Χτες βράδυ έλαβα ένα πολύ καρδιακό mail με τίτλο "προσωπικές σκέψεις". Το διάβαζα και οι λέξεις, μία-μία, άγγιζαν τις πιο παγωμένες χορδές της καρδιάς μου. Με συγκίνησε πολύ, γι'αυτό και στο κοινοποιώ.
Χριστούγεννα
μου λες και χαμογελάς... Το ίδιο κάνω κι εγώ ασυναίσθητα ή, ίσως, επειδή
μ'αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς, αλλά μέχρι εκεί. Δεν
ξέρω αν νιώθω κάτι παραπάνω. Δε ξέρω πώς πρέπει να νιώσω βασικά!
Από
μικρό παιδί μου έλεγαν να προετοιμαστώ για τα Χριστούγεννα, γιατί κάτι μεγάλο
και συνταρακτικό θα συμβεί. Γι'αυτό και φέτος έβαλα ένα στοίχημα: να μην κάνω τίποτα απ'αυτά. Και να δούμε στο τέλος τι θα γίνει!
Γι'αυτό και δεν νήστεψα, γι'αυτό και ξενυχτούσα μέχρι το πρωί, γι'αυτό και δεν
βοήθησα τον πεινασμένο που μου ζήτησε μερικά χρήματα, προτίμησα να αγοράσω
πακέτο και να βλάψω για πρώτη φορά τον εαυτό μου... Το τελευταίο με πείραξε
περισσότερο όμως:
βλέπω στον καπνό μου ένα πρόσωπο που είναι λυπημένο. Νιώθω
χάλια...
Δε
με ενδιαφέρει που δεν νήστεψα ή που δεν έζησα «όπως πρέπει». Με καίει ότι δεν
τον βοήθησα. Νιώθω ένοχος που τα ξημερώματα της Τετάρτης εγώ θα χαίρομαι, επειδή
θα λέω τα ωραία τροπάρια των Χριστουγέννων ενόσω το φαγητό σιγοψήνεται, και
αυτός δεν θα έχει ένα κομμάτι ψωμί. :’(
Για
μένα αυτό είναι το νόημα των Χριστουγέννων: να δώσω αγάπη σ'αυτόν που τη χρειάζεται.
Ο Χριστός δεν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ για να
κατακρίνει όσους διασκεδάζανε στα ζεστά σπιτάκια τους.
Ήρθε
για να μας πει, κάντε χώρο, ένας ακόμα χωράει σ αυτό το σπίτι. Ένας ακόμα
χωράει σ αυτή την καρδιά…
Κι
αν δεν ένιωσες ακόμα, σαν κι εμένα, την ανάγκη να δώσεις ένα στάβλο στο Χριστό,
αν τον προσπέρασες κοιτάζοντας πόσα σου έμειναν μέχρι το τέλος του μήνα, δεν
πειράζει.
Έλα
με το προβατάκι σου όταν γεννηθεί, έλα με μια κατσαρόλα φαγητό κι ένα κρασί,
και πες του πόσο κι εσύ τον αγαπάς, όσο και να Τον πληγώνεις...
