Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να βαριέται να προσευχηθεί. Να ραθυμεί.
Εξουθενωμένος από την κούραση της ημέρας, θέλω κατευθείαν να πέσω στο κρεβάτι και να αποκοιμηθώ. Μα, μια φωνούλα μέσα μου διακριτικά μου λέει: "Μήπως να θυμόσουν κι απόψε το βράδυ τον καλό Θεό; Εκείνον που τόσα έκανε για σήμερα; Εκείνον που σε προστάτεψε από τόσους κινδύνους κι εσύ ούτε που το αντιλήφθηκες; Δεν θα 'ταν υπέροχο να έλεγες και μια ευχαριστία στην Παναγιά μας;"
Αδερφέ/ή, η αγάπη του καλού αόρατου κόσμου είναι ατέλειωτη! Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες! Άγγελοι, άγιοι, μάρτυρες, προφήτες, απόστολοι! Ο Θεός μας, η Παναγιά μας!
Αξίζει να ξοδέψουμε δυο λόγια προσευχής, δύο λόγια. Ας είμαστε και....'χώμα'. Ας είμαστε και εξαντλημένοι. Αυτά τα δυο λεπτά ας είναι δοξολογία, ευχαριστία για την Χάρη που λάβαμε. Ας πούμε ένα 'Κύριε ελέησον' για τους οικείους μας. Για τους φίλους, γνωστούς, συναδέλφους μας. Ακόμη και για όσους μας στενοχωρούν και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Και ξέρεις κάτι; Αυτά τα δύο λεπτά δεν είναι ξόδεμα! Είναι επένδυση! Είναι στεφάνι μαρτυρικό! Είναι δείγμα ψυχής που θέλει να έχει ζωντανή σχέση με το Θεό: όχι μόνο στα εύκολα, στα ήρεμα αλλά και στα δύσκολα, ακόμη και σε στιγμές όπως αυτές λίγο πριν τον ύπνο. Διότι ακόμη και αυτός (ο ύπνος) θα είναι πολύ γλυκύτερος μετά την προσευχή. Αυτά τα δύο λεπτά επιμονής στην προσευχή δείχνουν αρχοντιά ψυχής :)
Καλημέρα. Από καρδιάς! Σήμερα είναι η μέρα της γιορτής της Απόδοσης της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού.
Κάθε βράδυ για ..ευχαριστώ, κάθε πρωί πάλι ευχαριστώ για το ξεκίνημα και έπειρες φορές για συμπαράσταση. Σήμερα περιμένοντας στα εξωτ.ιατρεία προσευχόμουν για κάτι φωτεινό. Το φως έρχεται πάντα όταν το ζητάς φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή