Τι θες; Σε πείραξε που δεν έχεις γάλα να βάλεις στον καφέ σου; Έχεις θυμώσει γιατί δεν είναι φρεσκοπλυμένη η ζακέτα σου για να φύγεις; Σε πείραξε που ο γείτονάς σου ή ο/η σύζυγός σου, ο συμμοναστής ή ο αδερφός/ή σου σε στραβοκοίταξε;
Ναι. Το φέρνεις βαρέως. Κι εγώ πιθανότατα. Είμαστε άνθρωποι. Το πρόβλημα που έχουμε είναι ΤΟ πρόβλημα. Το πιο σημαντικό για εμάς.
Ξεχνούμε όμως. Ξεχνούμε όμως πως η αγάπη είναι σταυρωμένη. Πως η αγάπη προϋποθέτει να κοιτάζουμε πέρα από τον εαυτό μας και το 'εγώ' μας.
Και τι βλέπω πέρα από το 'εγώ' μου;
Αυτές τις μέρες μόνο πόλεμο, πόνο, δάκρυα, σκοτάδι. Θάνατο. Πολύ θάνατο.
Γιατί, Χριστέ μου; Γιατί μας ανέχεσαι ακόμα; Πώς είναι δυνατόν; Δεν το αντέχω, όχι.
Όταν βγω λίγο από τον εαυτό μου και αντικρίσω το τι συμβαίνει, λυγίζω. Δεν αντέχω.
Γιατί τόση κακία πια; Γιατί τόσο μίσος; Γιατί; Γιατί;
Μόνο εσύ, Χριστέ μου, μένεις. Έλα να ειρηνεύσεις την κακία όλων μας. Έλα να γαληνέψεις τις ψυχές μας. Έλα να ημερέψεις το μίσος αυτών που κάνουν τέτοιο κακό. Έλα να απαλύνεις τις καρδιές όλων αυτών που χάνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τους δικούς τους ανθρώπους. Τα παιδιά τους.
Δεν το αξίζουμε. Μα ΕΛΑ. ΕΛΑ, Χριστέ μου, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυα. Δάκρυα ορμητικά σαν χείμαρροι. Δάκρυα Ατέλειωτα. Γεμάτα απόγνωση.
