτήσω το βλέμμα του Χριστού. Να βλέπω στην πόρνη την αγνότητα, στο ληστή την ειλικρίνεια, στο κάθε ανθρώπινο λάθος και πάθος ένα βαθύ τραύμα. Να μην κατακρίνω μα να κοιτώ πίσω από τα πάθη τις βαθιές ανθρώπινες ανάγκες.

Ο Χριστός για μένα είναι το τρόπος που λέω καλημέρα και καληνύχτα.

Ο τρόπος που ξυπνάω και την νύχτα πέφτω για ύπνο.

Το πως μαθαίνω να σιωπώ, να αφήνομαι, να μην ελέγχω, να μην εξουσιάζω, να μην ορίζω και καθορίζω.

Ο τρόπος να αγαπώ τον εαυτό μου ώστε να αγαπήσω τον συνάνθρωπο μου.

Ο τρόπος που σηκώνομαι όταν πέφτω και μαζεύω τα συντρίμμια μου, δίχως να τα βρίζω και να τα κακολογώ αλλά αγαπώντας τα, άλλωστε μονάχα έτσι μπορώ να αγκαλιάσω την θρυμματισμένη εικόνα το πλησίον μου.

Ο Χριστός είναι ο τρόπος που μυρίζω, ακούω, γεύομαι, αγγίζω, περπατώ και νιώθω. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι και αισθάνομαι. Είναι η ζωή η ίδια.

Δεν μπορώ τις υψηλές αναλύσεις και θεωρίες ακόμη και τις θεολογικές. Τις έφαγα με το κουτάλι μα έμεινα νηστικός. Συνέδρια από εμάς για εμάς. Σε ένα κόσμο και σύστημα απόλυτα κλειστό. Μια κάστα, μια θεολογική ελίτ, έξω από την ζωή, χωρίς ζωή.

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Χριστός με όλα αυτά. Εκείνος ζούσε, ένιωθε, ακουμπούσε, μιλούσε, έκλαιγε, φοβόταν και πίστευε. Ήταν τόσο ανθρώπινος και τόσο θεϊκός συγχρόνως.

Δε σε γέμιζε ενοχές, φόβους, απειλές. Δεν είχε σχέση με όλο αυτό το θρησκευτικό σκοτάδι του φόβου και των ενοχών. Που τρομοκρατεί τους ανθρώπους για να τους ελέγχει. Που περιορίζει τον Θεό σε κουτάκια, νόμους, διατάξεις και τυπολατρίες. Που καμώνεται πως ξέρει όλες τις απαντήσεις δίχως ποτέ να έχει πραγματικές ερωτήσεις.

Ο Χριστός σιωπούσε αυτοί μόνο μιλάνε, σκορπώντας φόβο για τα πιο απλά και φυσικά ανθρώπινα στοιχεία. Μιλάνε περισσότερο για τον διάβολο και τον αντίχριστο παρα για Θεό. Περισσότερο για την κόλαση από ότι για τον παράδεισο. Περισσότερο για την αμαρτία από ότι για την Χάρη και την ελευθερία. Ασχολούνται με την σεξουαλικότητα των ανθρώπων γιατί φοβούνται την αγάπη.

Τελικά είναι αληθινά τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου, «ο Θεός έχει πολλούς που δεν έχει η εκκλησία κι η εκκλησία έχει πολλούς που δεν έχει ο Θεός….».

Ας κλείσουμε με τα λόγια του μέγα Αγίου Πορφυρίου ώστε να γλυκάνουν τα μέσα μας, « «O Χριστός είναι φίλος και το φωνάζει: «Βρέ, σας έχω φίλους! Σας Αγαπάω! Δεν κρατάω την κόλαση στο χέρι. Δεν σας φοβερίζω... Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή…»