Τι είναι η αληθινή αγάπη στον Χριστό

 Αδερφή/έ μου,

εύχομαι να είσαι καλά. Θα’θελα να μοιραστώ μαζί σου μερικές σκέψεις μου που καιρό ήθελα αλλά πάντα δυσκολευόμουν να τις αποτυπώσω σε έγγραφη μορφή. Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να το πράξω.

Δυστυχώς, ζούμε σ’ένα περιβάλλον που ο ατομισμός έχει γίνει σημαία και σύμβολο. Προωθείται από παντού. Με κάθε τρόπο. Ακόμα και ο όποιος αγώνας (αν προβάλλεται) αποσκοπεί πάλι σε κάτι συνήθως φθαρτό, εγωιστικό, κλπ.

Σε όλα αυτά, έρχεται πραγματικά κόντρα ο λόγος του Θεού. Δεν μιλάει για μεγαλεία κοσμικά, δεν μιλάει για δόξα/πλούτη/πάθη, δεν μιλάει για δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Μια ανάγνωση του Ευαγγελίου ή  κάποιου βίου Αγίου/ας αρκεί για να μας πείσει. 

Η ζωή κοντά στον Χριστό είναι τέλεια, είναι Παράδεισος, είναι ατέρμονη χαρά, είναι ελπίδα! Αλλά δεν έρχεται από μόνη της. Για να ελκύσει η ψυχή μου την Χάρη του Θεού, πρέπει ο Θεός να βρει κάτι στην ψυχή μου που να Τον ελκύει. Ειδάλλως, πώς να έρθει; Πώς να χωρέσει; Πώς; Όταν αυτή είναι γεμάτη με πάθη, με αμαρτωλότητα, με ασυδοσία, με εγωισμούς, με, με με…. Δεν υπάρχει χώρος για τον Χριστό (όπως και στη Βηθλεέμ τότε -δεν 'υπήρχε' χώρος για να γεννηθεί)...

Για να έρθει ο Χριστός στην ψυχή μου πρέπει να κάνω το μεγάλο βήμα: να ΘΕΛΗΣΩ να Τον αγαπήσω. Αυτός με αγάπησε πριν καν γεννηθώ. Αλλά ΔΕΝ μπορεί Εκείνος να μου επιβάλλει τίποτα. Με έπλασε ελεύθερο να επιλέξω τι θέλω (σε αντίθεση με κάθε λογής αμαρτία και πάθος -που μου επιβάλλεται, με τραβά συνεχώς κάτω, με εξουθενώνει, με αιχμαλωτίζει, με αποστραγγίζει υπαρξιακά).

Τι είναι λοιπόν η αληθινή αγάπη στον Χριστό; 

Είναι αγώνας. Είναι αγώνας καθημερινός. Ειλικρινής. Σκληρός. Διότι καραδοκεί και ο πονηρός σε κάθε βήμα μας: ο διάβολος. Πολλοί συνάνθρωποί μας γελούν όταν τους αναφέρεις την παρουσία του διότι πιστεύουν ότι αυτά είναι παραμύθια.

Η αληθινή αγάπη στον Χριστό σημαίνει να θέλω να Τον αναζητώ. Να θέλω να μένω ενωμένος μαζί Του. Να Τον μεταλαμβάνω. Όχι τυπικά, αλλά με όλη την καρδιά και την ύπαρξή μου. Ευχαριστιακά και με προσμονή! Άκουσα το εξής λυπηρό: 'Πήγα στις 24 Δεκέμβρη στην εκκλησία και κοινώνησα. Για το καλό'. Και φυσικά ούτε λέξη για την ίδια ημέρα των Χριστουγέννων. Και σκέφτομαι: όταν γεννήθηκε το παιδί σου, το ανήψι σου, το εγγόνι σου, δεν πήγες να το δεις; Πήγες μια/δυο/τρεις μέρες πριν και αυτό ήταν όλο;

‘Η το άλλο: 'Τι ώρα τελειώνει η Λειτουργία; Για να προλάβω να έρθω να κοινωνήσω'. Έτσι κάνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας; Όταν έχουμε να πάμε σε μια κοινωνική υποχρέωση (γιορτή, ομιλία, θέατρο, αθλητικός αγώνας, γενέθλια ή σε κάτι σημαντικό για εμάς) ρωτάμε πότε τελειώνει; ‘Η πότε αρχίζει;

‘Η το άλλο: ‘Πήγα τις προάλλες σ’ένα εξαιρετικό γυναικείο μοναστήρι στο τάδε μέρος. Να πάτε. Είναι τόσο τέλεια η τοποθεσία. Τόσο κατανυκτικά. Στεναχωριέμαι μόνο για τις μοναχές. Που χαράμισαν τη ζωή τους εκεί’…. Αλήθεια;;; Δηλαδή, το να ζεις κοντά στον Χριστό καθημερινά, να αγωνίζεσαι για να είσαι ενωμένος μαζί Του είναι ‘χαράμισμα’;;;

Η το άλλο: 'Είσαι ματιασμένος. Ο/η τάδε ξεματιάζει. Νιώθει πως είσαι πολύ άσχημα. Να του/της πω να σε ξεματιάσει;;' Δηλαδή, χρησιμοποιούμε εντελώς αυθαίρετα κάτι (το σημείο του Σταυρού, το ‘Πιστεύω’,  το ‘Πάτερ ημών’ κλπ) που δεν τα πιστεύουμε πραγματικά (διότι αν τα πιστεύαμε δεν θα ήμασταν/πηγαίναμε σε ξεματιάστρες). Χρησιμοποιούμε το σημείο του Σταυρού (της υπέρτατης θυσίας Του!) για να ξεματιάζουμε και να ξεματιαζόμαστε αλλά στην εκκλησία δεν επιδιώκουμε να πάμε ή πηγαίνουμε εντελώς τυπικά, δεν εξομολογούμαστε καθόλου, δεν κοινωνούμε ή κοινωνούμε δίχως προετοιμασία! 

‘Η το άλλο: ‘να πας γρήγορα να κοινωνήσεις από τους πρώτους/ες, μην κολλήσεις τίποτα’. Δηλαδή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας που είναι θεϊκή φωτιά, που είναι ο ίδιος ο Χριστός κολλάει;; Ο ίδιος ο Θεός μάς είπε τι είναι η Θεία Κοινωνία (και οι άγιοι μέσα από τις ευχές της Θ.Μετάληψης και τόσα άλλα) και μεις οι ...'παντογνώστες' (που δεν μπήκαμε καν στον κόπο να μελετήσουμε τι λέει ο ίδιος ο Θεός, οδηγούμαστε σε συμπεράσματα; Έτσι, από μόνοι μας;

 Και πάμε και από την άλλη πλευρά τώρα...

Των....'Χριστιανών' που τα ξέρουν....όλα. Που επειδή πάνε στην εκκλησία νομίζουν ότι είναι σωσμένοι. Που νομίζουν ότι επειδή ακολουθούν στυγνά (και επιφανειακά) τους τύπους ο Θεός...'εκφράζεται' μέσω εκείνων; Που θεωρούν ότι επειδή είναι κοντά στον Χριστό μπορούν να κατακεραυνώνουν τους άλλους; Να τους επιβάλλουν ή να τους κάνουν κηρύγματα βαρύγδουπα και 'βροντόφωνα'; Πού πήγε η ενότητα; Πού πήγε η διάκριση; Πού πήγε η σιωπή; Πού πήγε η αγάπη; Πόσοι και πόσοι άγιοι έχουν πεις να μιλάς με το παράδειγμά σου κι όχι με τα λόγια τα ξύλινα; Με τη σιωπή και την προσευχή κι όχι με τον τύπο και την επιφάνεια; 

Σεβάχ, άκου τα εσύ που τα γράφεις πρώτος. 

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έχει πει: "Ειρήνευσε εσύ και θα ειρηνεύσουν χιλιάδες γύρω σου". Ο ίδιος άγιος που έλεγε/προσφωνούσε τους συνανθρώπους τους "χαρά μου" (αντιπαράβαλε εδώ και το "Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" του Ζαν Πωλ Σαρτρ). Τροφή για σκέψη....

Η αληθινή αγάπη στον Χριστό σημαίνει να αγαπάμε τον Χριστό. Και όταν αγαπάμε τον Χριστό, αγαπάμε και τους συνανθρώπους μας. Κι όταν αγαπάμε αληθινά (όπως ο Χριστός δίδαξε και οι άγιοι Πατέρες περιέγραψαν -αλήθεια πότε μπήκαμε στον κόπο να τους μελετήσουμε έστω και λίγο;;), ο φόβος εξαφανίζεται. Κι όταν αγαπάμε αληθινά, θέλουμε να γνωρίζουμε την αγάπη μας (τον Χριστό μας) σε βάθος. Να ξέρουμε τι δίδασκε. Τι έλεγε. Τι μας λέει. Να έχουμε την ύπαρξή μας ανοιχτή (με αγώνα-μετάνοια-εξομολόγηση-εκκλησιασμό-Μετάληψη των αχράντων μυστηρίων Του) για να ακούμε και να νιώθουμε την πατρική Του θεϊκή παρουσία.

Τον αγαπάς; Τον αγαπάς τον Χριστό, Σεβάχ; Πραγματικά εννοώ. Ρητορικό το ερώτημα...

Διότι δεν γίνεται να λες ότι Τον αγαπάς αλλά να μην προσπαθείς να αγαπάς τους συν+ανθρώπους σου. Δεν γίνεται να λες ότι τον Τον αγαπάς και δεν πηγαίνεις όσο μπορείς πιο συχνά στις ακολουθίες της εκκλησίας μας. 

Και κάτι τελευταίο: 

Τα λόγια Του είναι σαφή. Μπορείς να τα βρεις εύκολα. Αλλά μην κάνεις το λάθος να τα ερμηνεύσεις μόνος/η σου. Έχε οδηγό πνευματικό στον πνευματικό σου αγώνα. Έχε πνευματικό πατέρα ικανό. Να σε βοηθά, να σε κατευθύνει κοντά στον Χριστό. Πολλοί -αρχικά καλοπροαίρετοι- έφυγαν χιλιάδες χιλιόμετρα εκτός πορείας επειδή νόμισαν ότι μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα λόγια του Χριστού μόνοι τους. Πλανεύτηκαν…(Και δεν εννοώ μόνο τους...διάσημους όπως ο Άρειος. Εννοώ όσους και τότε και τώρα το ίδιο πράττουν -και πολλοί από αυτούς λένε πως είναι 'Χριστιανοί'). Ο εγωισμός είναι τεράστιο θέμα, Σεβάχ. Εγωισμός... Αυτή η βαθιά ψυχική αρρώστια που διαστρεβλώνει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας και απομειώνει τις πιθανότητες να παραδεχθούμε ότι είμαστε...

ΤΙ είναι τελικά αληθινή αγάπη στον Χριστό; 

Δεν ξέρω… Το ψάχνω καθημερινά...
Τον παρακαλώ (άλλοτε επιφανειακά, άλλοτε πιο καρδιακά) να με φωτίσει, να με βοηθήσει να το καταλάβω... Να νιώθω, να βιώνω τι σημαίνει αγάπη….

Εύχομαι το ίδιο και για σένα, αδερφή/έ.