Χριστέ μου

 Χριστέ μου,

μου μιλάς καθημερινά. Μα εγώ, αδικαιολόγητα, βάζω άλλα ως προτεραιότητες.

Μου μιλάς κάθε στιγμή. Μα οι αμαρτίες μου αδυνατίζουν τα πνευματικά μου αυτιά και δεν σ’ακούω.

Μου χτυπάς την πόρτα της ψυχής μου. Μα είμαι ράθυμος, τεμπέλης και δεν σου ανοίγω.

Ξέρω ότι θα με αναζητείς συνέχεια. Σαν το χαμένο πρόβατο. Σαν τον άσωτο υιό. Σαν το παιδί σου το αγαπημένο μα και ανυπάκουο. 

Σε παρακαλώ, μη σταματήσεις να με αναζητείς. Πού θα πάει! Θα φιλοτιμηθώ να επιστρέψω μετανιωμένος στην πατρική σου αγκαλιά, Χριστέ μου. Να, τώρα μια καλή ευκαιρία που έρχεται η Σαρακοστή. 

Ναι, Χριστέ μου. 

Θα χύσω δάκρυα καυτά. Δάκρυα μετανοίας. Θα ζητήσω συγγνώμη απ’όσους έχω πληγώσει. Θα ζητήσω κι από σένα, Χριστέ μου. Και στο πετραχήλι του πνευματικού μου, έμπρακτα θα κάνω νέα αρχή. Αρχή κοντά σου. 

Διότι, Χριστέ μου, Πατέρα μου, μόνο κοντά σου η ζωή μου έχει νόημα. Χαρά. Αξία. Ευτυχία. Ελπίδα. Σκοπό ουσιαστικό.

Μείνε κοντά μου, Χριστέ μου.