Οι δυο δρόμοι

 Υπάρχει μια απεικόνιση της 'στενής' και της 'φαρδιάς' πύλης (δεν γνωρίζω ποιος τη φιλοτέχνισε -ΔΕΝ είναι η φωτό που συνοδεύει αυτή την ανάρτηση πάντως :) ). Η μία οδηγεί στον Παράδεισο. Η άλλη στην κόλαση. Όσο κι αν προτιμώ να σκέφτομαι μόνο την αγάπη του Θεού, δεν μπορώ άλλο τόσο να μην θυμάμαι ότι η κόλαση είναι η απουσία του Θεού, η απουσία της αγάπης Του. Υπάρχουν τρία είδη αγώνα: α) του δούλου (που αγωνίζεται για να αποφύγει την καταδίκη της κόλασης), β) του εμπόρου (που σκέφτεται με τη λογική 'δε με συμφέρει η κόλαση) και του παιδιού (που σκέφτεται ότι ο ουράνιος Πατέρας μου με αγαπά τόσο πολύ κι εγώ τον αγαπώ και θέλω να είμαι πάντα κοντά Του).

Δύο, λοιπό, είναι οι δρόμοι: ο 'στενός' και ο 'φαρδύς'. Τον 'στενό δρόμο' είναι πολύ εύκολο να τον απορρίψω. Γιατί; Διότι είναι στενός. Ανηφορικός. Με βγάζει απ'τα καλούπια (και τη ζώνη βόλεψης) που έχω. Ή που πίστευα ότι έχω. Διότι με φέρνει προ των ευθυνών μου. Διότι θέλει επιμονή, αγώνα, προσπάθεια και ιδρώτα για να πω 'θα ψάξω τον Χριστό και τον συνάνθρωπό μου' και να το εννοώ. Γιατί με τα πάθη μου να θεριεύουν, αρχίζω σιγά-σιγά να ξεχνώ Εκείνον. Και η αμαρτία ζαλίζει, απονευρώνει, θολώνει, κοιμίζει τον άνθρωπο.

Όμως, αν αποφασίσω ν'αγωνιστώ, Εκείνος θα με στηρίξει αμέσως. Με την αληθινή διάθεση και (συμ)μετοχή μου (έστω κι αν είμαι σε εντελώς νηπιακό πνευματικό στάδιο/επίπεδο) στα μυστήριά Του, η ψυχή μου θ'αρχίσει δειλά-δειλά ν'ανασαίνει, ν'αγωνίζεται και πάλι. Θ'αρχίσει να ξεθολώνει το τζάμι της ψυχής μου. Θ'αρχίσει να φεύγει το ζάλισμα των παθών και η ύπαρξή μου θα καταλάβει πως ο Πατέρας της ο Θεός είναι εδώ! 

Θεέ μου, τι όμορφη που είναι η ζωή μαζί Σου τότε! Και πάλι θα έχω πτώσεις. Και πάλι θ'αμαρτάνω. Όμως, θα αντιλαμβάνομαι τα πάθη και τα λάθη μου. Και θα τρέχω αμέσως μετανιωμένος στο πετραχήλι του πνευματικού μου για να λάβω την συν+χώρηση και να ξαναενωθώ μαζί Του! Και θα αγωνίζομαι και πάλι!
Και πάλι. Και πάλι. Για όσο πορεύομαι σ'αυτή τη γη.

Στο εύχομαι, αδερφή/έ.