Το σπίτι αν δεν το χτίσει ο Κύριος,
μάταια μοχθούν εκείνοι που το χτίζουν.
Την πόλη αν δεν την φυλάξει ο Κύριος,
μάταια οι φρουροί της αγρυπνούν.
Μάταιο είναι να ξυπνάτε εσείς με την αυγή,
μόλις καθίσετε αμέσως να σηκώνεστε,
να τρώτε με πόνο το ψωμί,
ενώ ο Κύριος σ'εκείνους που αγαπά ύπνο χαρίζει.
απόσπασμα απ'το Ψαλτήρι, ψαλμός 126 (μεταφρασμένο),
απ'το βιβλίο "Ψαλτήριον" της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, έτος 2015
πηγή: εδώ
Έλεγε
ο πατήρ Πορφύριος "Όταν έχετε πολλή λύπη να ψέλνετε τον Αναστάσιμο
Κανόνα και θα παίρνετε άλλη δύναμη μέσα σας". Μπορείτε να λέτε και το
"Χριστός Ανέστη" και θα δείτε πως αλλάζει η ύπαρξη ολόκληρου του
ανθρώπου. Γιατί; Γιατί υπάρχει μια υπόμνηση μέσα από το "Χριστός Ανέστη"
της δικής μας ελπίδας της Αναστάσεως. Έτσι, όταν χάνουμε έναν δικό μας
άνθρωπο να μη βυθιζόμαστε στο πένθος. Ο απόστολος Παύλος λέει "Μη
λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα". Είναι ανθρώπινο να
κλάψουμε και να πονέσουμε αλλά πρέπει να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μας
δεν πέθανε αλλά κοιμάται. Αυτό είναι ένα βίωμα που μόνο μέσα από την
Ανάσταση μπορούμε να το ζήσουμε.
Όμως
για να ζήσουμε την Ανάσταση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας. Όταν σηκώνει ο
άνθρωπος τον σταυρό του με το βλέμμα στην Ανάσταση σιγά - σιγά αρχίζει
μέσα του να συντελείται μια κοσμογονία και αρχίζει να καταλαβαίνει τι
είναι Ανάσταση χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει πάντοτε. Θεωρητικά μιλάμε
για την Ανάσταση αλλά πως το ζούμε και πως έχουμε αναστάσιμο βίωμα είναι
κάτι το οποίο το δίνει η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μόνο έτσι αρχίζει να
ζει ο άνθρωπος σταυροαναστάσιμα. Και τότε καταλαβαίνει τη μόνη
πραγματικότητα που είναι ο Χριστός, που είναι η Ζωή.
(απο το βιβλίο του π.Γεωργίου Σχοινά «Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ»)
Απόσπασμα από ομιλία του αείμνηστου γέροντα π.Ανανία Κουστένη.
Αλιευμένο από το διαδίκτυο
Έτσι, για να λαμβάνουμε δύναμη!
Ω, εσείς που κειτόσαστε στο σκοτάδι, σηκώστε τα κεφάλια σας, για να λάμψουνε τα πρόσωπά σας στο φως. Εβγάτε από τα πάθη του κόσμου, για να βγει να σας προϋπαντήσει το φως που έρχεται από τον Πατέρα και να παραγγείλει στους λειτουργούς των μυστηρίων του να λύσουν τα δεσμά σας ώστε να περπατάτε επάνω στα χνάρια για να πάτε στον Πατέρα. Αλίμονο, με τι αλυσίδες είμαστε δεμένοι και σε τι φυλακή είμαστε φυλακωμένοι ώστε να μη μπορούμε να δούμε τη δόξα Του! Μακάρι να κοβόντανε τα δεσμά μας για να ζητήσουμε και να βρούμε τον Θεό μας.
Αυτά γράφει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος στο βιβλίο «Μυρίπνοα άνθη Οσίου Ισαάκ του Σύρου» που έχουν επιμεληθεί στο βιβλίο τους ο Φώτης Κόντογλου & ο Κων/νος Καβαρνός (εκδ.Ορθόδοξος Τύπος, 2006).
Ας πάρουμε δύναμη, αδέρφια, να πετάξουμε τα βαρίδια των παθών μας ώστε να καταφέρουμε να σηκώσουμε το βλέμμα της ψυχής μας! Ω, τι θ’αντικρύζαμε τότε!
Καλό αγώνα σε όλες/ους μας!
Πολλές καλημέρες απ’την ελληνορθόδοξη εκκλησία της Λυών (Γαλλία). Σ’ένα απ’τα ταξίδια μου αυτό τον μήνα, πέρασα κι εκκλησιάστηκα εκεί. Απ’τις πιο όμορφες Θ.Λειτουργίες που έχω ζήσει στο εξωτερικό!
Υγ: Νομίζω είναι ευχάριστη νότα αλλαγής η ανάρτηση αντίστοιχων φωτογραφιών. Αν έχετε κι εσείς αντίστοιχες φωτογραφίες (όχι μόνο από εκκλησίες εννοώ, αλλά από ταξίδια σας, μπορείτε να μας τις στείλετε στο geothalassinos@gmail.com) ώστε να τις αναρτήσουμε :)
Αντιγράφω μερικές γραμμές απ’το βιβλίο των Φώτη Κόντογλου & Κων/νου Καβαρνού «Μυρίπνοα άνθη Οσίου Ισαάκ του Σύρου», έκδοση του Ορθόδοξου Τύπου του 2006.
«Όποιος θέλει να δει τον Κύριο μέσα του, καταγίνεται να καθαρίσει την καρδιά του με την αδιάκοπη μνήμη του Θεού. Κι έτσι, με τα λαμπερά μάτια της διάνοιάς του, σε κάθε ώρα θα δει τον Κύριο. Κι όσο ξεκόβει από τον εαυτό του την παρηγοριά του κόσμου ετούτος, τόσο αξιώνεται την χαρά του Θεού με το Άγιο Πνεύμα».
Πραγματικά, αδέρφια αγαπημένα, ήθελα να γράψω μερικά σχόλια και σκέψεις πάνω σ’αυτά τα υπέροχα λόγια του Αγ.Ισαάκ του Σύρου αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα. Νομίζω είναι συμπυκνωμένη σοφία, απόσπασμα θείας Χάριτος και ψυχής αγιασμένης πάνω σε πολύχρονη άσκηση και δεν αξίζει να την χαλάσω γράφοντας μερικές νερόβραστες σκέψεις.
Οπότε, ας ερμηνεύσει, ας εμπνευστεί, ας παρακινηθεί ο καθένας μας στον αγώνα όπως τον φωτίσει ο Θεός. Άλλωστε, ο αγώνας του καθενός μας είναι προσωπικός.
Καλό αγώνα, αδέρφια μου.
Του ‘απίστου’ Θωμά. Του Θωμά που ήθελε να πιστέψει, αλλά ήθελε και τρανταχτά στοιχεία για να πειστεί…
Με προβληματίζει που ακούω συχνά την φράση ‘στους δύσκολους καιρούς που ζούμε’. Και με προβληματίζει, αδερφή/έ, διότι σχεδόν πάντα υπήρχαν δύσκολοι καιροί. Ε, λοιπόν, οι ‘δύσκολοι καιροί’ που ζούμε τώρα δεν είναι της απιστίας αλλά της αποχαύνωσης. Του ατομικισμού. Της έλλειψης ενεργοποίησης, κινητοποίησης. Της θανατηφόρας βαρεμάρας και της τελματώδους στασιμότητας.
Σ’αυτούς, λοιπόν, τους καιρούς που ζούμε, δεν θα με πείραζε καθόλου αν ήμουν σαν τον απόστολο Θωμά. Διότι έστω και με τον τρόπο αυτό, ΖΗΤΗΣΕ τον Κύριο. ΖΗΤΗΣΕ σημάδια της παρουσίας Του. ΕΨΑΞΕ για την θεϊκότητά του. Η ψυχή του που είχε ζήσει τον Κύριο δεν αφέθηκε στο άσχημο νέο της σταύρωσης. Με το που άκουσε για Ανάσταση, βγήκε στους δρόμους. Αναρωτήθηκε. Ρώτησε.
Εγώ; Τι κάνω εγώ; Που έχω διαβάσει ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Που τον έχω ζήσει. Που τα ‘ξέρω’ όλα αυτά. Τι κάνω άραγε; Τον αναζητώ καθημερινά τον Χριστό; Αγωνίζομαι για να Τον συναντήσω; Τρέχω για να τον δω; Κάνω έστω κάποια μικρή προσπάθεια;
Ε, λοιπόν, ναι.Προτιμώ να είμαι σαν τον Θωμά απ’το να μην Τον ψάχνω καθόλου. Προτιμώ να είμαι αρχικά ‘άπιστος’ ώστε να μπορέσω κάποια στιγμή να Τον συναντήσω.
Άγιε μου Γεώργιε, εσύ που χθες γιόρταζες, κράτα μας κοντά σου.
Φύλαγέ μας, Άγιε μου Γεώργιε, γιατί οι κίνδυνοι μας περιτριγυρίζουν συνεχώς. Κι όλο εχθροί μας επιβουλεύονται αόρατοι και ορατοί.
Κι όταν μας δεις να λυγίζουμε, σπεύδε με το άλογό σου να μας σώσεις. Ν’ακούμε το ποδοβολητό του και να γεμίζουμε ελπίδα.
Kι όταν οι δράκοντες των παθών και τα δαιμόνια μας πολεμούν λυσσαλέα, ρίχνε το κοντάρι σου και διώχνε τους μακρυά μας.
Άγιε μου Γεώργιε, τροπαιοφόρε και μεγαλομάρτυρα, δείχνε μας πώς να αγωνιζόμαστε καθημερινά. Πώς να εργαζόμαστε στα χωράφια της ψυχής μας. Πώς να καλλιεργούμε τις αρετές. Πώς να κατασκάπτουμε και να ξεριζώνουμε τα άγρια βάτα των παθών μας.
Άγιε Γεώργιε Τροπαιοφόρε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!
,
