Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,

 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου